Aflevering 4: Ronduit adembenemend

RONDUIT ADEMBENEMEND
Geschreven door Bert Plomp

Al vanaf de eerste schooldag was mij een bepaald meisje opgevallen, ze heette Conny Flanera. Anders dan de andere meisjes had Conny reeds alle contouren van een jonge, volwassen vrouw.
Conny had halflang, dik, donkerbruin haar. Ze had mooie, sprekende wenkbrauwen die haar donkere, vurige ogen accentueerden. Ze keek je vaak nogal boos aan, gelijk een poema dat doorgaans doet. Hierdoor had ze iets gevaarlijks over zich, wat haar extra aantrekkelijk maakte.
Meestal droeg ze een nauwsluitend, donkergrijs, wollen jurkje. Hoewel het meer bedekte dan een mini-jurkje, eindigde het toch ruim boven haar knieën.
Om haar ranke taille droeg ze een brede, felrode ceintuur. Die strak aangetrokken band zorgde ervoor dat haar stevige borsten en haar mooie ronde heupen extra tot hun recht kwamen.
Ze liep op schoenen met halfhoge hakken, die haar sportieve kuiten extra deden zwellen. Kortom, Conny had een figuurtje, daar sprongen de knoopjes van je gulp spontaan van los.
Waar zij mijn hoofd helemaal mee op hol bracht was dat je kon zien dat zij een jarretelgordeltje droeg. Een om haar middel gesnoerd gordeltje dat haar donkere nylonkousen strak omhooghield.
De kleine knopjes van haar jarretelletje tekenden zich subtiel af op de buitenkant van haar beide dijen.
Dat ik door dat beeld zo opgewonden raakte, had vast te maken met mijn oververhitte gedachte dat, indien Conny uit haar slipje zou stappen zij feitelijk direct gereed zou zijn voor het hebben van gemeenschap. Terwijl er uiterlijk niets aan haar veranderd was. Zelfs niet als zij in een wellustige staat verkeerde. In die geprikkelde toestand had ze nog steeds niets om zich over te generen. Ook al verbleef zij in een openbare ruimte, ook al bewoog zij zich tussen de overige leerlingen.
Voor een jongeman als ik lag dat natuurlijk heel anders. Die moest, om zich van zijn onderbroek te ontdoen, op zijn minst eerst zijn pantalon laten zakken en over zijn enkels trekken. Zo’n actie bleef en plein public natuurlijk niet onopgemerkt. Al helemaal niet als je daarbij ook nog met een rechtopstaand geslacht te kampen had.

Zoals ik al meldde wierp Conny voortdurend boze blikken om zich heen. Aldus hield zij overmoedige belagers op veilige afstand. Maar tussen al die boze blikken door had ze mij al meer dan eens een schalks lachje gegund.
Ik was bepaald niet de enige die al Conny’s verrukkingen had ontdekt. Naast andere jongens kon ook mijn geschiedenisleraar de heer De Lange haar bekoorlijkheden heel goed waarderen.
De Lange, die zowel Algemene als Vaderlandse Geschiedenis doceerde, voelde zich als een magneet tot Conny aangetrokken. Al wist hij dat over het algemeen beter te camoufleren dan ik.

De Lange had handen zo groot als kolenschoppen. Daarmee kon hij je een slag voor je harses verkopen die de Slag bij Nieuwpoort deed verbleken. Gelukkig ben ik slechts eenmaal tegen zo’n klap van hem aangelopen. De rest van de dag liep ik rond met een kop als een boei. Mijn kop gloeide van oor tot oor.
Die afstraffing liep ik op omdat ik De Lange tijdens een les Algemene Geschiedenis, handelend over de Tweede Wereldoorlog, vroeg of hij soms een verschil, maar gelijktijdig een overeenkomst wist op te noemen tussen Adolf Hitler en Benito Mussolini. Na lang nadenken moest hij mij het antwoord op die vraag schuldig blijven. Toen ik hem met een brutale blik aankeek en antwoordde dat ze beiden een snor hadden, behalve Mussolini, waren de rapen gaar. De Lange was kennelijk even uit het oog verloren dat ik over geen andere oogopslag beschikte dan een brutale.
Conny kon net als ik, iemand heel brutaal aankijken. Ook zij had het derhalve om de haverklap aan de stok met De Lange.
Maar als hij haar dan van achteren besloop en zijn reusachtige handen tevoorschijn trok, zag ik in zijn woeste, wijd opengesperde ogen een diep gekoesterd, wanhopig verlangen om Conny met zijn grote jatten bij haar stevige borsten te pakken in plaats van haar daarmee om de oren te slaan. Hij wist zich echter immer net op tijd te beheersen.