Het zwarte goud lonkt

HET ZWARTE GOUD LONKT
Geschreven door Bert Plomp

Als je goed je best doet, dan zie je er misschien een in het dagelijks leven. Een zwarte stratenmaker, een zwarte rietdekker, een zwarte paardenslager, een zwarte orgelman, een zwarte glazenwasser of een zwarte veeboer. Zwarte mensen van negroïde afkomst, bedoel ik. Dus volgens “de oude definitie van zwart”, zal ik maar zeggen.
Hoeveel zwarte mensen zouden er in ons landje leven? Het zullen er beslist niet meer zijn dan een miljoen. Dat is dus een op de zeventien inwoners. Als je dan nog eens in aanmerking neemt, dat een deel van hen schoolgaand of bejaard is, of om een andere reden niet aan het arbeidsproces deelneemt, dan is die constatering niet zo vreemd.

Toen ik gisteravond tv zat te kijken, rolde er weer een hele reeks reclames over de buis. Reclames van allerhande bedrijven en instellingen.
Nu heb ik een bloedhekel aan tv-reclames. Daarom kijk ik bij voorkeur niet naar commerciële zenders. Nog afgezien van het feit dat daarop hoofdzakelijk van die Amerikaanse shitfilms worden vertoond. Zogenaamde “B-films”, waarvan iemand met het intellect van een mossel binnen een minuut na aanvang al het verdere verloop kent.
Het zijn van die luidruchtige, stompzinnige reclames, die de film voortdurend onderbreken en waardoor de vertoning ervan een hele avond in beslag neemt. Niets voor mij dus.
Het valt me al een tijdje op, dat reclamemakers er veel werk van maken om de spotjes meer en meer in te vullen met zwarte acteurs en actrices. Hetgeen ik die toneelspelers overigens van harte gun.
Je ziet ze in de weer als consumenten en aan de slag in de meest uiteenlopende beroepen.
Dat is mooi, maar het spoort, qua aanwezigheid, in de verste verte niet met de werkelijkheid en met de samenstelling van de bevolking.
Gisteren zag ik nota bene een spotje met alleen maar zwarte mensen. Een McDonald’s vestiging met uitsluitend zwart personeel en zwarte klanten. Het had opgenomen kunnen zijn ergens in Centraal-Afrika.

Je kunt je afvragen, waar die drang naar een misleidende voorstelling van zaken vandaan komt. Natuurlijk is het reclamemakers sowieso eigen, de consument te belazeren. Door dingen anders, over het algemeen veel fraaier, voor te stellen dan ze daadwerkelijk zijn.
Thans liften ze mee op het succes van de BLM-rage. Een rage die zich als een olievlek verspreidt en sekteachtige vormen begint aan te nemen.
Door extremistische, stuwende krachten achter deze beweging in de VS, is die vlek in korte tijd over de Atlantische Oceaan oostwaarts uitgewaaierd en heeft de Nederlandse kust bereikt.
Waar jan en alleman zich normaliter het vuur uit de sloffen loopt om zo’n olievlek te weren en op te ruimen, laat hij het nu allemaal op zijn beloop. Sterker nog, onze minister-president heeft recent verkondigd dat er in Nederland sprake is van systemisch racisme. Met andere woorden: racisme en discriminatie staan in ons systeem gegrift. We zijn ermee opgegroeid. We ervaren het niet als zodanig. We weten gewoon niet beter.
Ofschoon er heel wat groepen in Nederland te vinden zijn, welke veel eerder daarvoor in aanmerking zouden moeten komen, nodigt onze premier doodleuk een aantal van die lawaaischoppers van KOZP en BLM uit, om bij hem op het Catshuis een kopje thee te komen drinken en hun misnoegen te uiten.
Mede door Ruttes actie en de invloed van groen slinkse BLM-aanhangers, heerst er thans in Nederland een soort schuldbesef tegenover niet-blanke medelanders. Dat alles ingebed in een verstikkende corona-crisis, maakt de Nederlandse burger zwaarmoedig.

“Gelukkig” zijn er in zo’n situatie altijd mensen die opstaan om ons de helpende hand te bieden. Ons helpen uit de penarie te komen. Het zwarte goud lonkt.
Reclamemakers en hun commerciële opdrachtgevers lopen daarbij natuurlijk voorop. Reclames worden royaal uitgedost met zwarte mensen en mensen met een kleurtje. Terwijl zij de indruk vestigen, een steentje te willen bijdragen aan het tegengaan van racisme en discriminatie, gaat het hen toch vooral om de sympathie van spenderende klanten te winnen.

En wat te denken van die reclamemaker van Denk. Die grapjurk wil een miljard euro uitgeven aan het bestrijden van racisme en discriminatie.
Zou dat geld besteed gaan worden aan zijn eigen supporters? Om ze eindelijk eens een lesje te leren. Supporters, die Joden, homo’s en vrouwen discrimineren.
Het kan allemaal in ons koude kikkerlandje, waar zo’n gladjakker nog serieus genomen wordt ook.

Dan zijn er nog de welzijnswerkers. Want laten we welzijn, zonder hun inzet is Nederland hopeloos verloren.
Een aantal goeroes heeft de markt reeds bestormd met zelfgeschreven handleidingen over hoe je racisme uit je systeem kunt elimineren.
Om succesvol met zo’n zelfbenoemde heelmeester in zee te kunnen gaan, moet je natuurlijk wel eerst erkennen dat je racistisch bent. Of bereid zijn om dat samen met hem of haar te ontdekken. Omdat het om een systemisch mankement gaat, kun je er vergif op innemen dat je de dans niet ontspringt en dat het eindoordeel luidt dat je racistisch bent.
Toen ik pas zo’n vrouwelijke genezeres, zwaar refererend aan haar eigen boekje, aan het woord hoorde, zag ik duidelijk voor ogen wat een patiënt bij haar te wachten stond.
Na een aantal wollige gesprekjes en na wat opgedragen zelfstudietjes, word je positief getest. Nadat zij, aan het einde van de behandeling, je van je kwaal en je centjes heeft afgeholpen, stort je snikkend ter aarde en vraag je geknield vergeving aan alles wat zwart is. Terwijl je dat doet, heeft de genezeres aan de inhoud van een heel pak inlegkruisjes niet genoeg, om het droog te houden tussen haar benen.

De handelwijze in dezen van de overheid en de tv-boodschappers doet mij denken aan een aanpak, zoals je die in het verleden in de DDR zag en nu nog in Noord-Korea ziet. De staat en de staatstelevisie bepalen hand in hand de denkrichting voor het volk.

Nu ik over dit onderwerp denk en schrijf, komt er een erotische herinnering in mij op.
Een aantal jaren geleden zag ik in mijn verbeelding een bloedmooie, naakte negerin met slechts een mijter op, hoog gezeten op een witte schimmel, van de stoomboot uit Spanje stappen. Zij werd begeleid door een tweetal lichtblonde, in pagepakjes gestoken, jongemannen.
De twee bleekscheten liepen aan weerskanten van het paard, nederig voorover gebogen, met hun koppen net onder de stijgbeugels.
De dag dat dit beeld werkelijkheid wordt, komt steeds dichterbij. Ik verheug me er nu al op.