Aflevering 11: Scheiß Käseköpfe

SCHEIß KÄSEKÖPFE
Geschreven door Bert Plomp

Het was in 1976 al ruim 30 jaar na het einde van de tweede wereldoorlog. Toch had mijn gezelschap nog immer weinig op met edelgermanen. Al helemaal niet met Duitsers die voor dag en dauw de meest begeerde plekjes claimden. Door botweg hun badlakens op het terras aan de waterkant te draperen. Om de rest van hun landgenoten te plezieren, deponeerden zij ook alvast hun badlakens daar.
De Duitse gemeenschap liet zich echter zelden vroeg in de morgen zien. Niet voordat een uitgebreid Frühstück was genuttigd. Pas om een uur of 10 verschenen de eerste oosterburen.
Mijn reisgenoten en ik hadden het ontbijt echter al veel eerder achter de kiezen. Een uur vroeger togen wij naar het zeeterras. Zonder blikken of blozen raapten wij de gehele verzameling zorgvuldig geplaatste handdoeken bijeen en gooiden ze op een hoop ergens verderop.
De Duitsers waren zo verbouwereerd door deze brutaliteit, dat ze vervolgens knarsetandend genoegen namen met een plaatsje “op de tweede ring”.

Zoals gezegd, het Duitse elftal had ten koste van Joegoslavië de finale gehaald.
In een grote ruimte van het hotel was speciaal voor de avond van de finale een grote tv opgesteld. Het lokaal was voorzien van een ruim aantal stoelen voor de supportersschare.
Ook nu was ver voor aanvang van de wedstrijd beslag gelegd op de eerste rijen stoelen. Op alle voorste zetels was kleding gedropt. Een kaartje met de tekst “Frei lassen, hier sitzt schon einer” ontbrak er nog aan.
Ofschoon mijn clubje eigenlijk niets te zoeken had bij deze wedstrijd, zijn we toch maar iets eerder dan het Duitse legioen plaats gaan nemen op de eerste rangen.
Ook thans was men niet gecharmeerd van onze actie. Maar wat kon je nu als fatsoenlijke Duitser ondernemen tegen die langharige “Scheiß Käseköpfe”.
De sfeer tussen beide legioenen werd er gedurende de wedstrijd niet beter op. Vanzelfsprekend waren wij op de hand van Tsjecho-Slowakije, de tegenstander van West-Duitsland.
De spanning bereikte een hoogtepunt toen ook deze wedstrijd niet beslist werd binnen de reguliere speeltijd. Uiteindelijk kwam het op penalty’s nemen aan.
Bij iedere gemiste penalty van Duitse zijde, steeg er een gejoel op van de Nederlandse zitjes. Dit tot grote frustratie van de toeschouwers erachter.
West-Duitsland verloor met 5-3. Het was een verzachtende pleister op een zere Oranje-wond.

Terug in Nederland, terug bij Carlo, pakten mijn collega’s en ik de dagelijkse werkzaamheden weer op.
Om wat zicht te krijgen op die “wiskunde jongens”, kreeg de afdeling op zekere dag ongevraagd personeelsuitbreiding. Een senior-medewerker van de afdeling “Organisatie” werd tijdelijk aan de afdeling toegevoegd. De man moest al het werk eens gaan inventariseren. De vraag was tevens of al die ingewikkelde berekeningen niet geautomatiseerd konden worden. Bovendien moest hij zien vast te stellen hoeveel tijd er gemoeid was met de uiteenlopende calculaties.
De senior-medewerker kon op weinig tot geen medewerking rekenen. Hij werd bovendien zodanig in de maling genomen dat hij na twee weken volkomen afgepeigerd en zonder enig resultaat de afdeling weer verliet.
Bij zijn komst had de man al iets weg van Hannibal Lecter. Bij zijn vertrek zag hij er bepaald niet vrolijker uit.
Onze onderzoeker dankte dat waanzinnige voorkomen aan een algehele opknapbeurt van zijn gebit. Wat de tandarts precies met hem voor had, was niet duidelijk. Alles wat zich achter senior’s lippen bevond, leek te zijn dichtgenaaid. Hoe hij desondanks zijn dagelijks brood naar binnen werkte, heb ik jammer genoeg nooit kunnen aanschouwen.
Niet lang nadien werd de wiskundeafdeling ontbonden en is ieder zijn eigen weg gegaan. Aanvankelijk trof ik de anderen nog wel eens, maar uiteindelijk niet meer.
Hiermede kwam een einde aan de start van mijn carrière en werd ik een stuk serieuzer. Het echte werk kon nu beginnen.

EINDE