Aflevering 3: Bewegen is een zegen

BEWEGEN IS EEN ZEGEN
Geschreven door Bert Plomp

Het eten aan boord van het schip was werkelijk een feest. Als je de verleiding niet kon weerstaan, dan liep je het risico dat je binnen een dag of tien volledig dicht zou groeien. Aan boord zag ik diverse Amerikanen voorbij ploegen, die bij aanvang van de reis al in die status verkeerden. Het waren wezens met volledig vervormde lichamen. Vervormd door jarenlang overtollig consumeren. Om nog op de been te kunnen blijven, hadden sommigen van hen hun benen volledig ingezwachteld met onsmakelijk uitziende lappen steunverband.
Het is toch een hele prestatie, indien je het voor mekaar hebt gekregen om je lijf te laten uitwoekeren tot een vleesklomp van tweehonderd kilo of meer. Ik heb sterk de indruk, dat deze vreetmonsters vrijwel niets van het Caribische schouwspel hebben meegekregen.
Door het zeer omvangrijke aanbod van gerechten, deden de maaltijden niet voor elkaar onder. ’s Morgens bij het ontbijt kon je al kiezen uit spijzen, die je normaliter als warme maaltijd verorberde. Bij de lunch idem dito. Ook bij het diner kon je eten totdat je van je stoel viel. Als je dan ook nog eens naadloos van het ene eetfestijn kon doorschuiven naar het volgende, was het in principe mogelijk om de hele dag te blijven eten. Jammer genoeg voor de grootste eters, was het restaurant ’s nachts gesloten. Ik verdenk die zwaargewichten ervan, dat ze vanaf het eerste ontbijtmoment tot het laatste dinermoment aan een stuk zaten te consumeren.

De doorsnee passagier maakte tussen de maaltijden door ook nog wat werk van bewegen. In ieder geval stond ik iedere morgen bijtijds op om een uurtje te trainen. In een grote sportruimte met een panoramisch uitzicht, waren meer dan genoeg fitness-toestellen opgesteld om in conditie te blijven. Bovendien was het schip zo groot, dat ik, na de fitness binnen, ook nog buiten een aantal rondjes op het dek ging hardlopen.
Een andere mogelijkheid tot bewegen, was het dansen. Voor en na het diner was het volop ‘voetjes van de vloer’. Ik moet het de Amerikanen nageven dat, met uitzondering van de leden van de ‘vreetbrigade’, ze er op en top verzorgd uitzagen en zich sierlijk over de dansvloer bewogen. Zoals zij zich op de dansvloer en aan het diner presenteerden, had het iets weg van een debutantenbal. Ofschoon de meesten van hen behoorlijk op leeftijd waren, en dus niet echt debuteerden, was het leuk om te zien hoe vlot ze nog uit de voeten kwamen.
Onder zware druk van Cynthia, had ik bij vertrek van huis toch maar besloten een ‘dinnerjacket’ in mijn koffer te proppen. ‘Smart casual’ vond ik eigenlijk wel mooi genoeg voor een bootreis . Dat was voor mij de bovengrens, als het ging om netjes gekleed zijn. Natuurlijk leek het mij ook geen gezicht, indien mijn echtgenote er als een diva bij liep en ikzelf als een voddenbaal.

Toen de scheepsband de maten inzette van een stukje ‘rock and roll’, wilde ik ook wel even de vloer op.
Ofschoon ik niet veel jonger, misschien zelfs wel ouder, was dan de meeste dansende Amerikanen, had ik wel het voordeel een conditie te hebben van een meer dan gemiddelde sporter van mijn leeftijd. Bovendien had ik in het verleden een cursus ‘rock and roll’ gevolgd. Dus was het de hoogste tijd om iets van mijn kunnen aan de Amerikanen te showen. Het was weliswaar geen staande ovatie, maar Cynthia en ik verlieten de dansvloer onder ontvangst van een bescheiden applausje.
Bewegen is een zegen en met stilstaan ga je eraan. Dat is mijn credo en dat hou ik steevast voor ogen.

Op deze cruise werd een aantal eilanden in het Caribische gebied bezocht. Daarom was er volop gelegenheid om even de benen te strekken. Verreweg de meeste opvarenden gaven er echter de voorkeur aan gewoon aan boord te blijven. Daar kostten de consumpties namelijk ‘niets’. Eenmaal voet aan wal gezet, moest de beurs weer getrokken worden.
Als je desondanks toch besloot aan land te gaan, waren de eerste, inspannende bewegingen, dat je werkelijk hele hordes van souvenirs- en evenementenverkopers moest omzeilen. Wanneer je die obstakels met succes had genomen, was het nog een hele klus om iets te vinden, dat de moeite waard was om te bezoeken. Althans, ik vond het aanbod niet om over naar huis te schrijven. Dat heb ik dus ook maar achterwege gelaten. Naar huis schrijven had ook geen enkele zin. Tijdens de cruise was er namelijk niemand thuis. Zelfs de hondjes waren uit logeren.
Het eerste eiland dat werd aangedaan, was The Great Cayman Island. Ik was daar voor zaken in het verleden al eens eerder geweest en had toen uitsluitend tussen kantoormensen en kantoormuren vertoefd.
Nu was eindelijk de gelegenheid daar, om me eens volledig onder te dompelen in Caribische sferen. Lekker zonnen op een hagelwit strand. Weg van al die volgevreten mensen en genieten van allerlei exotische drankjes met rum. Genieten van glimmende, mooie, zwarte vrouwen. Inlandse vrouwen, sensueel wiegend met hun heupen op de zwoele tonen van Dreadlock Holiday van 10CC.
Helaas, Cynthia had heel andere plannen. Zij wilde eerst een georganiseerd bustochtje over het eiland maken, voordat een of andere Kaaiman of Kaaivrouw me zou gaan volgieten met rum.