Aflevering 1: Masturbonten

MASTURBONTEN
Geschreven door Bert Plomp

Regelmatig wordt de televisiekijker geconfronteerd met beelden van “arme Nederlanders”. Hoewel de cijfers en de definitie van armoede niet altijd eensluidend zijn, moeten we van de statistici maar aannemen dat er in Nederland zo’n 1,2 miljoen armen het hoofd boven water trachten te houden. Indien het onderwerp via de actualiteitenrubrieken weer eens de aandacht heeft, dan wordt het onderwerp veelal ondersteund met beelden van personen die voldoen aan de norm “arm”.

Wat dan opvalt is dat de aan de tv-kijker voorgeschotelde “armen” vaak helemaal niet zo beroerd wonen. Men ziet ze wonen in een mooi rijtjeshuis of in een alleraardigste flat en men ziet dat het interieur van het arme onderkomen er pico bello uitziet. Het is dus bepaald niet zo dat ze onder de blote hemel of in een doos de nacht moeten doorbrengen. Men ziet dan ook dat deze “armen” er over het algemeen meer dan doorvoed uitzien, dat er midden op een doordeweekse dag een ultramoderne flatscreentelevisie beelden en veel geluid afgeeft aan de in de huiskamer verzamelde armen en dat er meerdere mobiele telefoons gelijktijdig in gebruik zijn. Men ziet ook dat – weliswaar mede door de inzet van de voedselbank – de grote koelkast in de keuken uitpuilt van de lekkere hapjes en drankjes en dat menigmaal de huiskamer blauw staat van de sigarettenrook. En om het trieste aangezicht te completeren laat de televisiereporter in kwestie nog even weten dat deze betreurenswaardige mensen geen bezoek kunnen brengen aan het theater en evenmin een concert van de “Toppers” kunnen bijwonen. Ik vraag me af of dit laatste gemis werkelijk als een gemis moet worden ervaren.

Hoe het ook zij, het lijkt er sterk op dat de Nederlandse televisiekijker keer op keer een zeker schuldgevoel wordt aangepraat door deze kijker het idee te geven zulke arme medelanders aan hun lot over te laten.

Tegen deze achtergrond zie ik nu pas hoe ongelooflijk arm wij vroeger waren. Wij woonden met zes personen in een klein flatje op de derde etage van een flatgebouw zonder lift in het Lodewijk Napoleonplantsoen in Utrecht. We hadden een piepklein koelkastje in een keukentje van een paar vierkante meter. Dat koelkastje was alleen rond bijzondere dagen gevuld maar dan nog slechts voor de helft. We klaagden echter nooit, daar was ook geen reden toe. We, en onze hele buurt die min of meer onder dezelfde omstandigheden leefde, waren bovendien nog trots ook op onze bestaanswijze.

Het was een aantal jaren voor onze intrek in het Lodewijk Napoleonplantsoen dat ik geboren werd. In die dagen waren mijn ouders beiden officier in het Leger des Heils. Het officier zijn bracht met zich mede dat zij beiden regelmatig op tournee waren om elders zieltjes te winnen. Zo waren ze ook op pad toen mijn moeder hoogzwanger van mij was – ik bedoel te zeggen ze was zwanger geworden door toedoen van mijn vader en ik stond op het punt geboren te worden – en we rond de jaarwisseling van 1947 en 1948 in de omgeving van Hengelo Overijssel verbleven, alwaar ik op 1 januari 1948 ben geboren. Die geboorte zal wel hebben plaatsgevonden in het lokale ziekenhuis omdat we op dat moment niet thuis in Utrecht waren. Dat ik wellicht als een ongewoon jongetje werd – en misschien nog wel wordt – gezien, vond vermoedelijk door deze omstandigheden bij mijn geboorte zijn oorsprong.

Het jaar 1948 was een mooi jaar om geboren te worden: de staat Israël werd uitgeroepen en de “Koude oorlog” ging van start. Van de staat Israël ben ik altijd een grote aanhanger geweest en gebleven, anders dan types als Van Agt, Lubbers en Gretta Duisenberg. Ik vraag me nog weleens af: hoe zouden zij zich hebben opgesteld indien zijzelf de terreur van extremistische Palestijnen aan den lijve hadden ondervonden.

Het is namelijk zo makkelijk om vanuit je luie fauteuil, met de benen over elkaar voor de open haard zittend, met een pijp in of een goed glas rode wijn aan de mond, die Israëliërs zo fel te bekritiseren. Zoals het ook zo makkelijk is – verkerende in zo’n zelfde aangename setting – een soldaat, ver van huis en haard in een oorlogssituatie, te veroordelen omdat hij misschien wat te snel heeft gehandeld bij het neerschieten van een mogelijke vijand. Bij al die veroordelaars, en zeker bij de hiervoor gememoreerde lieden, loopt het dun door de broek indien ze zelf eens direct het mes op de strot wordt gezet.

Ik moet zeggen dat ik destijds ook wel kritisch was op Karremans en zijn VN-jongens, die in zekere zin hadden meegeholpen al die Bosnische moslimmannen door die Servische Mladic om zeep te laten helpen en die daarna, vanwege de “goede” afloop, de polonaise gingen lopen. Maar ook ik beoordeelde dat vanuit een comfortabele leunstoel. Als je daar zelf tussen staat als bange VN-soldaat, met een poldermodel-achtergrond, en je moet het opnemen tegen die “bol van de haat staande” Servische militairen, dan beoordeel je het misschien toch net even iets anders.

Die Lubbers en Van Agt zijn ook weer van die echte heilige boontjes. “Ze zijn zo fijn als gemalen poppenstront” zou mijn moeder zaliger zeggen. En met mensen die zo fijn zijn, moet je altijd extra oppassen, want: “des te fijner ze zijn in de leer, des te ranziger gaan ze tekeer”. Het en passant een vrouw in haar welgevormde billen knijpen, is daar slechts een onschuldig voorbeeld van.

Waarom hebben die Van Acht en Lubbers trouwens hun scheur over de Palestijnse zaak niet wijd opengetrokken toen ze zelf jarenlang aan de macht waren? Omdat ze toen natuurlijk uit politieke overwegingen goede vriendjes wilden blijven met de VS en Israël. Die Lubbers is er bovendien in belangrijke mate de oorzaak van dat thans vele gepensioneerden al jaren geen pensioenindexatie meer ontvangen en zelfs gekort worden op hun pensioen. Toen de pensioenfondsen nog mooie extra reserves achter de hand hadden voor magere jaren, heeft hij de pensioenfondsen gedwongen al dat extra gespaarde geld uit te delen, teneinde zijn eigen begroting op orde te brengen. Laat die man zich inspannen om dat weer eens recht te breien in plaats van al die populaire praatjes. Die twee worden ook wel aangeduid als politieke mastodonten, en terecht. Konden we maar met een tijdmachientje zulke klanten terugsturen naar het tijdperk waarin mastodonten nog recht van spreken hadden, oftewel zo’n 10 duizend jaar terug in de tijd. Wat een heerlijk idee. De term “masturbonten” vind ik eigenlijk veel beter op hen van toepassing: het zijn gewoon een stelletje ouwe rukkers.

En dan hebben we nog Gretta Duisenberg. Als dat vrouwtje haar scheurtje had opengetrokken onder haar eigen naam, dan had toch zeker nooit iemand enige notitie van haar mening willen nemen. Wat mij betreft mogen de Israëliërs ook wel wat inbinden, vooral waar het gaat om steeds maar weer nieuwe nederzettingen bouwen en ook daar moeten ze eens beginnen al die godsdienstfanatici de kop in te drukken. En wat te zeggen van die Hamas en die Hezbollah gestoorden. Weg ermee, weg met al die godsdienstfanatici.

Trouwens wat was dat een gezellige tijd gedurende die “Koude oorlog”. Over en weer stonden wat raketten opgesteld, die nooit afgevuurd werden. Er werd zo nu en dan eens een stevige toespraak richting het Oostblok en omgekeerd gedaan. En wat een spannende televisie-uitzendingen in die dagen met de Cubacrisis: die Russische schepen die steeds maar verder richting Cuba opstoomden. Er was een stevige muur tussen Oost en West en er waren goed bewaakte grenzen waar niemand doorheen kwam. Kortom er was nog een ideale basis voor echte James Bond films.

En wat hebben we nu? Dagelijks moord en doodslag, verkrachtingen van vrouwen, van kinderen en zelfs van dieren en er heerst bijna een continue terreurdreiging. Ambulance- en brandweerpersoneel, die in de uitoefening van hun hulpverlening nota bene worden gemolesteerd. Als je iemand uit de weg wilt ruimen, huur je gewoon voor een paar duizend Euro een gestoorde Bosniër in.