Aflevering 9: Het is bal op de wiskundeafdeling

HET IS BAL OP DE WISKUNDEAFDELING
Geschreven door Bert Plomp

Mijn collega’s op de wiskundeafdeling waren allemaal jongens van mijn leeftijd. Net als ik, nog lang niet “tot rust gekomen”.
Het team bestond uit zes medewerkers, te weten Louis, Johan, Carlo, Frans, Rolf en ik. Stuk voor stuk bijzondere karakters.
Naast hun dagtaak bij de Zwolsche Algemeene, studeerden zij bijna allemaal actuariële wetenschappen.
Carlo had niet veel op met wiskunde, hij had meer belangstelling voor klassieke talen en was een echte gymnasiast.
Rolf was geen volwaardig lid. Rolf was van de polisafdeling. Hij vertoefde echter meer op de wiskundeafdeling dan op zijn eigen werkplek.

Mijn collega’s en ik hebben bij de ZA letterlijk en figuurlijk een waanzinnige tijd beleefd.
Het grootste deel van de dag werd er weliswaar hard gewerkt, maar tussen de bedrijven door en aan het einde van de dag was het bal.
Ter ontspanning werd er dagelijks op de afdeling gevoetbald. Strafschoppen nemen was heel populair. Carlo fungeerde als doelman en er werd snoeihard op zijn doel geschoten. Als doel diende een van de wanden die de afdeling scheidde van die van de buren.
Wanneer de chef van de polisafdeling even zijn hielen lichtte, stonden zijn medewerkers reeds op tafels en stoelen. Zodoende konden zij het voetbalspektakel door het raam aan de bovenzijde van de scheidingswand gadeslaan.
De baas van de polisafdeling was een echte ouderwetse chef. Hij kon vaak zijn ogen en oren niet geloven wanneer hij merkte wat er op de wiskundeafdeling allemaal passeerde. Hij kon het evenmin appreciëren dat zijn ondergeschikten als toeschouwers het voetbal volgden.

Op de wiskundeafdeling werd volop gerookt en ook wel geblowd. Aan het einde van een drukke werkdag werden de mooiste meisjes van het bedrijf uitgenodigd voor het nuttigen van een hapje en een drankje.
Carlo was om de haverklap op pad om Chinese maaltijden en andere versnaperingen in te slaan. Hij stond ook vaak in de rij om kaarten voor popconcerten en andere evenementen voor zijn collega’s te bemachtigen.
Terwijl de anderen wiskundige berekeningen maakten, was Carlo aan het shoppen in het centrum. Hij was belast met het uitvoeren van bijzondere opdrachten. Carlo mocht graag in de stad rondstruinen en vond het allemaal wel best.

Het gebouw van de ZA telde 20 etages. Van boven tot beneden was het kantoor uitgerust met airconditioning. Dat hield jammer genoeg ook in dat er geen direct contact met de buitenlucht mogelijk was. Ik vond dat niet ideaal voor de luchtwegen van mijn medewerkers.
Op de afdeling bevond zich een kastje waarin een sleutel hing. Een sleutel waarmee je in geval van nood de buitendeur naar een klein balkonnetje kon openen. Om de sleutel te pakken te krijgen moest je wel eerst even het raampje van het kastje inslaan.
De conciërge, die de jongelui van de wiskundeafdeling nooit echt vertrouwde, kreeg op een dag te horen dat het glas van het bewuste kastje gesneuveld was. Het ruitje was gebroken tijdens het verplaatsen van een bureau. Of hij zo vriendelijk zou willen zijn een en ander te herstellen.
Ruim voor de komst van de oude huismeester, was Carlo op pad geweest om een kopie van de begeerde sleutel te laten maken.
Vanaf dat moment kon er naar behoefte frisse buitenlucht  worden opgesnoven.

Op een dag kreeg ik het waanzinnige idee om een heel regiment meeuwen via het balkondeurtje het kantoor binnen te lokken. De vogels kwamen massaal op de toegeworpen stukjes brood af. Eenmaal binnen, werden ze via een tussendeur in colonne de polisafdeling op gedirigeerd.
Je kunt het je nauwelijks voorstellen, maar dit feest heeft zeker een jaar of drie voortgeduurd. Het vond plaats in de zeventiger jaren en dat was in vele opzichten een losbandige tijd.
In de ogen van de directie echter, leverde mijn afdeling goed werk en dat was het belangrijkste.
Het feest kwam ten einde in 1976, na een bezoek aan het Europese kampioenschap voetbal in Joegoslavië.

WORDT VERVOLGD