Aflevering 5: Jachtperikelen

JACHTPERIKELEN
Geschreven door Bert Plomp

In afwachting van haar eerste mand, had ik een kartonnen doos met een zacht dekje erin voor Swilly klaargezet.
De eerste nachten zat ze met haar vlijmscherpe tandjes als een razende ponstypiste gaatjes te prikken in de opstaande rand van de doos. Kennelijk wilde ze de scherpe kantjes van haar gebit wat afvlakken.
Een paar dagen later was het tijd om haar eerste mand in gebruik te nemen.
Ze was heel tevreden met deze rietenmand. Om dat te demonstreren, had ze in een mum van tijd de hele mand gereduceerd tot een rieten matje. Alleen de bodem van de mand had ze met rust gelaten.

Swilly was ook gek op de hangmat. Als ik in de bostuin even ging liggen in dit hangende bed, zat ze net zo lang aan het bed te sjorren totdat ik haar aan boord hees. Ze kwam dan boven op mij liggen en genoot zichtbaar van het heen en weer schommelen.

Toen ze een paar weken ouder was, nam ik haar voor het eerst mee op een rondje hardlopen in het bos. Voorzichtig aan beginnen was het parool. Het hondje was immers nog volop in de groei en de omgeving was nog onbekend.
Het plan was een kort rondje te doen net buiten de camping. Alle goede voornemens ten spijt, het ging gelijk mis.
Het was weekend en een groepje paardrijders, gehuld in een traditioneel jachttenue, galoppeerde over de ruiterpaden door het bos.
Op zich steekt daar niet veel kwaad in, maar met zo’n onervaren hondje aan je zijde, is het toch goed oppassen geblazen met al die hoog opslaande hoefijzers om je heen.
Gelukkig werden de ruiters niet vergezeld door een meute jachthonden, maar wel door een stel jachthoornblazers. Die muzikanten waren op verschillende plaatsen van het parcours op hun hoorns aan het blazen.
Swilly was direct geboeid door het prachtige hoorngeschal en ging spoorslags achter de paarden aan.
Ik was behoorlijk in paniek en schreeuwde en floot me een ongeluk om haar weer aan mij zij te krijgen. Het had geen effect.
Vervolgens dacht ik dat ze misschien was terug gerend naar de bungalow. Daar aangekomen, zag ik dat dit helaas niet zo was.
Wetende dat je het beste kunt blijven wachten op de plek waar je je hond uit het oog hebt verloren, keerde ik weer terug naar de plaats van het jachtfestijn. Na enig gefluit, stond ze ineens uit het niets hijgend en blij kwispelend naast mij. Sindsdien is ze nooit meer van mijn zijde geweken.

Toen ze een jaar oud was, werd ons pad wederom gekruist door een jaagpartij. Ditmaal zonder ruiters en muziek, maar wel met een enorme meute jachthonden.
Het waren wel vijftig fors uitgevallen beagles, die we op ons hardlooprondje midden in het bos ontmoetten. Deze meute zette direct de achtervolging in van mijn trouwe loopmaatje.
Niettegenstaande pogingen van de begeleider de jachthonden weer in het gareel te krijgen, lukte hem dat van geen kant.
Ofschoon Swilly bepaald niet bang was uitgevallen, nam ze nu wijselijk de weg van de minste weerstand. Ze koos niet het hazenpad maar dook in een dichtbijgelegen vennetje.
Dat was heel slim van haar. Zwemmende honden kunnen elkaar namelijk niet zoveel kwaad doen.

Na aankomst van de jachthonden, veranderde het vennetje weldra in een soort draaikolk. Swilly spartelde in het oog van de kolk en de beagles zwommen er in een razend tempo omheen.
Om haar uit deze benarde situatie te redden, sprong ik nu ook in het water. Ik tilde haar zo hoog mogelijk op uit het water, zodat ze op adem kon komen en de honden haar niet langer konden aanvallen.
Aldus hebben we bijna 10 minuten midden in het water gestaan. Zo lang duurde het, eer de aanvoerder van de meute zijn honden aan de kant had. De mafkees was zelfs nog enigszins verontwaardigd. Ontstemd, omdat Swilly en ik zijn pad hadden gekruist. Zijn honden in de war hadden gebracht. Terwijl we ons in een openbaar bos bevonden.

Toen ik ooit mijn zinnen had gezet op een border collie, waarschuwde een vrouwelijke kenner van het ras mij dat zo’n hond eigenlijk niet geschikt was voor “stadse mensen”. Zo’n hond heeft heel veel beweging nodig. Stedelingen kunnen een hond dat niet bieden, concludeerde de betweterige schapenhoedster.
Ik liet de vrouw weten dat mijn collie in haar leven heel wat kilometertjes ging afleggen. Vrijwel zeker meer dan haar eigen hond, die regelmatig achter de schaapjes aan moest.