Aflevering 2: Atletisch gebouwde, blonde meisjes

ATLETISCH GEBOUWDE, BLONDE MEISJES
Geschreven door Bert Plomp

Heden ten dage vindt de seksuele voorlichting vrijwel volledig plaats op school. Gewoon klassikaal. Het doet er niet toe of je er al aan toe bent of niet, of je er al zin in hebt of niet. Zin in de voorlichting, bedoel ik.
Er wordt zelfs serieus overwogen om met die voorlichting op de kleuterschool reeds een aanvang te maken. En om het dan maar meteen goed te doen, hebben we het niet langer alleen maar over recht toe, recht aan seks, maar over seks in al zijn variaties.
Kleuters moeten voortaan ook sekseneutraal aangepakt worden. Want stel je eens voor dat het kindje later ontdekt dat hij aanvankelijk op een verkeerd spoor was gezet. Dan moet het kindje uit de kast komen. Dat willen we niet. Onder geen beding mag hij in zijn veilig gewaande kabinetje blijven hangen.

Eigenlijk is het ook wel terecht dat jongeren, veel eerder dan voorheen, met hun neus op seks worden gedrukt. Jongeren hebben namelijk steeds vroeger seks met elkaar.
Indien je nu, als 12-jarige, nog niet kunt bogen op een rijk en uitbundig seksverleden, dan tel je eigenlijk niet mee. Dan ben je een “Loser”.
De seksuele voorlichting is vandaag de dag zo diepgaand, dat een 10-jarig ventje uit het buitengebied van Staphorst, inmiddels het hele “vaginale stelsel” van binnen en van buiten kent en erover discussieert alsof het om het weer gaat.
Veel leden van het vrouwelijke geslacht hebben zelf belangrijk bijgedragen aan de demystificatie van hun ooit zo geheime geslachtsorgaan. Daarmee heeft het orgaan belangrijk aan avontuur en charme ingeboet.
Uit serieuze bronnen heb ik vernomen, dat menig vrouwspersoon, via internet, schaamteloos attendeert op haar intieme zone.
Deze vrouwen gaan zelfs zo ver, dat zij een selfie, met een minutieuze afbeelding van de eigen vagina, viraal laten gaan.
Dit tentoonspreiden is inmiddels zo ingeburgerd en vindt op zo’n grote schaal plaats, dat verwacht mag worden, dat het voor een douaneambtenaar aanstonds eenvoudiger is de identiteit van bepaalde vrouwen vast te stellen aan de hand van een foto van de vagina dan van het gezicht.

In een praatprogramma van de VARA, waarin men principieel niets moet hebben van Telegraafachtig vermaak en veel opheeft met kunst, trad eens een Japans meisje op, dat zich uitgaf als kunstenares. Nadat het meisje was gevraagd haar kunstje te verrichten, ontdeed zij zich van haar slipje. Terwijl ze haar rokje wat optrok, leunde ze vervolgens, met geloken ogen, sexy achterover in haar zetel en propte, tegenover tv-kijkend Nederland, een handvol verse klei tussen haar dijen. Het eindresultaat van deze “kunstzinnige” actie was een haarfijne afdruk van haar gewaxte geslacht. Nadat de Japanse haar slipje weer aangetrokken had en de act, als verwacht, ten einde liep, deponeerde zij de replica op een eikenhouten plankje. Het uitgestalde resultaat werd met luid applaus begroet en vanaf dat moment bestempeld als kunst.

Kijk, dat dit meisje er plezier in heeft te kleien, daar heb ik natuurlijk geen enkele moeite mee. Voor mijn part zet ze op die wijze een hele kleiberg om in kunst. Ik wil haar evenmin de extase ontzeggen van al die miljoenen ogen die ongehinderd in haar paradijsje priemen.
Wat mij echter tegenstaat is, dat we zo’n plankje kunst opgediend krijgen rond etenstijd. Als je mag aannemen dat jong en oud tv zit te kijken.

Van de tijd dat seks voor mij een aandachtspunt werd, kan ik me herinneren dat ik een aangenaam “kippenvel-gevoel” ervoer, zodra een meisje in mijn nabijheid kwam of mij aanraakte.
Toen ik een jaar of 14 was, begon ik echt belangstelling te krijgen voor meisjes. Vooral voor die delen van hun lichaam, waarin zij van jongens verschilden.
In die tijd had ik beslag weten te leggen op wat tijdschriftjes met zwart-wit foto’s van blote dames. Ik had die blaadjes bij mij in de buurt gevonden in de vuilnisbak van een hoogleraar “topografische menselijke anatomie”. Het idee dat je als professor je boterham kon verdienen met het bestuderen van naaktfoto’s van vrouwelijk schoon, sprak me eigenlijk wel aan.
Het betrof dacht ik Zweedse blaadjes. In Zweden waren ze in die tijd nogal vrijdenkend als het om seks ging.
De getoonde dames waren zonder uitzondering blonde, atletisch gebouwde types met een Germaans uiterlijk. Ze hadden heel veel weg van de vrouwen, met wie ooit bij onze oosterburen geëxperimenteerd werd met het doel een superras te kweken.
Dames die er stuk voor stuk zodanig opwindend uitzagen, dat ik vermoed dat het destijds niet moeilijk moet zijn geweest mannelijke vrijwilligers te vinden om ze zwanger te maken.

Ofschoon het naaktfoto’s waren, kon je niet zien wat je tegenwoordig gedetailleerd op selfies kunt waarnemen. De vrouwen waren ter plekke allen uitgerust met een degelijk portie schaamhaar.
Voor mijn vriendjes en mij, vormden deze blaadjes een kostbaar bezit. Maar niemand durfde ze thuis te bewaren. Vandaar dat we de blaadjes in een kistje ergens in een tuin begroeven. Het schatkistje bleef ondergronds tot de volgende anatomische bespreking.
De inhoud van het geheime kistje was voor mijn vriendenclubje een hele stap voorwaarts in de oplossing van het seksuele mysterie.