Aflevering 2: Goede en slechte boeren

GOEDE EN SLECHTE BOEREN 
Geschreven door Bert Plomp

Het viel niet mee om de kleine avonturier te bereiken. Om bij het lammetje te komen, moest ik mij eerst dwars door venijnige,  stekelige gaspeldoornstruiken begeven. Het gaf me echter wel een zeer bevredigend gevoel, om dat weerloze, warme hoopje wol te redden van een zekere hongerdood.
Het beestje uit zijn benarde positie bevrijden, was nog een hele klus. De ongelukkige zat met zijn voorpootjes helemaal verstrikt in het ijzerdraad. Ik moest dus heel voorzichtig te werk gaan, om het breken van een pootje te voorkomen. Met een tangetje, dat ik altijd bij me draag, kon ik wat draad wegknippen. Nadat ‘de operatie’ was voltooid, nam ik het lammetje op en ging ik op zoek naar zijn moeder.

Aan de overkant van het riviertje had ik een volwassen schaap reeds een aantal keren horen mekkeren, als reactie op het geblaat van de vondeling. Met het kreunende lammetje in mijn armen, stak ik, stappend over wat gladde rotsen, het water over.
Aan gene zijde van het water, moest ik echter een afrastering met prikkeldraad over. De hoogte van deze horde was, in relatie tot de hoogte van mijn kruis, net iets teveel gevraagd. Zodoende bleef ik met mijn edele delen in het prikkeldraad  hangen, hetgeen thans tot enig geweeklaag mijnerzijds leidde. Ook nu antwoordde het volwassen schaap met gemekker.
Toen ik deze prikkelende horde had genomen en eindelijk het lammetje bij zijn vermoedelijke moeder had geplaatst, gaf mammie totaal geen sjoege en negeerde de kleine volledig. Ik overwoog toen het lammetje daar gewoon achter te laten en af te wachten of ze door haar echte moeder zou worden opgehaald.
In het besef dat het slachtoffertje misschien al een lange tijd droog ‘stond’, besloot ik het arme beestje eerst maar eens de gelegenheid te geven wat water te drinken uit het riviertje.
Zonder de marteling te hoeven ondergaan van een hernieuwde ‘kruisgang’, bereikte ik ditmaal vrij makkelijk de andere zijde van de omheining. Bij het riviertje aangekomen, deed ik een poging het lammetje op zijn eigen pootjes te laten staan. De ongelukkige zakte evenwel direct door zijn voorste ledematen en viel met zijn snuitje voorover in het water en kon er niet meer op eigen kracht uit komen. Misschien had het lammetje zijn voorpootjes, welke verstrikt hadden gezeten in de afrastering, wel te ernstig bezeerd. Wellicht zelfs gebroken. Voor mij was dit duidelijk een signaal, dat ik het lammetje niet zijn eentje aan de grillige nukken van de Ierse natuur kon overleveren.

Een van mijn bosburen houdt schapen en hij is zeer begaan met zijn dieren. Onder boeren is dat laatste nu bepaald geen vanzelfsprekendheid. Ik heb verschillende boeren van zeer nabij meegemaakt, die werkelijk geen enkel respect toonden voor de dieren die zij onder hun hoede hadden.
Zo heb ik eens ervaren, dat een schapenhouder zijn nog zeer jonge border collie maandenlang een zware, looien bal om zijn nek had gebonden. Zuiver en alleen om het dier te dwingen zijn kop laag te houden. Om de hond te leren onderdanig aan hem te  zijn.
Op een dag heeft de rotzak het arme dier in een schuurtje met een grote schep zijn schedel ingeslagen. Het zinde de ellendeling niet, dat het nog jonge, spontane dier af en toe wat genegenheid zocht bij voorbijgangers. Toenadering zocht om ook eens geaaid te worden, om wat liefde te ontvangen.
Met die hufter heb ik later eens ruzie gehad over het gebruik van een stukje van mijn grond. Hij dacht daar als bewoner van het eerste uur ongevraagd over te kunnen beschikken. Nadat ik hem van dat idee had afgeholpen, liep hij met zekere wraakgevoelens jegens mij rond. Wetende waar de man toe in staat was, heb ik hem gewaarschuwd om het niet in zijn botte hersenen te halen om een van mijn collies wat aan te doen.
Gelukkig was ik persoonlijk geen getuige van de dramatische dood van zijn hond. Ik vrees, indien dit wel het geval zou zijn geweest, dat ik die schep uit zijn handen had gerukt en hem daarmee net zo lang op zijn rotkop had geslagen, tot ik er honderd procent van overtuigd was, dat het laatste greintje ellendige leven uit zijn lichaam was geweken.
De boer in kwestie ligt inmiddels alweer een paar jaar onder de groene zoden. Niet een zware schep, maar de gevreesde ziekte heeft hem geveld. Wellicht heeft hij op die wijze toch nog moeten boeten voor zijn gruweldaden.