Aflevering 5: Het golfvaardigheidsbewijs

HET GOLFVAARDIGHEIDSBEWIJS
Geschreven door Bert Plomp

Jaren geleden, toen ik voor mijn werk in Nederland was en de trein nam naar Utrecht, maakte ik kennis met een sympathieke spoorwegbeambte.
Na een gezellige conversatie, nodigde hij mij uit voor een etentje bij hem thuis in Nieuwegein. Zijn naam was Cees en hij had pas zijn GVB gehaald. Cees wilde altijd al een keer naar Ierland gaan om te golfen.
Het behalen van het Golfvaardigheidsbewijs is geen sinecure. Het is een soort Verkeersdiploma voor golfers.

Ik kan me nog goed herinneren hoe trots ik was toen ik mijn Verkeersdiploma haalde.
Tezamen met een paar jongens uit de buurt had ik me al geruime tijd voorbereid op het examen.
Toen mijn vrienden en ik op de dag van het examen te fiets aan de start van het af te leggen parcours verschenen, waren we natuurlijk enigszins gespannen.
Toen het vertreksein had geklonken, gingen we er als een speer vandoor.
In onze buurt deden we dag in dag uit niets anders dan straatvoetbal en zo hard mogelijk fietsen rond het eerste flatgebouw van het Napoleonplantsoen. We waren zodanig getraind, dat we met succes aan de Tour de France zouden kunnen deelnemen.
Langs het af te leggen parcours stonden her en der politieagenten verdekt opgesteld. Zij controleerden of je je hand wel uitstak bij het afslaan. Of je wel stopte voor een op rood staand verkeerslicht.
Nog voordat deze agenten kans zagen hun posities in te nemen, vlogen wij reeds over de finish.
Om het diploma te bemachtigen, moesten wij het rondje door het centrum van de stad overdoen. Ditmaal kwamen we ongeveer gelijk met de rest van het veld over de streep en ontvingen het begeerde getuigschrift.

Cees vertelde verder dat hij een vriend had die ook golf speelde. Beide vrienden hadden een lichte handicap. Je zag het echter niet aan hen af. Trouwens evenmin aan hun prestaties op de golfbaan.
Vele jaren later is Cees een aantal keren bij mij op vakantie geweest in Ierland. Ik kon toen natuurlijk niet om een spelletje Golf heen. Dat vond dan ook bijna dagelijks plaats.
In het besef dat mijn vriend het Golfdiploma bezat, durfde ik het aan met hem naar een van de bekendste golfbanen van Ierland te gaan.
Deze baan ligt middenin Killarney National Park. Een natuurreservaat met adembenemende uitzichten op bergen, watervallen, uitgestrekte bossen en meren.
Nadat wij hadden afgeslagen, presteerde mijn medespeler het om in no time alle met vlijt gebouwde vogelnestjes met broedende vogels uit de bomen te slaan. Hij deed dit niet met opzet. Ik denk dat het meer met zijn handicap te maken had.
Hoe het ook zij, we mogen nooit meer terugkeren op deze vermaarde baan. We zijn verbannen voor het leven. We mogen ons zelfs niet meer ophouden binnen een straal van 10 km rond deze baan.

Niettegenstaande dat, gaf ik Cees toch nog het voordeel van de twijfel.
Op een volgende vakantie nam ik hem maar eens mee naar mijn eigen club in Dun an Oir.
Dit is een zeer mooi gelegen golfbaan aan de Atlantische oceaan. Direct grenzend aan de meest westelijk gelegen cliffs van Europa.
Deze golfclub ademt een sfeer uit gelijk de ligging van de baan: moeilijk bereikbaar. Geïsoleerd van de rest van de wereld.
Buitenlandse en niet lokale beoefenaren van de sport worden minzaam maar met enig argwaan ontvangen.
Eer wij arriveerden, hadden de meeste golfers van mijn club hun eerste rondje er al op zitten. Ze zaten in het clubhuis een hapje en een drankje te nuttigen.
In deze streken gaat de golfer ‘s morgens vroeg reeds aan de slag. Wanneer de dieren des velds nog half zo niet geheel in nevelen gehuld staan.
Bij de afslag staat hijzelf dus ook nog in de ochtendmist te koubekken. Vervolgens moet hij het eerste uur zijn trolley door de kille grondmist voortslepen.
Pas na het nuttigen van een uitgebreid Iers ontbijt togen Cees en ik naar de golfbaan.
Toen rond het middaguur de zon hoog aan de hemel stond, begaven we ons naar de afslagplaats.
De eerste tee ligt vlak voor het clubhuis. De bijbehorende fairway loopt parallel aan een rijtje lieflijke cottages, rechts van de golfbaan.
Cees nam als eerste plaats op de tee. Hij begon met veel vertoon wat proefslagen te maken. Het zag er als gewoonlijk zeer indrukwekkend uit.
Toen ik achterom keek naar het clubhuis, zag ik dat alle aanwezigen zich met de armen over elkaar voor het raam hadden opgesteld. Ze wilden kennelijk weleens zien welke “pro” ik naar het verre Dun an Oir had meegesleept.
Toen, enigszins tot mijn vrees, de afslag niet langer uitgesteld kon worden, haalde Cees gigantisch uit en gaf de bal een enorme klap.
Tot mijn grote schrik zette de bal geen koers richting vlag aan de horizon. In tegendeel, hij sloeg bijna haaks af richting cottages.
Ginder verdween de bal door een openstaand raam van een dromerig huisje. Dwars door het huisje vliegend, verliet deze aan de achterzijde het pandje weer via een open deur. Aldaar trof de bal het achterhoofd van een Ier op leeftijd.
De man had net zijn achtertuintje gemaaid en maakte aanstalten te gaan genieten van een heerlijk en welverdiend blikje Guinness.
Hij slaakte een luide kreet. We wisten niet hoe snel we ons uit de voeten moesten maken. Ik kon nog net zien dat iedereen in het clubhuis weer was gaan zitten.
Bij vertrek heb ik mijn clubkaart ingeleverd. Ik liet de captain weten dat ik geen teruggave van een deel van de jaarcontributie verlangde. Ik vroeg hem of hij voor dat geld het slachtoffer in de cottage een etentje wilde aanbieden.