SONJA VERSUS MICK
Geschreven door Bert Plomp
Sprekende over de Rolling Stones, komt er nog een andere grote ergernis in mij op.
Het betreft Sonja Barends.
Dachten we eindelijk verlost te zijn van deze coryfee van het salonsocialisme, duikt ze ineens weer op in DWDD. Gelukkig bleef het beperkt tot twee optredens, zo ver ik dat heb “moeten” waarnemen.
Mijn God, wat is dat mens lelijk geworden. Een “Zombie movie” uitgezonderd, kun je je niet voorstellen dat ze ooit in een film heeft geacteerd. Nou ja echt acteren was het ook weer niet in die film “VD” met Kees Brusse.
Mijn zwager Johan, zelf een heel knappe verschijning, keerde ooit bij ons thuis terug van een dagje winkelen in Tralee (Ierland) en sprak zijn verbazing uit tegenover mij, alsof ik me dat zou moeten aanrekenen, over hoe lelijk de Ieren wel niet waren. Mij was dat nooit zo opgevallen, maar goed ik ben zelf ook de knapste niet. Maar ik denk dat hij Nederlandse Sonja anno nu waarschijnlijk nog niet heeft kunnen bewonderen.
Wie heeft Sonja en om welke reden weggesleept vanachter de bingotafel in die knusse verpleeginrichting, vraag ik mij nog steeds af. Het zal wel weer iets te maken hebben gehad met het verlenen van een wederdienst.
Maar ja, Sonja’s rol zal nu toch wel eindelijk voor eeuwig uitgespeeld zijn, mag ik hopen.
Ik kan me nog goed één van haar laatste stuiptrekkingen herinneren toen zij jaren geleden Mick Jagger mocht interviewen. Ze was toen zelf 63 jaar oud en onze rocklegende slechts 60 jaar.
Nadat ze enigszins de indruk had gewekt dat Mick nu toch wel zijn houdbaarheidsdatum had overschreden, vroeg deze zo van zichzelf ingenomen trut “How old are you now Mick?”. Mick pareerde deze stompzinnige vraag met “And how old are you Sonja?”.
Sonja, dat oude vrouwtje uit een stadje van iets meer dan 700 duizend inwoners. Eigenlijk een achterlijk dorp, vergeleken bij de werkelijk grote wereldsteden. Steden met inwonersaantallen, waarvan het aantal van Amsterdam slechts achter de komma valt en vaak niet eens in het getal wordt meegenomen. Een plaatsje waarvan de meeste wereldbewoners het bestaan niet eens kennen, laat staan weten waar het ligt.
Dat stadje met al die gewichtig doende, met grote tassen gevuld met kleding op de PC Hooftstraat rondrennende, kakelende kippetjes. Het lijkt wel of er een vlucht pc-eenden in die straat is neergestreken.
De PC Hooftstraat, een eenvoudige winkelstraat die niet kan tippen aan de eerste de beste zijstraat van een zijstraat van een winkelstraat in het centrum van Milaan of Rome.
Tokyo heeft 36 miljoen inwoners en Sao Paolo 20 miljoen. Zelfs kleinere wereldsteden als Parijs en London zijn zo’n 15 tot 20 keer groter dan Amsterdam. En veel van die Amsterdamse grachtengordel-bewoners maar denken dat ze in een metropool wonen en een daarmee corresponderende verwaande houding moeten aan nemen. Die misplaatste houding is ook zo kenmerkend voor DWDD. Ik denk dat ze het programma het liefst de naam zouden geven: “De Wereld Draait Om Amsterdam”. Is het niet een zielige vertoning?
Ik heb een vrouwtje uit datzelfde milieu, ze heet Astrid geloof ik en ze doet tegenwoordig wat quizjes waar ze veel te veel geld voor ontvangt, eens denigrerend over “mijn stad Utrecht” horen zeggen dat het maar een eenvoudig provinciestadje is. Wat een lef voor zo’n simpele trien. Komt ze niet zelf uit Beverwijk? Dat is een plaatsje dat zelfs op de kaart van Nederland niet eenvoudig terug te vinden is.
Amsterdam had ooit iets om trots op te zijn: Ajax en Cruijff, die Europese en wereldbekers binnenhaalden. Maar wat hebben ze in Amsterdam nu nog eigenlijk om trots op laat staan verwaand over te zijn. Ik kom niet verder dan een paar mooie musea en, sommigen zullen dat misschien noemen, de Gay Pride Parade. Nou, tel uit je winst.
Na het interview met Mick Jagger was het met Sonja op tv spoedig gedaan.
Mick is van een bepaalde lelijkheid die op zich weer mooi is. Hij weet nog steeds veel vrouwen, jong en oud, voor zich te winnen en op te winden.
Hoe heel anders is het dan toch gesteld met onze Sonja. Met de beste wil van de wereld (draait door) kun je van haar verschijning niet opgewonden raken. Zoals een goede vriend van mij dat ooit subtiel formuleerde: “Van zo’n vrouw krijg je toch alleen maar een naar binnen geklapte pik”.
Sommige lieden raken misschien toch wel opgewonden van haar. Waarschijnlijk omdat zij er, gelijk die hele zooi salonsocialisten, een goed gevulde bankrekening op na houdt.
Hooguit zo’n “breekijzer-figuur” als Pieter Storms zou haar wellicht nog eens willen rammen. Maar ja, die heeft dat andere stuk: Nina Brink, al veroverd. Jammer voor Sonja, Nina heeft veel meer geld en ziet er relatief ook veel beter uit. By the way, die Nina lijkt me echt zo’n sm-wijfie.
Inmiddels hebben we onze Sonja, afgezien van een paar laatste irritante oprispingen, toch wel ten grave gedragen. Mick daarentegen weet nog steeds volle stadions te trekken met publiek van alle leeftijden.
Tja, Sonja “was” echt zo’n vertegenwoordigster van het Nederlandse grijze poldermodel, waarin geen ruimte is voor bijzondere personen en evenmin voor excelleren. “Doe maar gewoon, dat doe je gek genoeg” hield mijn moeder ons altijd voor.
Toen The Stones een aantal jaren geleden op Pinkpop zouden gaan optreden, besteedde DWDD er veel aandacht aan en onze “botox” Mathijs kon het weer eens niet nalaten om negatief te benadrukken dat de leden van deze legendarische band 70+ zijn en liet en passant de term “rollator rock” vallen.
Die vadsige Mathijs mocht willen dat hij, terwijl hij zeventien jaren jonger is, het figuur, de conditie en de aantrekkingskracht van de leden van The Stones had. Dit nog afgezien van hun banksaldo, hetgeen in Mathijs’ kringen ook als heel belangrijk wordt ervaren. Wat hij kennelijk nog steeds niet beseft, maar de Stones-concertgangers van jong tot oud wél, is dat het bij een concert niet om de leeftijd van de muzikanten gaat maar om de kwaliteit van de muziek en de opgevoerde show.
De meeste toeschouwers zien bovendien veel liever een doorleefde kop als die van Keith Richards dan zo’n opgeblazen babyface als van Mathijs.
Mathijs zou ik nog willen adviseren The 4 Flicks-dvd te bekijken van de Licks World Tour van The Stones. De uitvoering van “Can’t you hear me knocking” in the Garden in New York laat een performance zien die, qua muzikaliteit en impact op het publiek, nog steeds door geen andere band te evenaren is. En als hij deze dvd nog even verder afspeelt en “Honky Tonk Woman” bekijkt, dan kan hij zich wellicht verlekkeren aan die talloze knappe jonge New-Yorkse vrouwen die deze wereldartiest hartstochtelijk toejuichen en verafgoden.
De Licks World Tour vond plaats toen die maffe Sonja Barends dacht nog populair te zijn en Mick interviewde over zijn leeftijd. Ze wisten bij de VARA kennelijk niets beters te bedenken.
Okay, die tour is alweer een tijd geleden, maar Mick en zijn mannen werden er niet minder muzikaal en niet minder aantrekkelijk om. Dat hebben de beelden op Pinkpop ook weer uitgewezen.
Binnenkort treden The Stones weer op in diverse grote stadions in Groot-Brittannië en Ierland. Naar verwachting zijn deze concerten in no time uitverkocht. Ik hoop ze dan weer live te zien in Dublin.
Mathijs, je bent inmiddels ook al lang de jongste niet meer: je loopt al tegen de zestig.
En je kunt wel de indruk proberen te wekken jonger te zijn en nog steeds tot de jongere garde te behoren door bijvoorbeeld zo gestrest je opzegversjes af te raffelen en door wat van die jonge gastjes of van die andere tv-geile figuren rond je tafel te verzamelen, die overigens alleen maar komen om ook hun reet binnen het pietepeuterige Nederlandse tv-circuit te draaien, je bent in de verste verte niet in staat om zulke mooie jonge vrouwen en zo’n enthousiast, qua leeftijd gevarieerd, publiek aan je te binden als onze vermaarde rockers dat wel kunnen.
Zelden zie ik in jouw programma een aantrekkelijke vrouw zitten die jou lijkt te willen opvreten. Je bent alleen maar omringd door een gedirigeerde applausmachine: mensen die maar klappen of er nu reden toe is of niet, mensen die maar blijven lachen óók als het om iets treurigs gaat. Alleen al daarom doen Mick en zijn mannen het oneindig veel beter dan jij het doet en kun je niet in hun schaduw staan.
Verder beteken je op wereldschaal eigenlijk niets meer dan de riooljournalist van “De bruine Rotterdammer”, maar dan met veel minder humor op zak.
Waar onze Mathijs trouwens wel heel erg goed in is, dat is de hielen likken van ieder individu dat verder heeft doorgeleerd dan hij of dat de indruk wekt van een zeker intellectueel niveau te zijn.
Toch kijk ik nog wel eens naar “De wereld draait door” omdat ik me zo nu en dan wil ergeren aan al die DWDD-figuren maar vooral omdat ik graag Dominee Gremdaat aan het woord hoor. Verder draait dat wereldje uitsluitend om types als Nico Dijkshoorn.
Natuurlijk zijn er ook wel interessante gasten aan het woord of aan het musiceren. In zo’n geval zou mijn opa zeggen: “Goed gedoan hoor jochie”.
EINDE
Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: