Aflevering 3: Een wanhopig slotoffensief

Ik bevrijdde mij op subtiele wijze uit de beklemmende omhelzing van Mirjam. Stond op en ging eens snuffelen in de collectie grammofoonplaten van het dijkhuisje. Helaas, dit gaf Mirjam de gelegenheid mij voor te stellen een mooi plaatje uit te kiezen en te gaan dansen. Voordat ik er erg in had, hing Mirjam weer om mijn nek. Zij probeerde mij ritmisch te doen meebewegen op de zwoele tonen van een song van Neil Diamond.
Nu, op iets minder subtiele wijze, rukte ik me weer los. Onder het motto dat ik meer bekwaam was in los dansen.
Maar ja, de muziek was van het soort waarop vroeger uitsluitend “seksueel geschuifeld” werd. Voorts liet de vloer van het kleine huisje, na aftrek van het zitgedeelte en de eetruimte, slechts 1 à 2 vierkante meter ruimte om te dansen en uit de buurt te blijven van Mirjam.

Na de laatste klanken van Neil, nam ik weer snel plaats op de bank. In mijn voetspoor gevolgd door de vrouw des huizes. Eenmaal bij het bankje aangekomen, gooide zij thans haar hele gewicht in de strijd. Met haar volle derrière ging zij op mij zitten. Op mijn kruis, om nauwkeurig te zijn.
In mijn strijd om Mirjam van mij af te schudden, ontging het mij volledig wat er aan de overzijde passeerde. Ik vertrouwde erop dat Jeany haar mannetje wel stond.
Ik moest nu uiterst voorzichtig manoeuvreren. Ik moest koste wat het kost vanuit mijn kruis geen enkel signaal afgeven. Zoiets zou zij verkeerd kunnen of willen interpreteren, waardoor zij helemaal los zou gaan. Het was een hele opgave. Want, een aantrekkelijke vrouw of niet, het is toch een opgewonden vagina die over je geslacht heen en weert.
Ik haalde allerlei beelden en gedachten in me op om zo’n opkomend signaal in de kiem te smoren.
Mijn gedachten gingen terug naar Philip Marlow, die als rechercheur in “The singing detective” met een soortgelijk probleem te kampen had.
In de Engelse tv-serie lijdt Philip aan psoriasis. Hij ligt in een ziekenhuis om voor deze ernstige huidziekte behandeld te worden.
Dagelijks verschijnt er een aantrekkelijke verpleegster aan Philips bed om de aangetaste delen van zijn lichaam royaal in te smeren met een geneeskrachtige crème. Nadat de verpleegster het gordijn rond zijn bed heeft dicht getrokken, begint zij met haar werk. Eerst smeert zij zijn ledematen een voor een goed in. Dan volgt onvermijdelijk het moment dat zij zijn geslachtsdeel ook onder handen neemt. Vanaf dat moment poogt Philip aan allerlei zaken te denken, die een erectie kunnen verijdelen. Dat lukt hem keer op keer niet.
Met Mirjam op mijn kruis, probeerde ik me zoveel mogelijk priemgetallen voor de geest te halen. Ik dacht aan voorzetsels in het Duits die de derde en die de vierde naamval regeren. Ik dacht aan de geur en het beeld van bedorven vis en aan de nieuwslezeres van de Noord-Koreaanse staatstelevisie.

Omdat een gezonde doorbloeding van mijn onderlijf gevaar begon te lopen en het aldaar danig tintelde, wierp ik op ruwe wijze Mirjam van mij af en liep als een haas naar buiten voor wat frisse lucht.
Fred en Mirjam kregen eindelijk door dat al hun seksuele toenaderingen weinig tot geen effect sorteerden. Inmiddels was het voor Jeany en mij wel te laat geworden om de bus naar huis nog te halen en moesten we blijven overnachten.
In een wanhopig slotoffensief probeerde het koppel nog wel ons naar hun bedstee te lokken. We gaven echter geen millimeter meer toe.
Terwijl het stel de deurtjes van de bedstee teleurgesteld achter zich dicht klapte, namen Jeany en ik nu samen plaats op de bank. Het kostte ons geen moeite om de uurtjes tot aan de morgenstond op aangename wijze door te brengen.
Toen om een uur of zes de dageraad zich aandiende, trokken wij zonder gedag te zeggen de deur van het dijkhuisje achter ons dicht. In een uur tijd wandelden we in de opkomende zon naar het busstation en genoten we van het rivierenlandschap. Aansluitend namen wij de eerste bus van de zondagdienst terug naar Utrecht. Fred en Mirjam hebben we nooit meer gezien.

EINDE