Aflevering 6: Smeltzekeringen

SMELTZEKERINGEN
Geschreven door Bert Plomp

Ik vond mijn eerste echte baantje bij Olvis in Utrecht. Deze smeltzekeringenfabriek was gevestigd ergens aan de rand van de wijk Lombok.
De bedrijfsleider van Olvis was nogal onder de indruk van mijn eindexamencijfers wis- en natuurkunde. Hij had hoge verwachtingen van mijn indiensttreding bij zijn firma.
Wellicht wat al te voorbarig, had ik daarom het idee dat hij in mij wellicht een potentiële opvolger zag.
Mijn belangrijkste taak was het testen van smeltzekeringen.
Vanuit het laboratorium op de eerste etage moest ik dagelijks afdalen naar de fabriek op de begane grond om een hoeveelheid zekeringen te verzamelen.
Gestoken in een strak zittende witte laboratoriumjas, begaf ik me tussen de aldaar werkende “dames”. Van ieder van hen ontving ik een aantal recent geproduceerde zekeringen. Met de gehele verzameling verdween ik vervolgens spoorslags naar het lab om de zekeringen aldaar te testen.

De meisjes uit Lombok waren in die dagen bepaald niet op hun mondje gevallen en evenmin verlegen van aard. Daarentegen was ikzelf nog tamelijk bedeesd. Zeker als het ging om door de wol geverfde personen van het andere geslacht van repliek te dienen. Laat staan als het om seksueel getinte onderwerpen ging.
Als ik mijn rondje door de fabriek maakte en om de zekeringen vroeg, kreeg ik allerlei voorstellen toegeroepen. Voorstellen zoals aantrekkelijke vrouwen te horen krijgen wanneer ze een willekeurige bouwlocatie passeren.

Bij het in elkaar zetten van glazen zekeringen kwam behoorlijk wat hitte vrij. Om die reden was het altijd behoorlijk warm op de werkvloer en waren de dames nogal luchtig gekleed. Bij sommigen sloeg de damp er werkelijk vanaf en stond het zweet op lijf en leden.
“Zal ik jouw zekering ook eens laten smelten?” vroeg een van de verhitte meisjes op een rondje. Vervolgens presenteerde een ander haar partijtje zekeringen, geplaatst op een schaaltje tussen haar borsten.
Inmiddels had ik wel wat ervaring opgedaan met het andere geslacht, maar dan wel op een heel romantisch en subtiel niveau.
Ik wist gewoonweg niet wat me overkwam en niet ad rem te reageren.
Het was voor mij dus zaak om het oponthoud op de werkvloer zo kort mogelijk te houden. Zo snel mogelijk terug te keren naar mijn veilige laboratorium. Daar werkte ik in mijn eentje en kon ik onopgemerkt tot mezelf komen.

Mijn eerste arbeidsweek bij de smeltzekeringenfabrikant begon op een maandagmorgen om 8 uur. De week eindigde om 12 uur ’s middags de zaterdag erop.
Voordat ik naar huis ging om het weekend te gaan vieren, wipte ik nog even binnen bij mijn superieur. Ik wilde met hem de afgelopen week kort evalueren.
De man maakte geen al te enthousiaste indruk bij mijn binnenkomst. Dat is een begrijpelijke houding als je de arbeidskosten laag wilt houden en de persoon in kwestie pas een week aan de slag is.
Desalniettemin durfde ik het aan om naar een salarisverhoging te informeren.
Zonder verder na te denken zei hij: “Daar is het gat van de deur, u hoeft maandag niet meer terug te komen”.
Dat was het einde van mijn kortstondige loopbaan bij de smeltzekeringenfabriek in Utrecht.