Aflevering 3: Een droevig einde

EEN DROEVIG EINDE
Geschreven door Bert Plomp

Charles’ reputatie in acht genomen, liet ik hem beneden niet al te lang wachten bij de algemene toegangsdeur tot het flatgebouw aan de Lessinglaan.
Terwijl de stoet te voet op weg was naar de vierde etage, inventariseerde ik snel wat er nog te bikken en te drinken viel.
Na het bacchanaal van de nacht ervoor, stond mijn hoofd er helemaal niet naar om nog mensen te verwennen op nieuwjaarsdag. Ik had voor deze eerste dag van het jaar ook niks bijzonders in huis gehaald. Wie kan er op zo’n dag, na de oud en nieuw viering, nog aan gebak en dergelijke denken. Op die dag kon ikzelf hooguit nog een glas vruchtenbowl verdragen.
Er waren nog wel wat oliebollen over. Maar daar maak je zo vlak na oud en nieuw niet echt vrienden mee. Misschien een plak cake van Appie Happie. Zo’n cake had ik altijd wel voorradig voor onverwachte bezoekers.
Er werd weer gebeld, nu aan de voordeur. Toen ik opendeed, stroomde de visite naar binnen.
Eenmaal gezeten, vroeg ik de gasten wat ik hen kon aanbieden. Een bakkie koffie met een plakje cake, een glas bowl, bier, sterke drank of limonade?
De response was matig enthousiast. De beide echtelieden kozen voor koffie met cake, de meisjes gingen voor dezelfde combi, maar dan in plaats van een kopje koffie,  een glas limonade.
De verjaardag verliep verder zonder strubbelingen. Na wat klessebessen, vertrok het gezelschap rond een uur of vijf richting Vianen. Kort daarop lag ik in bed en sliep de slaap der rechtvaardigen.
Niet lang na deze verjaardag, deed het gerucht in de familie de ronde, dat als je bij Bert op verjaarsvisite kwam, dan kreeg je alleen maar een droog plakje cake. Ik heb die aantijging altijd te vuur en te zwaard bestreden. Dat plakje was namelijk niet droog. De cake was kersvers en direct uit een ongeschonden plastic verpakking gepresenteerd. Ik had er behoorlijk de pee over in.

In het jaar 1989 was het zover. Charles liet zich via een aantal operaties transformeren van man naar vrouw. Vanaf dat moment ging Charles door het leven als Carla. Vanaf dat moment kusten we elkaar bij iedere ontmoeting.
Carla deed er alles aan om er als vrouw aantrekkelijk uit te zien. Dat lukte haar heel aardig.
Toch zag ik het niet gebeuren, dat men van een man een echte vrouw kon maken. Dat het eens mogelijk zou zijn een voormalig, mannelijk lichaam uit te rusten met functionerende, eicel producerende ovaria en een baarmoeder. Dat er uit zo’n getransformeerd lichaam een kind geboren zou kunnen worden.
Mijn nieuwe, tweede zuster leek alleen aan de buitenkant op een vrouw. Van binnen was er feitelijk weinig veranderd.
De aanwezigheid van werkende eierstokken, een baarmoeder en wat dies meer zij, brengt bepaalde effecten met zich mee. Psychische en emotionele invloeden, die een vrouw een vrouw maken en doen verschillen van een man.
Daarom kon ik me niet echt voorstellen, dat na een aantal operaties het lek boven water zou zijn. Dat Carla nu een gelukkige toekomst tegemoet ging. Ik vond ook dat de behandelende artsen wat al te vlot van start waren gegaan en weinig aandacht hadden besteed aan de psychische kant van de zaak.

In 1994 vertrok Carla uit Vianen en ging gescheiden van haar levenspartner in Almere wonen. Het zal niet aan haar zorgzame vrouw en kinderen hebben gelegen dat zij vertrok. Zij werd al tijden in haar oude woonomgeving gepest met haar nieuwe uiterlijk. Bovendien wilde zij nieuwe contacten leggen. Daar slaagde zij ook in. Daaronder waren ook zekere, perverse relaties, die mij niet aanstonden.
Voorts was zij werkloos. Ze bleef problemen houden met rondkomen.
Omdat ze zich in Almere enigszins onttrokken had aan het oog van haar verwanten, waren de contacten tussen de familie en haar sterk verminderd. Ik had daarom ook weinig zicht op waarmee zij bezig was. Zo nu en dan sijpelde er wat door, dat niet tot gerustheid stemde. Ze verkeerde in vreemde kringen.

Het was 26 augustus 1996 dat ik hoorde dat Carla een einde aan haar leven had gemaakt. Haar jongste, twaalfjarige dochter trof het ontzielde lichaam bij thuiskomst aan in Carla’s slaapkamer. Ik heb nog steeds twijfels over hoe haar laatste minuten zijn verlopen.
Ik denk dat verschillende factoren haar tot deze daad hadden gebracht.
Zij was altijd heel scherp op haar uiterlijk. Als vrouw was ze in dat opzicht wellicht nog kritischer dan als man. Ik denk dat alles in haar verschijning, dat nog enigszins deed herinneren aan een mannelijk verleden, haar enorm tegenstond. De zichtbare gevolgen van ouder worden, droegen aan dat negatieve zelfbeeld extra bij. Als het je dan financieel ook nog tegenzit, ziet de toekomst er belabberd uit.
Na Carla’s dood heb ik me over haar administratie ontfermd. Het stemde me zeer droevig te zien, hoe ze tot op de laatste dag getracht heeft haar schulden te voldoen en hoe ordelijk haar administratie was ingericht.

Tja, Charles. Ik ben maar een keer echt kwaad op je geweest. Toen je mijn afspraakje met mijn mooie Jeany in het boshuisje in het honderd liet lopen. Het zal wel een vergelding zijn geweest voor alle keren dat ik je voor de deur liet staan en dat ik je mijn tas naar school liet dragen.