Daar zit ik op

DAAR ZIT IK OP
Geschreven door Bert Plomp

Een PCB is vaak gevaarlijk, kleurloos en geurloos. De Politiek Correcte Brigade is ook zo’n PCB, maar heeft daarenboven de nare eigenschap de rest van Nederland ook kleur- en geurloos te willen maken. Zo is deze brigade al succesvol geweest met het uitbannen van roken, drinken en het gebruik van suiker. Met het verwijderen van straatnaambordjes met namen van zogenaamd foute, historische helden. En zeer actueel bij het zuiveren van alles waar, in sekse- en genderneutraal opzicht, een luchtje aan zit. Het laatste heeft bijvoorbeeld geleid tot het produceren en installeren van één toilet voor alle geslachten. Tot ‘geachte reizigers’ in plaats van ‘geachte dames en heren’.
Ook binnen de leiding van het rijksmuseum is de brigade actief. Alle verklarende bordjes bij schilderijen zijn door de politiek correcte mangel gehaald. Zo werd de tekst op een bordje bij een bekend schilderij ten dele gewijzigd: “zwart meisje” werd vervangen door “meisje”. De motivatie was, dat iedereen wel kan zien dat het meisje zwart is.
Tja, iedereen kan ook wel zien dat het om een meisje gaat. Dus waarom zou je er überhaupt nog een bordje bij moeten hangen?

Afgelopen september bracht ik twee weken welverdiende vakantie door op mijn geliefde eiland Kreta. Al rondtrekkende in het uiterste westen van dit eiland, verbleef ik een etmaal in het pittoreske kustplaatsje Amoudi.
Na een paar uurtjes zonnebaden op het lokale strandje, vond ik het tijd voor een ijskoud Mythos-biertje.
Verscholen onder een aantal olijfbomen, trof ik daar een sfeervol terrasje aan. Het terrasje was uitgerust met zitjes, vervaardigd van materiaal uit de natuur ter plekke, oftewel uit rotsblokken en boomstammen. Allerlei lekkere, Kretense hapjes en drankjes werden geserveerd vanuit een soort ouderwetse patatwagen. Nadat ik mijn biertje te pakken had en plaats had genomen op een boomstam, verscheen vanuit het halfduister van de bomen een werkelijk zinnenprikkelend Grieks meisje. Het meisje had een knap gezichtje, droeg lang zwart haar en was donkerbruin getint. Al haar bekoorlijkheden waren minimaal opgeborgen in een zogeheten ‘string bikini’.
Op haar bevallige buik had zij een bliksemschicht laten tatoeëren. Een schicht zoals je vaak afgebeeld ziet op een hoogspanningshuisje.
De tatoeage vertrok van vlak onder haar navel, terwijl de punt van de schicht onder het boordje van haar minuscule slipje verdween. Daarmede gaf het meisje een niet mis te verstane boodschap af.
Met dit beeld voor ogen, kwam er een nogal triviale gedachte in mij op. Ik dacht namelijk: “Als ik ‘m in haar contactdoos steek, ben ik nog niet klaar”.

Wat heeft men toch een arsenaal aan platvloerse termen bedacht voor het geslachtsorgaan van de vrouw, voor de vagina. Om het netjes te houden, zal ik hier niet tot een opsomming overgaan.
Wel wil ik binnen dit kader nog even terugkomen op onze Politiek Correcte Brigade. Onze PCB heeft namelijk in al zijn wijsheid besloten, dat de term vagina niet meer van deze tijd is. Vagina klinkt te vrouwelijk en doet de transseksuele mens tekort. Daarom moet deze term uit de Dikke Van Dale geschrapt worden. Vagina moet plaats maken voor de amoureuze, veel moderner klinkende term ‘voorgat’. Zoals ik al zei: kleur- en geurloos. Niet het attribuut zelf natuurlijk.
Wat ik me daarbij wel afvraag, is: Kun je de term ‘vagina’ zomaar vervangen door ‘voorgat’? Is dat wetenschappelijk wel verantwoord? Ik betwijfel dat namelijk ten zeerste.
Kijk, de reukgaten bevinden zich duidelijk aan de voorzijde van het hoofd. Zo ook de kijkgaten en het consumptiegat.
De luistergaten zitten onmiskenbaar aan de zijkanten. Maar je kunt er toch stevig over redetwisten of de vagina zich duidelijk en geheel aan de voorkant van het lichaam bevindt. Aan de voorkant van het lichaam, dat we tot dusverre als vrouwelijk hebben aangemerkt.
Ik twijfel hierover des temeer omdat ik ooit in mijn jeugd, al wandelend op de Oude Gracht, een fietsend meisje tegenkwam. Het aantrekkelijke meisje, gezeten op een Fongers fiets, droeg een minuscuul microrokje. Het rokje was eigenlijk niet meer dan een brede ceintuur.
Toen ik visueel belangstelling toonde voor het fraaie, lederen zadel van haar fiets, sneerde ze mij toe: “Zeg jochie, waar jij naar staat te loeren, daar zit ik op”.
Met een kop als een boei vervolgde ik mijn weg. Het meisje doelde met haar sneer duidelijk niet op het prachtige Fongers-zadel, waarop ze zat.