Aflevering 2: De loveseat

DE LOVESEAT
Geschreven door Bert Plomp

Fred had zich direct na binnenkomst naast Jeany genesteld op een van de twee bankjes. Hij had met haar een gesprekje aangeknoopt over de school waarop hij tegenwoordig onderwijs gaf. Het was een soort pedagogische academie.
Mirjam was naast mij neergeploft. Zij vroeg of ik al trek had. Ik antwoordde dat ik net een paar borrelhapjes op had, maar wel uitkeek naar de pindasoep.
We zouden op tijd gaan eten. Om die avond de laatste bus naar Utrecht nog te halen, moesten Jeany en ik omstreeks tien uur weer op het busstation terug zijn.

Mirjam vond het nodig om mij, zonder dat ik daarin ook maar enige interesse had getoond, een rondleiding door het dijkhuisje te geven. Nadat ze mij overvloedig de ouderwetse bedstee en dito sanitaire voorzieningen had gedemonstreerd, keerden wij terug in de woonruimte. Hier waren Fred en Jeany bezig de eettafel in gereedheid te brengen.
De maaltijd bestond uitsluitend uit soep: pindasoep.
Nu waren Jeany en ik wel wat gewend als het om heet eten ging. Jeany vanwege haar Indische roots en ik omdat ik al menigmaal bij Indische families een pittig gekruide maaltijd had genuttigd.
Wat we hier echter op ons bordje kregen, was zo scherp van smaak, dat het zweet mij pardoes uitbrak. Gedurende de maaltijd moest ik een paar keer de dijk bestijgen om in de wind wat afkoeling te vinden. De smaak van pinda’s was ver te zoeken. De soep werd volledig overheerst door Madame Jeanette.

Nadat we na het eten gezamenlijk de tafel hadden afgeruimd, namen we weer plaats op de bankjes. Fred had gewiekst Jeany bij de hand genomen en heel charmant naar zijn bankje teruggeleid. Mij bleef geen andere keuze dan achter Mirjam aan te sukkelen en het overgebleven bankje met haar te delen.
Omdat Mirjam nogal ruim in haar vel zat en het bankje niet echt op twee volwassenen berekend was, drukte Mirjams achterwerk zwaar en warm tegen mij aan.
Tot mijn grote schrik stelde ik vast dat het pas halfacht was. Dat ik het nog zeker twee uur moest zien uit te zingen voordat Jeany en ik de bus naar huis konden pakken.
Met lede ogen zag ik aan dat aan de overkant, op de andere “loveseat”, Fred alsmaar zoete woordjes in Jeany’s oren fluisterde. Daar liet hij het niet bij. Hij drukte ook heel subtiel kusjes in haar mooie hals en maakte aanstalten haar vol op de mond te kussen.
Jeany zag deze avances in het geheel niet zitten en wendde voortdurend lachend haar gezicht af.

Aangemoedigd door Freds acties, trok Mirjam nu met haar arm mijn hoofd naar zich toe. Ze begon met haar lompe vingers door mijn lange haren te strelen.
Niet in de verste verte had ik lust om me door Mirjam te laten verleiden. Met Jeany had ik een oogstrelend mooie, slanke, Indische vriendin. Een jonge, donkere vrouw met prachtig ravenzwart haar. Over haar lokken hing een staalblauwe gloed. Een vrouw met vurige, donkerbruine ogen, met een sensuele mond en een hagelwit gebit. Met een taille en een stel heupen, waarvan je als man alleen maar kunt dromen. Kortom, Jeany zag eruit als om door een ringetje te halen. Haar fantastische lijf werd nog eens geaccentueerd door haar strak sluitende, rode, wollen mantelpakje.
Daarentegen zag Mirjam eruit als de achterkant van een molenpaard. Als een feministe van het eerste uur met gemillimeterd haar. Ze was gehuld in een vale, lichtgroene, boeren overall. Ze had meer weg van een onaantrekkelijke varkensboer dan van een vrouw.
Hoe komt dat stel toch op het idiote idee dat Jeany en ik ook maar iets in hen zien? Het lijkt wel of ze uit zijn op partnerruil, dacht ik.
Ik merkte aan Jeany dat zij, net als ik, het zat was en liefst direct wilde opstaan om te vertrekken naar de bevrijdende bushalte.
We wilden echter beiden niet al te bleu overkomen. Het was een tijd waarin de seksuele revolutie hoogtij vierde. Bovendien was het beleefdheidshalve nog veel te vroeg om het dijkhuisje en zijn bewoners de rug toe te keren.