Zo trots als een aapje

ZO TROTS ALS EEN AAPJE
Geschreven door Bert Plomp

Tweede kerstdag heb ik genoten van het optreden van The Rolling Stones in Havana en het daaraan voorafgaande verslag van hun tournee door Zuid-Amerika.
Het is wel duidelijk dat het met de populariteit van The Stones bepaald nog niet gedaan is, ofschoon de invloed van de tand des tijds van de diverse koppies duidelijk is af te lezen. Maar uiteindelijk gaat het om de muziek die ten gehore wordt gebracht en niet om de leeftijd van de muzikanten. In dit verband kan ik me nog een opmerking van een vriend van mijn schoonzuster herinneren, die eind negentiger jaren van de vorige eeuw The Stones associeerde met Rollator Rock.
We zijn nu bijna 20 jaar verder en wellicht loopt dat gewezen vriendje inmiddels zelf achter een rollator rond, terwijl Mick Jagger top fit is en nog steeds als een jonge hond over het podium vliegt.
Het was weer volop genieten van een wel legendarisch concert.
Een enorme mensenmassa, zover het oog reikte, van naar schatting 1,4 miljoen Cubanen, was verzameld op een enorme vlakte en ging volledig uit haar dak op de muziek van de band.
Het was een plezier om te zien hoe blij het publiek was met eindelijk eens The Rolling Stones in levenden lijve te kunnen aanschouwen.
Er hing een sfeer als van na de val van de Berlijnse muur, als van een totale bevrijding van dat ellendige communisme dat het eiland zolang geteisterd heeft.
Dat sombere communisme van Castro dat er bijvoorbeeld toe leidde dat gedurende bijna 50 jaar Cubanen bang waren naar een plaatje van hun favoriete band The Rolling Stones te luisteren, omdat ze dan mogelijk opgepakt zouden kunnen worden.
Het is toch niet te bevatten dat een partij als GroenLinks, een partij met communistische roots, hier in het vrije Westen, hier in het (nog) vrije Nederland ook maar enigszins vaste voet aan de grond kan krijgen, als je ziet wat het communisme her en der heeft aangericht.
Mick Jagger was ook niet te benauwd om vanaf het podium een aantal politiek getinte uitspraken te doen, om het publiek in een nieuwe richting te sterken, uitspraken die zeker niet in goede aarde zullen zijn gevallen bij de Castro clan.
Ik kan wel zeggen dat ik zo trots was als een aapje over het gehele optreden van mijn oude rock helden afgelopen maart in Zuid-Amerika.
Nu we het over aapjes hebben, valt het mij nog in dat onze nationale zeiksnor: Johan Derksen, nogal kritisch was op drummer Charlie Watts.
Johan, verwend met een soort podiumplaats bij dit concert in Havana, vond dat good old Charlie, vanwege zijn leeftijd, niet beter presteerde dan een beetje de maat slaan.
Nu is het vanzelfsprekend van de drummer te verwachten dat hij al drummend de maat aan de rest van de band door trommelt. Maar onze zeiksnor bedoelde dat Charlie als een dirigent nog slechts een beetje met zijn armen zat te zwaaien en helemaal niet meer zijn drums beroerde.
Daarom heb ik extra aandacht aan Charlie besteed tijdens het concert op tv en ik heb alleen maar kunnen vaststellen dat Charlie als vanouds zijn drums ranselde. Wellicht werd Johan het zicht op Charlie ontnomen door een dikke wolk van zijn eeuwige sigaar en zat hij te dicht op een loudspeaker gekoppeld aan de gitaar van Keith Richards.
Nu is het zo dat onze Johan wel vaker de plank volkomen misslaat, zoals met zijn dagelijkse visie op Louis van Gaal en het Nederlands Elftal tijdens het WK in Brazilië en zoals onlangs nog toen hij tijdens een tv-uitzending zich liet ontglippen dat Sylvana Simons zich zo trots als een aapje gedroeg om een of andere reden.
Toen hij daar veel commentaar op kreeg van lieden die overal racisme in bespeuren, ging hij door zijn oude knieën en bood hij zijn excuses aan voor die uitspraak.
Het enige wat je Johan mijns inziens daaromtrent kunt verwijten is, dat hij het gezegde niet helemaal correct gebruikte. Dat kan dus in de verste verte geen reden zijn te menen je te moeten verontschuldigen. Zodoende wek je de indruk dat iedereen in zo’n situatie op zijn tellen moet gaan passen en wordt de sfeer als maar benepener onder het toeziend oog van politiek correct Nederland.
Het is waarlijk te gek voor woorden dat we thans bijvoorbeeld nog wel zonder schroom durven te zeggen dat een blanke een apenstreek heeft uitgehaald, maar beducht moeten zijn openbaar te verkondigen dat Sylvana DENK een apenstreek heeft geleverd.
Dat vind ik nu discriminatie!