Aflevering 7: De climax

DE CLIMAX
Geschreven door Bert Plomp

Het beeld van Wieky, daar naakt liggend op haar buik in de felle zon, had het effect van een sirocco van zinnenprikkels op mij. Het deed me werkelijk duizelen. De niet aflatende reeks van seksuele stimuli, had mij in een soort trance gebracht. Ik werd gedreven door nog maar één verlangen: ik moet op haar liggen en me met haar verenigen.
Nu volkomen vrij van storende overpeinzingen, vooral door het zien van haar glinsterende vagina, wendde ik mijn lichaam en kroop in mijn volle lengte op haar.
Een weldadig gevoel stroomde door mijn lijf toen ik eenmaal op haar rustte en voelde, dat zij haar bovenbenen en billen een beetje spreidde. Zo gaf zij mij alle ruimte om bij haar binnen te dringen.
Er was voor mij nu geen houden meer aan. Ik werd thans alleen nog maar door lustgevoelens gestuwd. Wieky haalde nog steeds in hoog tempo adem en bood geen enkele weerstand. De eerdere massages en het stimuleren van haar intieme zone, gaven mij vrij baan. Ze kreunde zacht toen ik mijn geslacht in haar bracht. Toen ik me verder in haar vagina omhoog werkte, voelde ik slechts een aangename, zachte, vochtige weerstand.
Het tempo van mijn ademhaling hield gelijke tred met die van Wieky. We leken beiden in ademnood te verkeren.
Toen ik me langzaam op en neer begon te bewegen en het moment van ultieme bevrediging naderde, voelde ik plots dat er aan mijn rechterschouder getrokken werd.
In een flits kwam het beeld in mij op van die opgewonden gozer in het laag overvliegende vliegtuig. Ik dacht: “Het zal toch niet die vent zijn, die aan mij staat te rukken. Hij zal zich toch niet gehaast hebben om van het vliegveld hierheen te komen. Met het doel om mij uit mijn hemelse verblijf in Wieky te verwijderen. Om vervolgens mijn plekkie in te pikken. Nee, ik ben nu niet meer te stuiten. Ik wil er persoonlijk voor zorgen, dat Wieky een orgasme krijgt om nooit te vergeten en dat ik komende lente uit haar schoot wedergeboren word”.
Ik liet me door die ruwe ingreep niet van de wijs brengen. Om dat kracht bij te zetten, klemde ik Wieky’s onderlichaam nog wat steviger tussen mijn dijen. Om onze gemeenschap naar een absoluut hoogtepunt te voeren, beet ik haar onderwijl zachtjes in haar nek.
Het viel me echter wel op, dat haar nek niet, zoals ik verwachtte, soepel en enigszins vochtig aanvoelde, maar eerder ruw en droog.
Opnieuw voelde ik, nu veel steviger, dat er aan mijn schouder werd getrokken. Zodanig ruw, dat ik me genoodzaakt voelde om me om te draaien om te zien wie die hufter was.
Al blikkend tegen de felle zon, nadat het eerst volledig zwart was voor mijn ogen, ontwaarde ik één van mijn collega’s van de pakketpost. Hij riep luid uit: “Bert wordt wakker, de trein naar Zandvoort aan Zee staat op het punt te vertrekken”.
Toen mijn hoofd na enkele minuten wat helderder werd, merkte ik dat ik languit op een aanhangwagen van de pakketpost lag. Mijn hoofd rustte op een postzak en een andere postzak hield ik stevig tussen mijn benen geklemd.
Ik was duizelig, voelde me moe, had hoofdpijn en had een enorme dorst. Vaag zag ik nog net aan het einde van het perron, de trein naar Zandvoort aan Zee het station verlaten. Zonder mijn lading postzakken. Maar waarschijnlijk wel met Wieky aan boord, op weg naar het duinpannetje.
Mijn huisarts vertelde mij de dag erop, dat ik een lichte zonnesteek had opgelopen en enige tijd rust moest houden.

Bij de pakketpost op Utrecht CS heb ik een fantastische tijd beleefd. Gewerkt met ouderwets gezellige collega’s, echt als mannen onder mekaar. Nou ja mannen, ik was nog maar een slungelig jochie.
Om mijn collega’s een dienst te bewijzen, heb ik me in die dagen aangemeld voor het voetbalteam van de pakketpostafdeling. Dit team was in voorbereiding op een belangrijk bedrijfstoernooi.
Dit voetbaltoernooi vond plaats aan het begin van de zomer op het terrein van voetbalvereniging Celeritudo aan de Koningsweg. Direct gelegen naast het complex van VELOX.
Aanvankelijk ging ik er vanuit, dat het ging om een gemoedelijke kroegontmoeting. Een gezellige, sportieve strijd tussen verschillende postafdelingen. Lekker een biertje drinken, onder het mom van een vriendschappelijk partijtje voetbal. Niets bleek minder waar.
Ofschoon de heren elkaar redelijk tot goed konden verdragen tijdens het werk, leek het op de grasmat wel oorlog. Er werden over en weer doodstrappen uitgedeeld alsof het een lieve lust was. Heden ten dage zou zo’n wedstrijd al binnen vijf minuten worden gestaakt.
De meeste spelers waren zware rokers. Veelal rokers van zware shag van ‘Brandaris’ of van ‘De Weduwe van Van Nelle’.
Ik vraag me nog wel eens af, hoeveel van die sympathieke jongens inmiddels door het roken een eigen weduwe hebben gecreëerd.
Hoewel ik in die tijd ook wel een sigaretje rookte, gelijk Johan Cruyff, was mijn conditie toch vele malen beter dan die van de shagrokers. Mijn dagelijkse hardlooprondjes deden alle negatieve nicotine-effecten teniet.
Door die betere conditie kon ik in mijn eentje de hele defensie van een tegenstander behoorlijk bezighouden. Wel moest ik tussen allerlei doodslel-uitdelende postbeambten door het doel zien te vinden.
Zonder noemenswaardig letsel op te lopen, wist ik op dit toernooi regelmatig te scoren. Mede door mijn inzet, won ‘Afdeling Pakketpost Utrecht CS’ het sportevenement en de felbegeerde beker.
Toen ik de maandag aansluitend de grote hal van de pakketpost binnentrad, werd ik bijna ovationeel onthaald. Daarmede was mijn nalatigheid, aangaande de postzakken voor de trein naar Zandvoort aan Zee, helemaal vergeten en vergeven.