Aflevering 8: Leuke winkeltjes

LEUKE WINKELTJES
Geschreven door Bert Plomp

Het ene na het andere pittoreske winkeltje sluit zijn deuren.
In sommige dorpen is werkelijk geen winkel meer te bekennen. Dorpen die ooit sfeervolle winkelstraatjes kenden.
Indien je daar woont en boodschappen wilt doen, moet je naar een grotere plaats uitwijken. Veelal naar een plaats kilometers verderop gelegen. Eenmaal daar gearriveerd, moet je je doorgaans tevredenstellen met een bezoek aan een saaie supermarkt. Als je geluk hebt, vind je er nog een warme bakker en een koude slager. De laatste kleine winkeliers die de strijd tegen de alom oprukkende supermarkten nog niet hebben opgegeven.
In grote steden als Utrecht, zie je ook steeds meer speciaalzaken hun bedrijf opdoeken. Daarvoor in de plaats verschijnen vervolgens van die grote schreeuwerige kledingpakhuizen. Ongezellige depots met talloze schijnwerpers die een verblindend licht verspreiden. Zoveel licht, dat je binnen een zonnebril moet opzetten om de aangeboden artikelen nog kritisch te kunnen beoordelen. Om de klant nog meer uit zijn evenwicht te brengen, wordt hij bovendien overdonderd door een oorverdovende neurotische herrie. Dit kabaal, dat voor muziek moet doorgaan, is afkomstig van grote luidsprekers in de zaak.
Volledig gedesoriënteerd, wankelend tussen de schappen door, tref je in zo’n pakhuis vooral grote stapels “hobbezak-kleding” en dito schoeisel aan.
Het wordt ook steeds moeilijker om nog te slagen in de aanschaf van een paar onvervalste halfhoge suède Clarks. Deze schoenen werden vroeger ook wel “bordeelsluipers” genoemd.
In de sixties kocht ik mijn Clarks altijd bij Manfield in de Choorstraat.
Recent kocht ik in London nog een paar bruine en in Dublin een paar zwarte exemplaren. Voor de goede orde, niet met de opzet om onopgemerkt een huis van plezier te bezoeken.
Zaken, die nog een behoorlijk paar schoenen aanbieden, worden ook met de dag schaarser.
Hopelijk weet Utrecht weer nieuwe speciaalzaken in de binnenstad aan te trekken om opengevallen plekken op te vullen.
Wat ik vooral mis, is de viswinkel in de Lange Elisabethstraat. Als ik daar vroeger met mijn ouders in de buurt kwam, kreeg ik steevast de opdracht “zure bommen” te halen bij die “visboer”. Toen werd vrijwel iedereen die ergens in handelde een boer genoemd. Aan het product waarin werd gehandeld, werd simpelweg boer toegevoegd.
Naast de visboer had je bijvoorbeeld de kolenboer, de melkboer, de groenteboer, de petroleumboer, de schillenboer, de vuilnisboer, de ijzerboer en de ijscoboer.
Men schroomde zelfs niet een eerzame overheidsdienaar als een postbode tegemoet te treden met: “Hee postboer, heb je nog post voor mij?”.
Ik was altijd erg in mijn nopjes als ik gevraagd werd zure bommen te halen. De zaak van de bewuste visboer was namelijk gevestigd vlak naast de toenmalige nachtclub Limburgia.
Als ik deze horecagelegenheid passeerde op weg naar de visboer, hield ik de pas altijd wat in. Juist genoeg om even in de etalage van de club te kunnen gluren. Daarin stonden wat foto’s uitgestald van schaars geklede dames. Fraaie meiden, slechts gehuld in een slipje. Met zwarte netkousen, opgehouden door een jarretelletje. Hun blote borsten waren op de foto’s enigszins verhuld. Op de tepels prijkten namelijk zilverkleurige sterretjes. Dit gaf die borsten een extra pikant en schitterend effect: ze prikten gewoon in je ogen.
Het liefst had ik gewoon uitgebreid voor die etalage stilgestaan. Halt gehouden om het aangebodene, gelijk in andere etalages, aandachtig te beoordelen.
Helaas, zo’n actie zou mijn vader of mijn moeder hebben afgestraft met een doodsklap. In het volle daglicht stilstaan voor zo’n établissement werd vroeger opgevat als een ernstig zedendelict. Zeker door “vrome” ouders als de mijne.
Over vroomheid gesproken. Met veel plezier betrapte ik ooit mijn vader met “De Lach” op zijn schoot. Dit seksblaadje, toen standaardlectuur bij herenkappers, schermde hij af met een bulletin van de Nederlandse Hervormde Kerk.