Reintje heeft zijn dag

REINTJE HEEFT ZIJN DAG
Geschreven door Bert Plomp

Het is alweer een tijdje geleden, dat ik bij mijn farmhouse arriveerde en ik niet enthousiast begroet werd door mijn kippen. Geen driftig heen en weer gedribbel en geen opgewonden gekakel. Ik vreesde dat er iets niet in de haak was. Mijn vrees werd onmiddellijk bewaarheid toen ik naar de kippenren liep. Er was letterlijk en figuurlijk geen kip te bekennen, behalve de bloederige romp van een gesloopte kip. Van deze kip was de kop afgebeten. Het beestje was tot aan zijn nek door het gaas getrokken.
Terwijl ik het hele gebied binnen de ren nauwkeurig afzocht, kwam luid kakelend een kip uit het bos naar me toe rennen. Zij was de enige van de zeven kippen, die de bloedige aanslag had overleefd. Het was bovendien dezelfde kip, die al eens eerder een zware overval had doorstaan. Toen Maggie, een van mijn border collies, zich over haar had ‘ontfermd’.
Bedroefd heb ik de stoffelijke resten van de onthoofde kip begraven. Van de overige kippen heb ik nooit meer iets gezien of vernomen.
Hoewel de kippenren al behoorlijk goed bestand was tegen indringers als vossen en marters, heb ik deze toch nog verder beveiligd. Gelijktijdig heb ik de oppervlakte van de ren aanzienlijk vergroot en tot zeker twee meter hoogte gaas rondom geplaatst. Om te beginnen omringd met stevig schapengaas en daaroverheen nog eens fijnmazig kippengaas. Aan de grond heb ik vervolgens de afzetting goed ingegraven en met flinke stenen afgedicht. Het centrale gedeelte, waarbinnen het kippenhok zich bevindt, was al eens extra beveiligd. Zekerheidshalve heb ik dat bovendien met gaas overspannen, tegen aanvallen vanuit de lucht.
Het kippenhok, zeg maar kippenvilla, vormt het middelpunt van een ren, die thans zo’n driehonderd vierkante meter groot is. Alle naaldbomen, die zich binnen de ren bevonden, heb ik aan de onderkant vrij van takken gemaakt. Kippen houden er van om in bomen te klimmen. Vandaar.
Tegenover al mijn inspanningen staat, dat ik dagelijks verse eitjes kan rapen en veel plezier beleef aan het luisteren naar gelukkige, kakelende kippen.
Kippetjes die niet meer leggen, gaan bij mij gewoon met pensioen. Die hebben immers al genoeg hun best gedaan.

Het is natuurlijk heel erg jammer, dat vossen of marters mijn kippenvolkje drastisch hebben uitgedund. Maar in de natuur geldt nu eenmaal de wet van eten en gegeten worden. Ik kan goed leven met de gedachte, dat vader en moeder vos en hun welpjes langs zijn gekomen om hun honger te stillen. Tot dat moment konden de gedode kippen in ieder geval terugzien op een mooi leventje.
Inmiddels is het kippenvolkje weer enigszins op peil gebracht. Er lopen nu vier gevederde vriendinnen rond. Zelfs met het uitdelen van eieren aan de buren, was het consumeren van eieren van zeven kippen toch wel een beetje te veel van het goede.
Als je zo bezig bent met het wel en wee van kippen, en van dieren in het algemeen, dan valt het wel heel rauw op je dak, als je dat nieuwslezeresje van het NOS-journaal, ik bedoel die juffrouw met die strak naar voren stekende tietjes, emotieloos hoort zeggen, dat er opnieuw massaal kippen zijn geruimd. Maar liefst 215 duizend ditmaal.
Keer op keer vraag ik me bij zo’n kille mededeling af, in wat voor een gewetenloze machinerie we zijn beland. Het ruimingsbericht werd aan de kijker gepresenteerd op een wijze van: “Kijk eens, dat hebben we toch maar weer mooi in no time geflikt”.
De manier waarop de mens met andere, warmbloedige wezens omgaat, is werkelijk ten hemel schreiend.

Nu ik het toch over de hemel en de mens heb, vind ik, dat deze respectloze omgang met dieren eens temeer aantoont, dat de mens volkomen los van God is geraakt. Ik geloof er namelijk helemaal geen snars van, dat dit misbruik van dieren ook maar iets heeft uit te staan met Gods oorspronkelijke plan met zijn aardbewoners. Het is niets meer dan een verwerpelijke consumptiestrategie, uitgedacht door dieren op twee poten, die zich mensen noemen.
Laten we eens beginnen om bij het opvoeden veel minder aandacht te besteden aan geloof en wat dies meer zij. Laten we eens stoppen met altijd de mens maar centraal te stellen bij alles wat we doen en laten. Laten we eens serieus werk maken van kinderen veel meer respect bijbrengen voor dieren. Dan kan het nieuwslezeresje van het NOS-journaal ons in de toekomst ook eindelijk eens wat positiefs melden, in plaats van al die gruwelberichten over het ruimen van onschuldige dieren.
Vroeger of later gaan we allemaal een keertje dood. Het enige wat mij aantrekt in het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen is, dat ik geen getuige meer hoef te zijn van al dat verdomde dierenleed.