Aflevering 3: Heilige huisjes

HEILIGE HUISJES
Geschreven door Bert Plomp

Veel van Rijks’ dweperige aanhangers kwamen voort uit bijbelstudiegroepjes. Deze groepjes bestonden uitsluitend uit mannen.
Vrouwen waren vanzelfsprekend te zondig om daaraan deel te nemen. Alleen heilige mannelijke studiehoofden waren welkom.
Mijn vader heeft ooit de fout gemaakt te participeren in zo’n clubje. Het was ook wel heel verleidelijk voor hem om mee te doen. De campingeigenaar stelde namelijk Durex-huisjes gratis ter beschikking voor studerenden.
In het naseizoen stonden deze huisjes, welke in de loop der jaren op de camping waren verrezen, toch ijdel. Over de juiste benaming twijfel ik nu trouwens toch wel een beetje. Waren het niet Durox-huisjes?

In een droog onderkomen konden die vrome mannetjes zich nu volledig uitleven op de betekenis van allerlei bijbeltekstjes. Voor zover dat wel bleef binnen het gedachtegoed van de NH-kerk.
Zo’n heilig huisje was eigenlijk niet meer dan een groot uitgevallen kippenhok. Wellicht dat ik door de benauwende atmosfeer die er altijd heerste, Durex ermee associeerde.
Er hing binnen ook immer een wat zure muffe lucht. Zeker tijdens en na afloop van een bijeenkomst van een praatgroep.
Omdat ik als klein jochie een vroom smoeltje had, moest ik mijn vader regelmatig vergezellen naar de bijbelstudieclub. Het kan ook gewoon zo zijn geweest dat mijn moeder me liever even kwijt was.
Op weg naar een bijeenkomst was ik belast met het dragen van vaders bijbel. Op zich natuurlijk een heel gewichtige taak, maar ik kan niet zeggen dat ik als secondant er erg mee verguld was.
Eenmaal in het huisje aangekomen, legde ik het heilige boekje met enig vertoon op tafel. Daarna moest ik me verder maar zien te vermaken.
Verkerende in zo’n devoot gezelschap, was dat geen eenvoudige opgave. Ik wist doorgaans niets beters te bedenken dan ter plekke op onderzoek uit te gaan. Op onderzoek naar de bron van de zure lucht.
Hier en daar trok ik wat kastjes en laatjes open in de verwachting een dode muis aan te treffen. Keer op keer leidde het geurspoor uiteindelijk toch naar de  zwetende, flatulerende mannen aan tafel.

Al dat gestudeer in heilige boekjes levert slechts ellende op.
De een legt een tekstje zus en een ander zo uit. Het eindresultaat is dat die neuzelaars elkaar naar het leven staan. Ze slaan mekander met die heilige schriften om de oren of, erger nog, de hersenen in.
Bleef het daar maar bij, dan was de ellende nog enigszins te overzien.
Helaas. Inmiddels zijn er door de eeuwen heen miljoenen mensen om zo’n pietluttig verschil van inzicht om zeep gebracht.
Het ware beter indien al die volwassen kerels in hun vrije tijd de frisse lucht opzochten. Zich niet ophielden in dergelijke stinkende, geestvernauwende, studiehuisjes.
Als je per se toch wilt studeren, schaf dan wat van die zinnenprikkelende Zweedse studieboekjes aan. Boekjes waarover mijn vriendjes en ik vroeger beschikten. Vol met zwartwit foto’s van blote, blonde, atletisch gebouwde vrouwen van Germaanse komaf.
Dit studiemateriaal had ik ooit gevonden in de vuilnisbak van een hoogleraar “topografische menselijke anatomie” in Utrecht.
Er zijn vast nog wel wat van die boekjes in omloop. Zo niet, neem dan even contact met mij op. Ik zal je dan uitleggen waar we ons geheime kistje met boekjes in Het Grote Bos hebben begraven.

Er waren natuurlijk vooral leuke dingen te beleven op de camping. Ook gedurende het bewind van goedheiligman Rijks.
Ik heb me daar, afgezien van die bijbelstudies, nooit een moment verveeld.
Met spanning keek ik iedere week weer uit naar de activiteiten die er gepland stonden.
Met een stuk krijt kalkte de recreatieleider iedere zaterdag het volledige weekprogramma op het grote mededelingenbord. Sporten, dansen, film, kampvuur, kermis, er was van alles te doen.

De vakanties en weekenden werden pas echt leuk toen mijn ouders een “bungalow” op de camping hadden gekocht.
Voordien kwamen we er nooit buiten het seizoen. Om de simpele reden dat het terrein dan voor tenten en dergelijke gesloten was.
Trouwens, als het kouder werd, was het ook geen pretje om daar in een tent te bivakkeren.
Toen ik veertien was, kochten mijn ouders dit stenen huisje met rieten kap.
Ik vond de benaming bungalow wat overdreven voor zo’n klein gebouwtje. Maar goed, mijn ouders waren er apetrots op en het was in alle opzichten veel geriefelijker dan een tent.
Het huisje kon bovendien aangenaam warm gestookt worden met de aanwezige oliekachel. Later heb ik daar met vriendinnetjes nog veel profijt van gehad.

Het was begin zestiger jaren dat we ook de kerst op Het Grote Bos doorbrachten.
Een aantal vrienden en ik hadden tijdelijk voor recreatieve doeleinden de beschikking gekregen over het magazijn van de kampwinkel.
Met visnetten, schaarse verlichting en posters hadden we de opslagplaats omgetoverd tot een soort disco. Er heerste een ambiance als in de toenmalige beatkelders in het centrum van Utrecht.
Onder het luid afspelen van de eerste singles van The Beatles en The Stones, werd er geswingd en toenadering gezocht tot leden van het andere geslacht.
Meestal waren we maar met een handjevol jongens en meisjes, maar de sfeer was geweldig.
Buiten lag er sneeuw en binnen was het niet echt warm.
Bij de ronkende oliekachel kon je je even opwarmen, als dat al nodig was na een fiks partijtje twisten en shaken.