Aflevering 9: Een kunstbeen in de branding

EEN KUNSTBEEN IN DE BRANDING 
Geschreven door Bert Plomp

Omdat ik vond dat ik lang genoeg ‘s morgens fruit en yoghurt met honing had geconsumeerd, besloot ik eindelijk weer eens vet en ongezond te gaan ontbijten. Daartoe pakte ik de auto en reed de bergen in richting Ano Viannos. Ano Viannos is een klein plaatsje op de route naar Heraklion. Het bevindt zich hoog op de hellingen van het 2.148 meter hoge Diktigebergte.
Langs de weg vond ik een mooie, moderne taveerne met een groot terras, dat een prachtig uitzicht bood over diepgelegen valleien en de Libische zee. De twee meisjes die de taveerne bestierden, deden niet onder voor het uitzicht en waren bovendien allervriendelijkst. Op hun kookkunst was evenmin wat af te dingen. Binnen no time hadden ze een uitgebreid, heerlijk ontbijt voor mij geprepareerd en buiten op het terras in het zonnetje opgediend. De meisjes hadden er werkelijk alles aan gedaan om de maaltijd een Iers karakter te geven. Na het ontbijt daalde ik met een voldaan gevoel de berg weer af naar Tertsa. Niet via de hoofdweg, maar via de kortste route. Een zeer steile weg met iedere honderd meter een haarspeldbocht. Bepaald geen weg om in het donker af te leggen. Hier en daar passeerde ik diepe groeven in het asfalt met bijna een halve meter hoogteverschil tussen de randen. Als je daar overdag doorheen rijdt, ben je al ten dode opgeschreven. Laat staan in het donker.

Eenmaal bij Lambros gearriveerd, moest ik tot mijn bittere teleurstelling vaststellen, dat mijn blauwe bedje op de tweede rij links vooraan bezet was. Mij bleef niets anders over dan uit te wijken naar de tweede rij rechts vooraan. Terwijl ik nog drukdoende was om me te installeren op mijn nieuwe post en te wennen aan de nieuwe omgeving, komt daar met veel tamtam een hele groep Nederlandse vijftigplussers van het vrouwelijk geslacht mijn kant opzetten. Deze club meiden, althans de dames wilden de indruk wekken dat zij nog wilde meiden waren, terwijl de uiterste houdbaarheidsdatum daarvoor al decennia achter hen lag, plofte, zoals ik al vreesde, precies naast mijn nieuwe optrekje neer.
Hoewel de meeste mensen die Tertsa aandoen, zich geruisloos, met gebruikmaking van het badhokje, in hun badkostuum hijsen, eisten deze dames tijdens hun omkleedpartij gelijk alle aandacht op.
Natuurlijk, als je net de hitte hebt getrotseerd en het verkoelende zeewater hebt bereikt, dan ben je wat uitgelaten. Niets mis mee. Wat me echter tegenstond was, dat deze zojuist gearriveerde vrouwen meenden, dat het vanzelfsprekend was om hun ‘Zandvoort aan Zee gedrag’ één-op-één te praktiseren op het idyllische strandje van Tertsa. Op een afgelegen strandje aan de conservatieve zuidkust van Kreta.
De meiden kozen er namelijk direct voor om met veel gegil topless de zee in te stuiven. Hoewel, een van hen stoof aanmerkelijk minder dan de rest. Zij legde de meters naar het water af met behulp van een kunstbeen. Deze meid smeet, eenmaal bij de waterlijn aangekomen, haar kunstbeen bijna venijnig van zich af en koos vervolgens eveneens het ruime sop. Het leek wel of ze een hekel had aan haar trouwe steun en toeverlaat, zoveel frustratie legde zij in het wegsmijten van haar prothese.
Nu is het natuurlijk heel naar indien je een van je ledematen moet missen. Maar dat is toch geen reden om je voor dat verlies te schamen. Toch had ik het idee, dat deze vrouw alle gêne van zich af wilde werpen door zich provocerend te gedragen. Dat iemand zijn kunstbeen langs de waterlijn dropte, direct voor de ligbedjes, daar had ik wel vrede mee. Maar het was voor argeloze passanten geen plezierig gezicht. Zeker niet voor kleine kinderen, die ter plekke met een schepje aan het spelen waren.
Het viel mij overigens op, dat het hele been was ingezwachteld met rekverband. Wat kon daar het nut nu van zijn, vroeg ik me af.
Met al die stoere vriendinnen in haar directe nabijheid, kon één van hen zich niet even ontfermen over de prothese, vroeg ik me voorts af.
Terwijl alle meiden zich volledig overgaven aan waterpret, lag het kunstbeen moederziel alleen te deinen in de branding. Daar viel het ten prooi aan de opkomende golven.

De meiden liepen stuk voor stuk topless rond. Zo ook de eigenaresse van het kunstbeen. Tijdens mijn dagelijkse, Griekse salade op het terras, kwam laatstgenoemde met wild zwiepende borsten vanaf het strand omhoog zetten. Zij was met krukken op weg naar het toilet naast de keuken. Zo liep ze dwars door de taveerne heen. Tussen de tafeltjes met etende gasten door. Om vervolgens het straatje over te steken, alwaar de oude, in het zwart gestoken weduwen haar bewegingen met een afkeurende blik volgden, en voorlopig te eindigen achter de deur van het toilet.
Begrijp me niet verkeerd. Ik heb helemaal niets tegen blote borsten. Ik deins echt niet voor ze terug. Ze moeten een ander echter niet ongevraagd opgedrongen worden, tenzij het om een zuigeling gaat. Al helemaal niet te midden van een cultuur als die van het traditionele Tertsa.
Als je toch per se bloot wilt verpozen, dan ligt er tussen Mirtos en Tertsa een kilometerslang strand met rotsblokken. Daar kun je, onttrokken aan ieders oog, je naar hartenlust met de zon en wat dies meer zij vermaken.

Toen ik net zat te genieten van nog een laatste glaasje Retsina, stond, in het volle zicht van alle terraszitters, een man van weliswaar mijn leeftijd, maar met een totaal ander postuur, van zijn ligbedje op en liet schaamteloos zijn zwembroek zakken. Tot overmaat van ramp, boog de man zich ook nog eens voorover om zijn zwembroek verder uit te trekken. Aldus toonde hij tot in detail zijn behaarde reet. Ook dit was een Nederlander. Hij kwam uit Amsterdam, hoorde ik later.
Dat beeld deed mij concluderen, dat het wel genoeg was geweest voor dit jaar. Dat ik weer genoeg Griekse salade en Retsina had genuttigd. Dat ik tevens weer meer dan me lief was, van ‘Hollandse tafereeltjes’ had genoten. Dat het weer de hoogste tijd was om terug te keren naar Ierland. Terug naar mijn vier schatten van hondjes, die zich altijd zo voorbeeldig en kuis gedragen.