STRAFVERMINDERING
Geschreven door Bert Plomp
Iemand die gedetineerd is en zich binnen de muren van de gevangenis niet (langer) misdraagt, heeft recht op strafvermindering. Dat wordt, mijns inziens ten onrechte, strafvermindering wegens goed gedrag genoemd.
Die vermindering komt neer op een derde deel van de opgelegde straf en kan nog worden uitgebreid met proefverlof. Hierdoor verkeert de delinquent in kwestie veelal na het verstrijken van slechts de helft van de opgelegde straf, alweer buiten de gevangenismuren, zoals we bijvoorbeeld met Volkert van der Graaf helaas hebben moeten ervaren. Dit “recht” op strafvermindering geldt namelijk eveneens voor individuen die een of meerdere moorden op hun naam hebben staan.
In Nederland lijkt het er sterk op dat niet alle aandacht uitgaat naar het slachtoffer maar naar de misdadiger: hoe krijgen we deze misdadiger weer zo snel mogelijk als fatsoenlijk mens terug in de samenleving. Langer laten vastzitten dan het moment waarop dit doel lijkt te zijn bereikt is, althans naar de mening van degenen die verantwoordelijk zijn voor de uitvoering van de straf, niet zinvol.
Bij dat streven wordt volledig voorbijgegaan aan het lot van het slachtoffer c.q. het lot van de nabestaanden van het slachtoffer. Wie maakt zich nu echt druk om hun “volledige terugkeer” in de maatschappij? En betekent strafvermindering voor de misdadiger niet strafvermeerdering voor het slachtoffer c.q. de nabestaanden ervan? Is het voor hen wel zinvol dat zij de misdadiger in kwestie, eerder dan de bedoeling was, weer op straat kunnen tegenkomen? Het lijkt mij van niet.
Nota bene: In Roemenië krijg je zelfs al strafvermindering indien je een boek hebt geschreven. Misschien kan ik daarop ook ooit een beroep doen, met terugwerkende kracht.
Ik heb geen bezwaar tegen strafvermindering voor individuen die zich werkelijk goed gedragen en duidelijk hebben aangetoond berouw te hebben van hetgeen zij een ander hebben aangedaan.
Van een moordenaar zou je meer mogen verlangen om daarvoor in aanmerking te komen: hij heeft iemands leven, vaak op gewelddadige wijze, ontnomen.
Waarom zouden we hem niet uitsluitend strafvermindering in het vooruitzicht stellen indien hij, naast bewezen goed gedrag, bereid is een gezonde nier af te staan aan iemand wiens leven van de ontvangst van zo’n nier afhangt? Zodoende komt er tegenover het wegnemen van een leven, het teruggeven van een leven te staan. Al doende wordt niet alleen de samenleving gediend maar wordt ook bijgedragen aan het terugwinnen van zelfrespect van de misdadiger.
Aan zo’n aanpak zitten natuurlijk wel wat haken en ogen. Bovendien is het bepaald niet in lijn met hoe wij al jaren gewend zijn misdadigers te vertroetelen: we vinden het inmiddels de normaalste zaak van de wereld dat ras-boeven als Holleeder een podium krijgen en worden bevorderd tot tv-persoonlijkheden.
Desalniettemin vertrouw ik het een partij als D66: “Samen sterker, kansen voor iedereen” wel toe eventuele mitsen en maren weg te werken. De praktijk heeft uitgewezen dat Pechtold en de zijnen daar nogal bedreven in zijn.
Nu we het toch over D66 hebben: de partij die zich niet alleen sterk heeft gemaakt voor het voor eens en voor altijd “goed” regelen van orgaandonatie maar die zich ook volop inzet voor het dito regelen van euthanasie en beëindiging van voltooid leven, hetgeen maar niet tot volle tevredenheid van deze zogenaamd progressieve geesten van de grond wil komen, die partij zou ik de suggestie willen doen om wettelijk te regelen dat iedereen, die de leeftijd van 90 jaar heeft bereikt, wordt geëuthanaseerd. Vanzelfsprekend uitgezonderd de bejaarden die, binnen 6 weken nadat die wet van kracht is geworden, een nee-briefje hebben ingeleverd. Dat scheelt een heleboel papieren rompslomp.
EINDE
Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:
https://www.facebook.com/groups/377554749281077/
