The Gongman

THE GONGMAN
Geschreven door Bert Plomp

In Utrecht reed vroeger een busje rond dat geestelijk gehandicapte kinderen ’s morgens naar een speciaal kinderdagverblijf vervoerde. Aan het einde van de dag werden die kinderen weer opgehaald en veilig en wel thuis afgeleverd.
Het busje werd in de volksmond ook wel ‘de dikke lippen bus’ genoemd. Het ontleende zijn bijzondere naam aan het feit dat deze argeloze kinderen gedurende de rit vaak hun neus en mond tegen het raam drukten. Zodoende konden ze beter zien wat er zich buiten op straat afspeelde.
Als medeweggebruiker werd je attentie onwillekeurig getrokken door de passagiers van dit voertuig. Met name het beeld van hun tegen het raam geperste monden trok je aandacht. Of je dat nu wilde of niet, die vervormde, dikke lippen werkten altijd op je lachspieren.
Heden ten dage is het onder bepaalde leden van het vrouwelijk geslacht usance om zich door een plastisch chirurg te laten helpen aan hun lippen. Ik bedoel in dit geval de lippen rond het gat, waarin doorgaans het dagelijks brood verdwijnt.
De bewuste vrouwen laten hun lippen opspuiten en het lijkt wel of hun parool luidt: hoe dikker, hoe beter.
Die opspuiterij leidt regelmatig tot lippen van waanzinnige omvang. Ik heb exemplaren gezien, welke het beeld opriepen van: “Die vrouw heeft een mokerslag van ‘The Gongman’ op haar bekkie gehad”. Je weet wel, die supergespierde, halfnaakte man, die aan het begin van de hoofdfilm met een enorme klopper verwoestend uithaalt op een grote gong en daarmee de start van de voorstelling aankondigt. Lippen, alsof onze slagwerker die vrouw vol op de mond heeft geramd.
Je ziet vrijwel meteen of een vrouw haar lippen heeft laten doen. Die lippen zien er namelijk heel onnatuurlijk en nogal koortsig uit. Ze geven het gelaat bovendien een tamelijk domme expressie.
Waarom doen al die vrouwen dat eigenlijk?
Ik heb het sterke vermoeden, dat het doel van deze vrijwillige verminking is, om er verleidelijker uit te zien.
Het zal wel aan mijn verdorven geest liggen, maar als ik zo’n vrouw tegen het lijf loop, krijg ik de indruk, dat zij mij met haar gezwollen lippen ergens op wil wijzen. Dat zij mij wil attenderen op het feit, dat zij over nog zo’n setje lippen beschikt. Een onweerstaanbaar setje, dat op dat moment nog veilig is opgeborgen in haar slipje.
Die indruk wordt nog versterkt, als zij op haar vlezige lippen daarenboven een soort kleurloze gel heeft aangebracht. Een gel, die haar lippen vochtig doen glanzen.
Het einde lijkt zoek in deze selfies-maatschappij. Zelfs mensen, die van nature zijn gezegend met een leuk smoeltje, laten vergaande, operatieve correcties toepassen op hun gelaat. Jonge meisjes leggen jarenlang geld opzij om zulke idiote ingrepen te kunnen bekostigen.
Sommige plastisch chirurgen nemen het ethisch gezien ook niet meer zo nauw. Bij hen is een houding ontstaan van: “U vraagt, wij draaien”.
Een mogelijk volgende stap in dit waanzinnige proces zou kunnen zijn, dat de chirurgijn van dienst botweg gevraagd wordt de lippen niet alleen op te spuiten, maar ze bovendien verticaal in het gezicht te planten.