Een gelukkige(r) jeugd

EEN GELUKKIGE(R) JEUGD
Geschreven door Bert Plomp

Mijn jeugd in de vijftiger-zestiger jaren bracht ik door in een naoorlogse nieuwbouwwijk in Utrecht. De bewoners van deze wijk, het Lodewijk Napoleonplantsoen, waren zeer verscheiden van samenstelling. Arbeiders, ambtenaren, onderwijzers, artsen enzovoort, leefden in harmonie met elkaar, ook al hadden ze bovendien een zeer verschillende politieke voorkeur.
Het was een kinderrijke buurt en buiten spelen op straat was voor de meeste kinderen de belangrijkste plaats van vermaak.
De kinderen waren onbezorgd en kenden geen angst, zoals het in je jeugdige jaren moet zijn. Van mijn eigen jeugd kan ik me niet herinneren dat dood en verderf ooit een schaduw over mijn levensplezier hebben geworpen. Ik kan me geen zwarte dag voor de geest halen, op welke ik treurig gestemd was vanwege het overlijden van een familielid of een bekende. Wellicht werd je als kind toentertijd met zulk deprimerend nieuws bewust niet belast.
In die tijd namen kinderen elkaar evenmin de maat over hun huidskleur, over hun gewicht, over hun uiterlijk of over hun komaf. De kinderen accepteerden elkaar simpel zoals ze waren.
De moderne jeugd bezwijkt thans onder obesitas of is magerder dan magere Hein of is de hele dag selfies aan het verzenden om van vrienden bevestigd te krijgen dat ze er goed uitzien, dat ze gelukkig zijn. Het aantal neuroten en kinderen met psychische problemen van allerlei aard rijst de pan uit. En toch is Nederland een van de gelukkigste landen van de wereld, als je de enquêteurs wilt geloven.
Om het geluk van de huidige jeugd compleet te maken, vinden de beleidsmakers het nu de hoogste tijd om kinderen van 12 jaar geestelijk voor te bereiden op actieve orgaandonatie. Het is volgens die beleidsmakers namelijk belangrijk dat kinderen weten dat ze andere kinderen blij kunnen maken met het afstaan van hun organen. Uiteraard niet eerder dan zodra een arts, bijvoorbeeld na een ongeval van het kind, meent dat de tijd daar rijp voor is. Kinderen zouden op die leeftijd al een keuze moeten maken of ze hun organen wel of niet zouden willen afstaan.
Nu we toch die weg moeten inslaan en zo “goed” bezig zijn, zouden we dan ook maar niet gelijk onze kinderen confronteren met euthanasie en voltooid leven. Je kunt er maar niet vroeg genoeg over beginnen, dunkt mij.
Wanneer komen die goedwillende idealisten eens op de proppen met het plan om kinderen liefde voor dieren bij te brengen op school. Kinderen te leren dat dieren geen warmbloedige consumptieartikelen zijn, maar ook recht hebben op een gelukkig leven. Bij te brengen dat het barbaars is dieren massaal af te slachten omdat ze als product voor de consument niet 100% koosjer zijn.
De wereld was en is nog steeds in een staat van shock over het feit dat de nazi’s in de tweede wereldoorlog miljoenen joden hebben vergast. Het is volkomen terecht dat mensen het maar niet kunnen bevatten dat medemensen op die wijze en op die schaal om zeep zijn gebracht. Het is echter evenmin te bevatten dat vrijwel geen mens wakker ligt van het feit dat honderdduizenden kippen zijn vergast omdat er in het eitje dat ze legden een verwaarloosbare hoeveelheid fipronil zat.
Het is zaak om kinderen te leren inzien dat een offerfeest, uit hoofde van welk geloof dan ook, waarbij, uitsluitend ter bevrediging van de eetlust van de feestgangers, dieren, nota bene onverdoofd, de strot wordt doorgesneden, weerzinwekkend is.
We zien ieder jaar opnieuw die beelden. Beelden van al die arme dieren die zich verzetten een garagebox ingeduwd te worden om te worden afgemaakt. Een garagebox waarvan de muren doordrenkt zijn van het bloed van hun reeds omgebrachte voorgangers.
En al dat misselijk makende leed vanwege de tekst: “Toen Ibrahim zijn zoon ter ere van God met een mes wilde doden, sneed het mes niet. Vervolgens klonk de stem van God en die stuurde vervolgens een engel naar profeet Ibrahim die zei dat een ram de plaats van de zoon mocht innemen.”
We laten het allemaal maar gebeuren. Zelfs de aanhangers van de Partij voor de Dieren zien er geen aanleiding in om massaal de straat op te gaan om hun ongenoegen over deze barbaarse slachtpartij te uiten.
De beleidsmakers en het onderwijs zouden hier eindelijk eens aandacht aan moeten schenken, in plaats van kinderen op zo’n jonge leeftijd al lastig te vallen met de dood.