Aflevering 1: Omsingeld

OMSINGELD
Geschreven door Bert Plomp

Beneden aan de cliffs voor mijn huis bevindt zich een prachtig strand van pakweg een kilometer lengte. Het is een zandstrand met her en der scherpe rotspartijen.
Op een mooie zomerse dag kan het voorkomen dat je het strand moet delen met wel twintig andere mensen. Voornamelijk buren.
Een van deze buren is van Duitse komaf. Zij heeft een leeftijd bereikt waarop zij zich er niet langer voor geneert dat haar bovenlip met een uitbundige haargroei te kampen heeft.
Op het eerste gezicht lijkt zij op een tweelingzuster van Eucalipta. Met dit verschil dat zij zich zonder bezem voortbeweegt. Wat meer zorgen baart, is dat deze buurvrouw er evenmin problemen mee heeft om zich naakt op het strand te vertonen.
Ondanks het feit dat het geen aantrekkelijk tafereel is, is er altijd wel een nieuwsgierige boer die zijn trekker even voor haar tot stilstand brengt. Vanaf de rand van de cliff blijft hij haar dan een wijle gadeslaan.
Ik vind haar blote verschijning echt een dissonant. Die prachtige natuur, verstoord door zo’n menselijk wrak.
Je moet op een gegeven moment accepteren dat het je tijd geweest is. Dat je er niet meer uitziet als een adonis of een verleidelijke nimf.
Als je zak tussen je knieën bengelt of je gemoed lusteloos over je navel hangt, dan moet je niet meer bloot over het strand banjeren. Je vergalt andermans strandplezier ermee.
In dat opzicht is het hier niet altijd kommer en kwel. Zo nu en dan is er ook wel een aantrekkelijk toeristisch koppel dat zich naakt in de golven waagt. Om dat een keer mee te maken, wordt er bijna dagelijks bij de cliff halt gehouden. Je ziet dan zo’n man het raampje van zijn vehikel opendraaien en gretig het strand afturen. In 999 van de 1000 gevallen zet hij evenwel onverrichter zaken zijn tocht weer voort.

Vanuit mijn prille jeugd staat mij nog steeds het verrukkelijke beeld glashelder voor ogen van ene Esther Ofarim. Een aller beminnelijkste Israëlische zangeres, die als zeemeermin op zeer bevallige wijze aanspoelde in de Rudi Carrell show.
Esther, met pikzwart haar en donkere amandelvormige ogen, bracht iedere kerel het hoofd op hol.
Haar sensuele bovenlijf en haar zoetgevooisde stem deden menig man van vlees en bloed haar geschubde onderlichaam vergeten. Ook ik, als puber, was zeer onder de indruk. Ik had alleen maar oog voor haar rondborstige bovenhelft.

Een paar jaar geleden werd ik opnieuw geconfronteerd met het verschijnsel “zeemeermin”.
Op weg met mijn vier border collies naar het strand, keek ik even over de cliffrand om te checken of de kust veilig was. Even controleren of de honden los het strand op konden rennen.
Tot mijn verbijstering zag ik beneden twee zeemeerminnen met ontbloot bovenlijf uitdagend op de rotsen zitten. Aanvankelijk dacht ik dat ik dubbel zag en dat de alcohol van de vorige avond nog niet volledig was uitgewerkt. Het was namelijk nog vroeg in de morgen en de zon scheen verblindend fel.
Nadat ik mijn ogen eens goed had uitgewreven, zag ik dat het toch om twee van die zeevrouwen ging. Zij poseerden daar voor het oog van een viertal corpulente mannen en vrouwen op leeftijd. Allen gewapend met grote toeters van camera’s.
Ik dacht daar moet ik het mijne van weten. Zo dachten mijn honden er echter ook over.
Voordat ik ze kon aanlijnen, klauterden ze reeds gevieren met razende snelheid de cliff af. Op weg naar het dubieuze gezelschap.
Als de honden nu maar geen cirkelzaagje gaan spelen, hoopte ik.
Helaas, dat was ijdele hoop. Eenmaal beneden op het strand, omsingelden ze terstond de zeemeerminnen en het fotograferend kwartet.
Luid blaffend en in een moordend tempo cirkelden ze om het zestal heen.