Wat zijn die Duitsers stil

WAT ZIJN DIE DUITSERS STIL
Geschreven door Bert Plomp

Sinds het Nederlandse voetbal niets meer voorstelde en ik nog maar mondjesmaat voetbalwedstrijden volgde op tv, had ik mijn kritisch kijkbeleid aangepast. Zodra mijn favoriete team met 1 of 2-0 achter kwam te staan, ging de tv uit en dook ik enigszins chagrijnig in bed om dan maar te gaan lezen. Ik hou van lezen en vooral in een warm bed en met het slaapkamerraam aan de oceaanzijde halfopen, zodat de frisse zilte lucht de kamer binnenstroomt en ik de oceaan op de achtergrond kan horen bonken. Overigens, die frisse lucht is zo zilt dat metalen voorwerpen als een leeslampje binnenshuis eenvoudigweg wegroesten. Ik waak er daarom altijd voor gedurende nacht mijn mond niet te lang open te laten staan, bang dat ik ben dat een aantal vullingen door roest worden aangetast.
Momenteel lees ik een boek over koningin Julia, geschreven door Jolanda Withuis. Een dikke pil van bijna 900 pagina’s, grote bladzijden en kleine lettertjes. Het is niet omdat ik echt koningsgezind ben dat ik dit boek heb aangeschaft. Het is meer omdat ik altijd een hekel heb gehad aan Prins Bernhard en wilde lezen of die hekel nu wel zo terecht was of niet.
Nu heeft het Nederlands voetbal zich sinds kort weer wat opgericht. Eigenlijk is de wederopstanding ingezet door de Oranje Leeuwinnen, die in augustus 2017 Europees kampioen werden. Thans hebben Ajax en de Leeuwen ook het begin van de weg naar succes ingeslagen. Ajax draait aardig mee in de Champions League en de mannen van Oranje presteren onverwacht goed in de Nations League en verslaan een aantal gerenommeerde landen op rij. De media zijn weer razend enthousiast en praten, schrijven het team en de spelers in de hemel in.
Ook ik begon weer warm te lopen voor ons voetbal, maar zag wel dat het in de thuiswedstrijd tegen onze Germaanse buren verdedigend niet echt klopte en we een aantal keren zeer genadig wegkwamen. Anders dan het journaille zag ik de heenwedstrijd tegen de Duitsers gisteravond toch met enige zorg tegemoet, ook al omdat de Duitsers inmiddels met een sterk verjongd elftal recent de Russen met 2-0 hadden verslagen en weer moed hadden opgevat.
Nederland kwam heel stroef uit de startblokken en was geen schim van het team dat een paar dagen eerder wereldkampioen Frankrijk versloeg. Tegen de Fransen werd constant druk gezet en iedere bal van achteren naar voren geplaatst kwam goed aan. Het was een lust voor het oog hoe doelman Cillessen met iedere uittrap een teamgenoot bediende en de laatste de bal verder naar voren dreef. Gisteravond was van dat gecontroleerde spel niets terug te zien. Desondanks begon na een aantal minuten het naar Gelsenkirchen meegereisde Oranjelegioen zich te roeren en begon massaal te zingen “Wat zijn die Duitsers stil”. Ik dacht meteen dat gaat niet goed aflopen, want als je een ding niet moet doen in onze tweekamp met de oosterburen, is hen voor joker zette. En zie daar, de laatste klanken van deze spotzang waren nog niet weggestorven of Duitsland scoort volkomen verdiend 1-0. Nederland rammelde aan alle kanten en 2-0 hing in de lucht en binnen 20 minuten was het wederom raak. Ondanks het succesvolle verloop voor de Duitsers bleef hun aanhang op de tribune bescheiden en opmerkelijk stil. Stil werd het ook onder het Oranjelegioen, er kon geen aanmoediging meer van af. Na de 2-0 dacht ik dit komt niet meer goed en ik heb geen zin om getuige te zijn van een verdere afslachting. Ik besloot na de rust nog tot de zestigste minuut de wedstrijd te volgen en als Nederland dan nog niet had tegen gescoord naar bed te gaan en “in Juliana te duiken”.
In de zestigste minuut begon ik dus de glazen op te ruimen, de honden naar bed te sturen en de lichten uit te doen. Het moet rond de zeventigste minuut zijn geweest dat ik tenslotte ook de stekker van de tv eruit trok.
Na een uurtje van Juliana te hebben genoten, vond ik het wel mooi genoeg geweest en klikte het leeslampje op het nachtkastje naast mijn bed uit. Regelmatig werd ik gedurende de nacht wakker en vroeg me af hoe het zou zijn afgelopen met het Nederlands elftal. Omdat ik vermoedde dat het eindresultaat alleen maar teleurstellend kon zijn, voelde ik er niets voor om midden in de nacht door het huis te struinen, kennis te nemen van de uitslag en vervolgens met een nog grotere kater weer in bed te ploffen.
Vanmorgen stond ik om 07:15 alweer naast mijn bed. Na de honden te hebben losgelaten buiten, zette ik mijn laptop aan en bezocht de website van de krant van “wakker Nederland”. Het eerste wat ik zag was de kop “Magistrale comeback Oranje tegen Duitsers” en ik wist genoeg. Wat een geweldig resultaat en wat jammer dat ik de goals niet heb gezien. Maar goed, Nederland gaat naar de finale en een paar leuke wedstrijden volgend jaar juni in Portugal liggen in het verschiet. Toch heb ik er geen spijt van dat ik de wedstrijd niet heb uitgezeten. Want regelmatig overvalt mij het gevoel dat ik als kritische toeschouwer van een wedstrijd het resultaat ervan negatief beïnvloed.