Aflevering 2: Norse manwijven

NORSE MANWIJVEN
Geschreven door Bert Plomp

De naam vakantiekolonie klinkt, ondanks het plezierige element vakantie dat erin vervlochten is, niet erg sympathiek.
Vakantie vieren was er in het kindertehuis helemaal niet bij. Er heerste een nors koloniaal bewind. Kinderen werden niet met liefde maar met een bijna militaire discipline benaderd.
Als een kleine misdadiger werd je aangepakt door die secreten. Je werd net zo streng aangepakt als kinderen in een ouderwetse tuchtschool. Met ijzeren hand werd je onderwerping bijgebracht.

Dat je ’s avonds naar bed moest om te slapen, dat was acceptabel. Dat je ook ’s middags naar bed moest, was werkelijk absurd.
Eenmaal in bed gelegen, alvorens in slaap te vallen, moesten alle kindertjes dezelfde kant uitkijken.
Men was zeker bang dat je zou gaan babbelen of dat je te veel zou zien of dat je een oproer teweeg zou brengen. Nou, dan moet je net bij een straatjongetje uit hartje Utrecht zijn. Een eigenzinnig jochie dat nog niet zo lang ervoor met z’n kop klem heeft gezeten tussen de draaideur van hotel Smits op het Vredenburg. Bij dat verplicht dezelfde richting uitkijken, trachtte zo’n ‘gesteven witte schort’ je kop zo nodig met geweld de gewenste kant uit te draaien.

Het voer dat je dagelijks werd voorgeschoteld, bestond altijd uit de meest uiteenlopende soorten gore pap. Wanneer je je portie niet had geconsumeerd, evenmin na hardhandig aandringen, dan stond bij de volgende maaltijd dezelfde rommel weer voor je neus.
Natuurlijk was het niet alleen maar kommer en kwel. Er waren ook lichtpuntjes. Dagelijks door de duinen afdalen naar het strand en de heerlijke zilte zeelucht opsnuiven, boden veel compensatie.
Ook het in ontvangst nemen van post van familie was een dagelijks hoogtepunt. Ansichtkaarten met afbeeldingen van revolverhelden als Roy Rogers ontving ik het liefst. Groot was de deceptie wanneer de stapel post geen kaart voor mij bevatte. Dat was echt een gênant moment.
Je werd ook aangespoord naar huis te schrijven. Maar je moest het niet in je hoofd halen iets negatiefs te melden. De uitgaande post werd daar steevast op gecontroleerd.
Je leest regelmatig over leden van het mannelijke geslacht die zich misdragen hebben tegenover personen in een zwakkere positie. Nou, veel van deze plaatsvervangende moedertjes deden voor die hufters niet onder.

Het maakte niet veel indruk op mijn ouders dat ik aangaf dat ik inmiddels wel genoeg aangesterkt was. Dat een nieuwe missie naar een vakantiekolonie aan mij niet besteed was. Dat ik me gezond als een vis en sterk als een paard voelde.
Ik dacht: het zal toch niet hun bedoeling zijn dat ik ooit als een gespierde ‘Atlas’ van zo’n expeditie terugkeer.
Zo vlak na de oorlog was men helaas niet zo bezig met de zielenroerselen van een kind. Als je als kind wat te mekkeren had of tegenstribbelde, kreeg je al gauw het verwijt naar je kop geslingerd dat je de oorlog niet had meegemaakt. Ik heb dat verwijt zo vaak moeten aanhoren dat ik wenste dat ik de oorlog wel had meegemaakt.
De volgende zomer was ik ondanks alles weer de klos. Terwijl ik meende dat mijn broertjes nu ook weleens in aanmerking kwamen om goed aan te sterken en te genieten van gezonde zee- en boslucht. Het had nog jaren zo kunnen doorgaan. Natuurlijk sowieso niet langer dan het moment waarop ik daadwerkelijk de spierbundels van een Atlas had ontwikkeld.
Aan het slot van het derde uitzendjaar kwam er evenwel een abrupt einde aan mijn koloniale tijdperk. Ik was dat jaar voor de verandering eens naar de uitgestrekte bossen van Arnhem verbannen. Ondanks de verrukkelijke boslucht, liep ik daar een ernstige vorm van dysenterie op. Vanwege deze nare ziekte werd mijn verblijf in de Arnhemse bossen nog eens met twee weken verlengd. Nu was ik de enige die zich nog tussen al die ‘gesteven witte schorten’ ophield. Ditmaal keerde ik zwakker terug dan toen ik was heengegaan. Deswege bleef me een volgende gang naar een vakantiekolonie bespaard.