Aflevering 1: Wie wil er nog een boek?

WIE WIL ER NOG EEN BOEK?
Geschreven door Bert Plomp

De heerlijke, zoete, bedwelmende lucht van pijnbomen in de bergen van Kreta. Als ik hoog in de bergen op een houten bankje zit onder een pijnboom en ik geniet daar van een fantastisch uitzicht op zee, terwijl er een aangenaam warm briesje om mijn hoofd waait, dan ben ik helemaal in mijn sas. Het is voor mij een onuitwisbare ervaring met dit eiland, waarvan het beeld iedere zomer weer in mij opkomt en mij ertoe beweegt weer eens wat Griekse, traditionele muziek te draaien. Het beeld van dat verrukkelijke eiland, dat ten noorden wordt  begrensd door de Egeïsche zee en ten zuiden door de Libische zee.
Desondanks, ieder jaar weer aan het einde van mijn vakantie op Kreta, snak ik ernaar weer naar huis te gaan. Te verkassen naar het koele weer van Dingle. Het schiereiland in het zuidwesten van Ierland, omringd door de Atlantische Oceaan.
Na twee weken te hebben vertoefd in temperaturen van rond de vijfendertig graden Celsius, heb ik het voor een heel jaar wel gehad met de hitte. Dan neem ik me voor de volgende keer mijn lievelingseiland wat korter te bezoeken.
Maar als het weer winter is geweest en het in Ierland toch niet zo zomers lijkt te gaan worden als verwacht, dan komt die recollectie weer krachtig boven drijven. Die herinnering aan de heerlijke geur van pijnbomen en het ‘s avonds op de promenade uiteten gaan. Lekker buiten dineren op een terrasje van een van de vele, sfeervolle taveernes aan de kust van Kreta. Dan ben ik weer helemaal verkocht en haast ik me, om opnieuw een reis naar dit goddelijke eiland te boeken. Dan overweeg ik niet korter maar juist langer dan de vorige keer te reserveren.

Kreta is na Ierland mijn favoriete verblijfplaats. Afgezien van ‘de overladen hotelgebieden’, heeft het eiland zo veel te bieden voor een reiziger, die rust en traditie zoekt. Voor een toerist zoals ik, die werkelijk niets moet hebben van luidruchtige groepen jongeren. Jongelui, die uitsluitend voor de zon en grote zuip- en schranspartijen komen.
Vooral het binnenland, de vele berggebieden en de zuidkust komen voor mij daarvoor in aanmerking. Hier proef ik nog volop de traditionele sfeer van weleer. Hier geniet ik met volle teugen van de ouderwetse taveernes met hun houten, kleurig gedekte tafeltjes en kleine rietgedekte stoeltjes. Van de vriendelijke, ontspannen bediening en de lekkere, Griekse dranken en gerechten. Van de melancholieke, Kretenzer muziek.
Het was de fantastische Engelse tv-serie ‘Who pays the ferryman’, die me in 1988 deed besluiten op vakantie naar Kreta te gaan. Inmiddels kom ik er al ruim dertig jaar. Zonder ook maar een jaar over te slaan.
In de zomer van 2014 kwam mijn eerste boek uit met de titel ‘When I was Young’. Midden september van dat jaar, ging ik opnieuw op vakantie naar Kreta. Eerst vloog ik met Aerlingus van Cork naar Schiphol. Vervolgens met Transavia van Schiphol naar Heraklion, de hoofdstad van Kreta.
Gezien het zeer vroege uur van vertrek vanaf Schiphol, bracht ik de nacht ervoor voor alle zekerheid door op het vliegveld. Ik had een van die ‘schoenendozen’ geboekt bij Yotel. Dat hotel bevond zich namelijk achter de douane, zodat ik ’s morgens vroeg direct en ongehinderd naar de gate kon lopen.
De naam Yotel beloofde niet veel goeds en deed mij reeds het ergste vermoeden. En inderdaad, je kunt een van de piepkleine kamertjes ook voor een paar uurtjes huren. Zowel overdag als ‘s nachts.
Van insiders heb ik wel eens vernomen, dat het bed in zo’n kamertje niet per se dient om uitgerust en wel de reis aan te vangen. Bepaalde ZZP’ers schijnen er goede zaken te doen.

Op deze reis had ik een doos met honderd exemplaren van mijn zojuist verschenen boek meegenomen. Bij wijze van promotie wilde ik die boeken op Schiphol gratis uitdelen aan andere reizigers. Bij deze distributie werd ik de avond voor vertrek geheel belangeloos bijgestaan door de partner van mijn lieftallige schoonzus.
Het was van groot belang, dat ik zo goed als alle boeken aan de man bracht voor vertrek. Ik reisde namelijk uitsluitend met handbagage en mocht met niet meer dan tien kilo vracht de trap naar de ingang van het toestel beklimmen.
De voorafgaande avond waren reeds zeventig exemplaren uitgedeeld. Door mij gesigneerd en wel. In de vroege morgen van vertrek had ik nog een dertigtal boeken in de aanbieding.

Nu stelt de doorsnee Nederlander zich altijd wat argwanend op, indien hem iets gratis wordt aangeboden. Dat was nu niet anders.
Bij de gate gingen de eerste boeken vrij vlot van de hand, totdat ik bij een volgende rij zittende passagiers aanlandde. De eerste van die rij weigerde botweg mijn mooie aanbod. Die afwijzing bleef bij de anderen niet onopgemerkt. Ik zag direct dat hun koppen betrokken. Hierna reageerde vrijwel iedere aangesprokene van die rij alsof hem een onzedelijk voorstel werd gedaan.
Nadat ik toch nog een aantal belangstellenden had weten te paaien, bleef ik uiteindelijk met vijf exemplaren zitten.
Eenmaal plaats genomen in het vliegtuig, deed het mijn ego erg goed, dat ik her en der in de cabine mensen zag, die door mijn boek zaten te bladeren. Dat er zelfs hier en daar luid gelachen werd onder het lezen van mijn werk.