Aflevering 8: Een nare alfateef

EEN NARE ALFATEEF
Geschreven door Bert Plomp

Zodra het huis in Ierland in mijn bezit was gekomen, nam ik Swilly elke vakantie mee naar het groene eiland. Met name ’s zomers verbleef ik er, samen met mijn vrouw, een aantal weken.
Door omstandigheden heb ik haar een keer niet meegenomen en naar een kennel in Oss gebracht. Dit hondenpension was mij aanbevolen door de fokker.
Volgens de fokker was de kennelhoudster gespecialiseerd in border collies. Ze wist precies hoe om te gaan met deze schapendrijvers.
Ik had er dus alle vertrouwen in dat mijn dierbare viervoeter bij deze vrouw in uitstekende handen zou zijn. Dat de in de bossen gelegen kennel nogal groot was en veel honden huisvestte, vond ik bij de eerste kennismaking wel een minpuntje.

Toen ik op de dag van vertrek Swilly bij de kennel afleverde en nog even een paar aandachtspuntjes met de verzorgster wilde doornemen, viel het mij op dat de vrouw zich nogal dominant gedroeg. Ze was heel bazig tegenover de honden die aan haar zorg waren toevertrouwd en tegenover mijn hond in het bijzonder.
Om Swilly alvast te laten wennen aan de nieuwe situatie, had ze haar van mij overgenomen.
Terwijl we zaten te praten, zette de vrouw heel lomp haar voet op de riem van mijn lieve viervoeter, vlak bij haar halsband. Hierdoor werd Swilly’s kop volledig tegen de grond gedrukt.
De pensionhoudster verklaarde haar nogal brute handeling met te zeggen dat zij op deze manier mijn hond liet merken wie hier de alfateef was. Wie hier de baas was.
Jammer genoeg resteerde mij te weinig tijd om deze kennelhoudster nog wat beter tegen het licht te houden. De boot in Hoek van Holland lag al te wachten.
Toen ik afscheid nam van Swilly, hetgeen mij nog bijna werd belet, had ik geen goed gevoel.
Deze onaangename ingeving, bleek achteraf ook volkomen terecht te zijn.

Toen ik na twee weken weer voet zette op Nederlandse bodem, haastte ik me naar Oss om mijn lieveling zo snel mogelijk in mijn armen te sluiten.
Omdat ik een dag eerder dan afgesproken bij de kennel verscheen, was de pensionhoudster zeer ontstemd. Aanvankelijk wilde ze me helemaal niet binnen laten en me de volgende dag laten terugkomen.
Aan de andere kant van de omheining had ik Swilly echter al ontwaard. Ik zag op afstand dat ze er niet goed uitzag.
Toen dit onsympathieke mens mij de gang naar mijn dierbare wilde beletten, dreigde ik haar vette nek om te draaien als ze niet gauw opendeed.

Eenmaal weer verenigd met Swilly, zag ik dat ze dolgelukkig was. Dolgelukkig dat ik teruggekomen was om haar te bevrijden uit haar benarde situatie.
Vanaf dat moment stond voor mij vast dat ik haar nooit meer in een kennel zou onderbrengen. Temeer toen ik constateerde dat ze onder de bijtwonden zat. Swilly had vrijwel zeker dagelijks moeten vechten voor haar eten.
Ik heb het er niet bij laten zitten. Ik heb dat onmens gerapporteerd bij alle dierenorganisaties die ertoe doen.

Sinds een geruim aantal jaren is het geen probleem meer om je huisdier mee te nemen naar Engeland en Ierland.
Echter, in de beginjaren van het Ierse bezit, moest ik Swilly iedere keer meesmokkelen.
In die tijd was het regel dat je huisdier 6 maanden in quarantaine moest, alvorens in Engeland of Ierland toegelaten te worden.
Dat vond ik ondoenlijk. Daarom zorgde ik ervoor dat Swilly tegen alle denkbare ziektes was ingeënt, voordat ik de reis aanving en haar het land binnensmokkelde.

Swilly wist altijd precies wanneer we de grensovergang naderden en dat ze zich vanaf dat moment gedeisd moest houden.
Slechts een keer ging het bijna mis.
Toen ik de ferry afreed in Ierland, werd ineens iedere auto uitgebreid onderzocht. De douane was er namelijk achter gekomen dat er een wapentransport van de IRA ophanden was.
Swilly lag als gewoonlijk heel stilletjes in de achterbak. Ze kon van daaruit via het ski-luik direct contact houden met mij en mijn vrouw.
De Ierse douanier liep naar de rechterzijde van de auto om wat vragen te stellen aan de chauffeur. Aldaar draaide mijn charmante vrouw het raampje open om de man zittend te woord te staan.
De grensbewaker was kennelijk zo onder de indruk van haar schoonheid, dat hij ons zonder meer liet passeren.