Aflevering 2: Polderen

POLDEREN
Geschreven door Bert Plomp

Begin zestiger jaren van de vorige eeuw hoorde je zelden van moord. Thans worden er bijna dagelijks mensen vermoord in Nederland. Toen Hans van Z. – wie kent hem niet – zijn moorden pleegde, heeft het heel lang geduurd voor hij uit het nieuws verdween. Tegenwoordig haalt een moord nauwelijks meer de krant. Ja, we zijn er echt op vooruit gegaan. Het is allemaal veel veiliger geworden, blijven sommige politici volhouden. Dat we de laatste tijd het aantal geregistreerde misdaden zien dalen, heeft meer te maken met het feit dat de mensen moe zijn nog een misdaad te melden omdat de politie er nauwelijks nota van neemt en omdat – indien er met een aangifte wel wat wordt gedaan – de misdadiger binnen de kortst mogelijke tijd al weer vrij rondloopt en voortgaat op het ingeslagen criminele pad.

Het zijn dezelfde politici die altijd maar zitten af te geven op de Amerikanen. We zouden ons eens wat loyaler moeten opstellen tegenover de Amerikanen, die samen met anderen ons van die rot Nazi’s hebben verlost en die hebben voorkomen dat we misschien wel deel zouden zijn gaan uitmaken van de Sovjet-Unie. Ook lopen er nog steeds politici – met name binnen Groen Links en SP – en andere individuen in Nederland rond, die actief het communisme aanhangen of daarmee sympathiseren. Hoe is het toch mogelijk denk je, dat, als je al die huidige en voormalige communistische regimes, zoals in de Sovjet-Unie, China, Noord-Korea, Roemenië, de DDR enzovoort, aandachtig hebt kunnen volgen, je dan nog steeds daarmee sympathiseert. En al dat gebral over iedereen gelijk. In al die voorbeeldige communistische staten gold c.q. geldt dat principe alleen maar voor het onderliggende arme volk. De laag daarboven leeft gewoon in absolute welstand en de lieden aan de top leven als kapitalisten van de ergste soort. Zoals zo’n Brezjnev, de man had een collectie extreem dure auto’s, waarmee je gemakkelijk de grote parkeergarage aan het Vredenburg in Utrecht kon vullen. Wat te denken van nog zo’n communistische boef als Ceausescu, met al zijn weelde en zijn walgelijk grote paleis. Het is goed dat ze die man en zijn lieftallige vrouw, zonder dat ze daarover al te veel woorden hebben vuil gemaakt, een kopje kleiner hebben gemaakt. En dan die griezel van een Honecker met zijn zogenaamde democratische republiek. Hoe kun je het verzinnen, alwaar het communisme heerst, dat daar sprake zou kunnen zijn van democratie.

Veel van onze Nederlandse socialisten, niet in de laatste plaats van PvdA-huize, liepen weg met die voorbeeldig ingerichte socialistische samenleving van de DDR. Een samenleving waarin iedereen elkaar aangaf bij de STASI: de veiligheidsdienst. Kinderen die hun ouders verraadden en andersom.

Voorts Mao met z’n rode boekje. Weer zo’n boekje: een handleiding om mensen te onderdrukken. Je moet dit en je moet dat, omdat ik, de grote leider, het zo wil. Het was ook weer zo’n fijne communistische leider die miljoenen slachtoffers op zijn naam had staan. Je zult maar onder zo’n regime geboren worden en er niet onderuit kunnen komen.

Wat willen al die “zogenaamd goed bedoelende” Nederlandse communisten en sympathisanten met het communisme nou eigenlijk? Willen ze in “de lage landen” ook zo’n regime vestigen, als ze ‘t voor het zeggen krijgen, en dan als partijbonzen ook in weelde leven en het volk onderdrukken – want zo gaat het altijd onder die regimes. Nou vergeet dat maar want zelfs in China zullen de communisten uiteindelijk het loodje moeten leggen, zoals in al die andere voormalige communistische bolwerken. Simpel en alleen omdat mensen het op een gegeven moment beu zijn om gedicteerd te worden en omdat mensen wat anders willen aanschouwen dan dat belachelijke marcheren voor de partijbonzen, zoals in Noord-Korea.

Daarom beste fans van het communisme, probeer zo snel mogelijk een verblijfsvergunning aan te vragen voor Noord-Korea en geniet aldaar van jullie favoriete systeem nu het nog kan, want spoedig is het feest afgelopen.

Zo nu en dan spreek ik mensen uit de voormalige DDR. Soms hoor ik ze openlijk terugverlangen naar die goede oude tijd. Dat alles zo goed voor hen was geregeld enzovoort. Dat zijn bijvoorbeeld mensen die je in Oostenrijk op wintersport tegenkomt. Zo’n vakantie was om te beginnen in die goede oude tijd alleen maar weggelegd voor partijbonzen en hun aanhang. Die mensen laten constant blijken dat ze naar dat regime terugverlangen omdat ze zich zo geborgen voelden en geen beslissingen hoefden te nemen. Ze zijn totaal niet gewend om verantwoordelijkheid te dragen of te nemen. Verenigd met West-Duitsland moeten ze nu ineens voor zichzelf opkomen, zelf de kooltjes uit het vuur halen, hun mening geven. Je moet ineens harder werken voor je geld en je best doen want anders word je misschien ontslagen. Dat is nu zo mooi aan het communisme of aan dat DDR- socialisme: de partij weet wat goed is voor jou en zorgt ook voor jou zolang je maar gehoorzaam bent aan de partij. In de DDR hield de STASI keurig een dossiertje bij speciaal voor en over jou, zoals cookies op de computer tegenwoordig hun “nuttige” werk doen. Dus niets om je zorgen over te maken en de partij denkt voor jou, dus je hoeft ook niet te piekeren. Wat een heerlijk systeem.

Wat ook een heerlijk systeem is, maar dan in Nederland, dat is het gezamenlijk aanpakken van problemen volgens het poldermodel. Bij het maken van afspraken binnen dat model gaat het er niet om: wie heeft er een goed idee en dat gaan we vervolgens uitvoeren. Neen, er is een goed idee en nu gaan we om te beginnen de helft ervan doorstrepen en eigen inferieure plannetjes op de opengevallen posities invullen. Dan komt er vervolgens iets middelmatigs uit de bus, waarmee partijen, die elkaar eerst langdurig voor rotte vis hebben uitgemaakt – uiteraard uitsluitend voor de bühne -, elkaar huilend van geluk in de armen vallen. Het is inderdaad om te janken. Na het behaalde resultaat, staan al die onderhandelaars vervolgens te dringen om uit te leggen hoe goed ze het wel niet hebben gedaan en dat vooral de eigen wensen zijn binnengehaald. Wat een komedie. Het wordt eens tijd dat iedereen die daar aan tafel zit gewoon objectief probeert vast te stellen of een plan goed is of niet, ongeacht uit welke hoek dat plan komt. Daar hebben we veel meer aan dan aan al die halfbakken plannen.

Als je in Nederland door de polder struint, dan val je op omdat alles vlak is. De doorsnee Nederlander houdt niet van mensen die opvallen, omdat hij zelf bang is om op te vallen. Zoals mijn moeder altijd placht te zeggen: “Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg”. Door die mentaliteit en al dat “gepolder” glijden we steeds verder af naar die afschuwelijke “Grijze Gehaktballen Maatschappij”, waar ene Ton van Duinhoven – cabaretier in “Ha Die Massa” – ons begin zeventiger jaren reeds ernstig voor waarschuwde. Ik vrees dat, indien wij gedurende 40-45 ook zulke polderaars voor ons de zaakjes hadden laten opknappen, het eindresultaat zou zijn geweest dat we een deelstaat van Duitsland zouden zijn geworden met ene Bernhard von Lippe-Biesterfeld aan ‘t hoofd.