Aflevering 1: De Vismarkt

DE VISMARKT
Geschreven door Bert Plomp

Nee, dit is geen Utrechtse versie van het beroemde verhaal over de klokkenluider van de “Notre-Dame” in Parijs.
Dit verhaal gaat dus niet over een Utrechtse look-a-like van Quasimodo. Dus niet over een Utrechtse gebochelde, die ook nog eens eenogig en doof was.
Het verhaal gaat dus jammer genoeg evenmin over een appetijtelijke Utrechtse Esmeralda, die werd beschuldigd van hekserij. Over een mooie Parisienne die door de dappere Quasimodo te vuur en te zwaard verdedigd werd in de torens van de “Notre-Dame”. Dat alles tussen zijn drukke werkzaamheden als klokkenluider door.
Dit verhaal gaat echter wel over onze eigen onvolprezen Domtoren in het centrum van de stad Utrecht. Het centrum van het land. Dit verhaal gaat over zijn klokkenluider en zijn beiaardier, al heb ik geen flauw idee wie daar aan de touwtjes trekt of achter het klavier zit. Dit verhaal gaat ook over heel andere klokkenluiders, veel minder moedig dan Quasimodo.

Wanneer ik in Utrecht ben en het is aangenaam weer, mag ik ’s morgens graag plaats nemen op het terras van Graaf Floris op de Vismarkt met uitzicht op de Domtoren.
Al zittend in het zonnetje, bestel ik dan een groot stuk appeltaart met een flinke kwak slagroom en een caffè latte macchiato. Gevolgd door nog zo’n latte.
Hoewel het nog vroeg op de dag is, laat ik mij niet van de wijs brengen door de “anti- alcohol lobby”. Naast de koffie bestel ik er zonder enige schaamte een flink glaasje Cointreau bij.
Onderwijl luister ik, afwisselend nippend aan de koffie en de Cointreau, met toenemend plezier naar de muzikale kunsten van de beiaardier op de Domtoren. Gelijktijdig observeer ik aandachtig de onophoudelijke stoet van mensen en dieren die aan mijn tafeltje voorbijtrekt op de smalle Vismarkt.
Het is bijna onvoorstelbaar dat die dichte bonte kluwen van voetgangers, fietsers, brommers, kinderwagens, bakfietsen en viervoeters geen brokken maakt. De verkeersdeelnemers komen immers uit tegenovergestelde richtingen op elkaar afstevenen.
Het gaat er allemaal heel gemoedelijk toe en het leidt zelden tot amok en ordinaire scheldpartijen na onvermijdelijk onderling lichamelijk contact.
Het zal allemaal wel komen door de kalmerende klanken die de beiaardier over hun hoofden uitstrooit.

Hier in Ierland aan de kust, de plek waar ik woon, hoor je helaas geen klokken. Je hoort er uitsluitend het luid gebulder van de reusachtige Atlantische golven die op de cliffs beuken. Dit gebulder wordt slechts overstemd door het gekrijs van grote zeemeeuwen en andere nog grotere zeevogels als jan-van-genten.
Als het hier flink waait, en dat doet het regelmatig, dan komt het toch wel voor dat ik iets hoor dat op klokkengelui lijkt. Dit geluid is afkomstig van de grote scheepsbel die buiten bij de deur is bevestigd. De bel begint te luiden zodra de wind hem in beweging heeft gebracht. Maar ja, die galm ontbeert toch de historische klank van een eeuwenoude klok als die van de Domtoren.

Ik mag ook gaarne op het terras aan de Vismarkt zitten omdat ik op diezelfde plek vroeger mijn postzegeltjes tegen een bescheiden winst verhandelde. De winst werd, na afloop van de postzegelmarkt, direct omgezet in een grote zak patat met een flinke scheut mayonaise. Deze hap ging vanzelfsprekend gepaard met een ouderwets flesje cola. Hiervoor begaf ik me naar een toenmalige automatiek, gevestigd op de hoek van de Haverstraat en de Oudegracht.
Verrukkelijke ragouteieren, nasiballen, bamiballen en andere warme snacks kon je daar “uit de muur trekken”.
Die ragouteieren waren voor mij een echte delicatesse. Zo’n ei was eigenlijk niets meer dan een flinke ovaalvormige croquet met een hard gekookt ei in zijn kern.
De automatiek was niet alleen zeer populair bij de scholieren van de nabij gelegen Regentesseschool. Ook het personeel van de in de buurt gevestigde arrondissementsrechtbank kwam er graag iets trekken.
Toen de school verkaste naar Overvecht, was het snel gedaan met de automatiek. De snacks maakten plaats voor stripboekjes en dergelijke.
Overigens, bij de automatiek, onder aan de werf, was in die tijd de legendarische jazzclub Persepolis gevestigd. Daar heb ik heel wat uurtjes swingend doorgebracht.