Aflevering 3: Een dubbele ischias

EEN DUBBELE ISCHIAS
Geschreven door Bert Plomp

Toen Nikos en ik weer wat verderop bergopwaarts waren, passeerden we de plek waar ik onlangs een opvallend spoor in het zand had waargenomen. Waarschijnlijk een spoor nagelaten door een vuistdikke slang. Je kon daar op het pad duidelijk de afdruk van een slingerbeweging zien. Niet die van een bezopen fietser.
Wederom was ik benieuwd hoe mijn metgezel daarop zou reageren. Hij was tenslotte niet voor niets uitgerust met een buitengewoon goed werkend geurorgaan. Ik heb wel eens gelezen dat een hond in staat is iets te ruiken dat zich een meter onder het wateroppervlak bevindt. Vergeleken daarbij, moest deze opdracht een fluitje van een cent zijn voor Nikos.
Nikos’ nieuwsgierigheid werd inderdaad opgewekt en wel zodanig, dat hij op eigen initiatief besloot een nader onderzoek in te stellen.
Hij stak zijn grote neus in een stekelige struik langs de weg en begon intensief te snuffelen. Ik dacht: doe dat maar liever niet kameraad. Je weet nooit wat voor een giftig serpent ineens sissend tevoorschijn schiet en in je gevoelige neus bijt.
Gelukkig zag ik ergens op het pad een afgebroken hoorn van een bok liggen. Ik pakte het uitsteeksel op en wekte de belangstelling van Nikos ermee. Nadat ik de hoorn een eind vooruit had gegooid, schoot hij erachteraan. Toen hij de hoorn eenmaal te grazen had, gooide hij zijn prooi enthousiast in de lucht en ving hem tussen zijn kaken weer op. Al stoeiend met zijn nieuwe speeltje, zette hij zo een tijdje zijn weg voort en had ik geen omkijken naar hem.

Inmiddels waren we getweeën al behoorlijk op hoogte gekomen. We naderden nu een kilometerslange rand van een ijzingwekkend diepe ravijn.
Het pad ter plekke was niet meer dan een paar meter breed. Een pad, bezaaid met losse stenen. Daar loop ik altijd zover mogelijk verwijderd van de afgrond. Struikelen over een losse steen is immers zo gebeurd. Als je dan pech hebt, kukel je pardoes over de rand van de afgrond de peilloze diepte in. Een dergelijke spectaculaire val maak je doorgaans niet meer dan eenmaal in je leven mee. Uiterste voorzichtigheid aldaar was dus geboden.
Nu was ik deze vakantie sowieso extra op mijn hoede tijdens mijn rondjes hardlopen. Ik heb namelijk gemerkt dat mijn linkerknie zijn beste dagen wel heeft gehad. Daarenboven kamp ik nog steeds met de naweeën van een soort dubbele ischias. Deze zenuwaandoening had ik afgelopen december opgelopen.

Om mijn vrouw te plezieren, had ik op haar vriendelijke, doch dringende verzoek, samen met buurman Daan, een partij bielzen opgehaald. Het ging om een koopje.
Wat de verkoper niet had verteld, was dat deze dwarsliggers al een paar jaar buiten lagen opgeslagen. Daar hadden ze zich volgezogen met water. Zodoende wogen die krengen wel meer dan 150 kilo per stuk. Het koopje ging om twaalf van die zwaargewichten.
Nadat ze in- en uitgeladen waren, had ik een gevoel in mijn lijf alsof ik te grazen was genomen op een zogeheten procrustesbed. Een klassieke behandeling had ondergaan om mijn lichaamslengte aan te passen aan die van het bed. De verlengende behandeling wel te verstaan.
Mijn hele fysiek was gesloopt. Al mijn botten, spieren en gewrichten deden zeer. Vanaf mijn nek tot aan mijn vingertoppen. Vanaf mijn rug tot aan mijn tenen.
Daan, die graag trommelt in zijn vrije tijd, verloor bij dit transport bijna een vinger en heeft wekenlang zijn hobby niet kunnen uitoefenen.
Met een grote graafmachine zijn de bielzen ten slotte op hun definitieve plek geplaatst. Mijn dierbare echtgenote was in ieder geval heel content met haar drie nieuwe, grote bloembakken. En daar doe je het tenslotte allemaal voor.
Hoewel tijdens het lopen de pijn dragelijk is, kan ik me geen enkel misstapje permitteren. Want dan ben ik meteen weer terug bij het procrustesbed.

Terwijl ik eerbiedig afstand hield van de ravijn, stond mijn viervoetige vriend regelmatig over de rand aandachtig in de afgrond te turen.
Het leek wel of hij de verleiding nauwelijks kon weerstaan om even te checken wat hij daar beneden in het dal dacht waar te nemen.
Gelukkig kon hij toch weerstand bieden aan die verlokking.