Aflevering 2: Uurtje quantumzwaartekracht

UURTJE QUANTUMZWAARTEKRACHT
(IN EEN GASHOUDER)
Geschreven door Bert Plomp

Het hoogopgeleide volkje zien we ook vaak op de tv-bankjes van Pauw en DWDD.
Aldaar zit het dan een praatprogramma lang ja te knikken en te beamen wat de populaire presentatoren de kijkers willen doen geloven.
Ook mag het graag acte de présence geven bij culturele hoogtepunten. Op die wijze kan het zijn fijne smaak aan het land demonstreren. Om die reden maakt het jaarlijks vol devotie de “kruisgang” naar de uitvoering van de Matthäus Passion in Naarden. Desgewenst in een andere op dat moment meer aansprekende venue.
Het volkje bereikt evenwel een absoluut geestelijk hoogtepunt wanneer het zich in een uurtje DWDD University, onder auspiciën van gelegenheidsrector magnificus Thijs van Nieuwkerk, laat bijpraten over niet alledaagse onderwerpen. Over uitermate ingewikkelde onderwerpen als quantumzwaartekracht, zwarte gaten in het heelal, de oerknal, oneindigheid en deeltjes-versnellers.
Gezeten op tribunes als die van een circustent, ergens in een of andere afgeschreven gashouder in Amsterdam, wordt het volkje dan onderricht door een werkelijk hoogopgeleid persoon.
Het is natuurlijk typisch voer voor mensen die graag voor “hoogopgeleid” willen doorgaan en te ingewikkeld voor “Jan met de pet”.
Ofschoon de meesten op de tribune, onze Thijs inbegrepen, al geen raad weten met de logica die schuilgaat achter de rekenkundige afspraak dat min 1 maal min 1 gelijk is aan plus 1, wordt er op de tribune voortdurend instemmend geknikt bij alles wat de professor over bijvoorbeeld “quantumzwaartekracht” te berde brengt.
Gelijk ik vroeger, na de vertoning van een 007-film, de Rembrandt Bioscoop in Utrecht verliet met een gevoel van “kom nu maar op, ik kan iedereen aan”, zo zie je het volkje de gashouder verlaten met een enigszins elitaire blik. Gesterkt in de opvatting: “wij vormen tezamen het intellect van Nederland, wij vormen de bovenkant van de samenleving”.
In de gemelde praatprogramma’s heeft men het ook regelmatig over “de onderkant van de samenleving”. Als ik die term hoor gebruiken, dan ga ik altijd direct rechtop zitten om te vernemen wie en waarom tot die onderkant is veroordeeld. Of ik misschien zelf wel onder die categorie val.
Tot nog toe heb ik dat geen enkele maal klip en klaar horen duiden, om het eens populair uit te drukken.
Men spreekt echter op een wijze over de leden van deze “klasse”, die het ergste doet vermoeden. Alsof zij nog net geen deel uitmaken van de onderwereld.
Omdat maar niet helder wordt over wie ze het nu echt hebben, ga je als amateur-analist zelf maar aan de slag.
Als je nu simpelweg die groeperingen doorstreept die naar de opvattingen van het volkje in ieder geval niet tot “de onderkant” behoren, dan houd je vanzelf over wat daar mogelijk wel toe behoort.