Aflevering 3: Kalinichta

KALINICHTA 
Geschreven door Bert Plomp

Ioannis biedt in zijn taveerne ook al jaren dezelfde, nogal beperkte, menukaart aan. Hij is niet van plan daarin enige verandering aan te brengen. Het enige wat hij ieder jaar op de kaart wel wijzigt, dat zijn de prijzen. Deze prijzen gaan, zonder dat daarover tekst en uitleg wordt gegeven, jaarlijks omhoog.
De menukaart is vrijwel volledig geplastificeerd. Uitsluitend een verticale strook achter de aangeboden dranken en spijzen is vrij gelaten. Daar vult Ioannis elk nieuw seizoen met een viltstift de gewijzigde, hogere prijzen in.
Menigmaal zag ik opgetogen mensen met een verwachtingsvolle blik het terras betreden en plaats nemen aan een tafeltje. Daar zaten ze dan hooguit een paar minuten om vervolgens weer teleurgesteld op te staan. Ze hadden heel vlot op de menukaart gezien, dat er slechts te kiezen viel uit een zestal gerechten. Twee ervan werden al opgeëist door een bordje spaghetti met tomatensaus en een pizza. Om te voorkomen dat de taveernehouder de gelegenheid zou hebben een bestelling van hen op te nemen, waren ze ‘m gauw gesmeerd.

Toch zijn er voldoende mensen, zoals ik, die geduldig blijven zitten wachten en een maaltijd bestellen. Het zijn over het algemeen mensen, die op de hoogte zijn van de nukken en grillen van mijn vriend. Die ook weten dat hij buiten de kaart om, nog speciale gerechten kaar maakt. Meestal vraag ik, nadat ik aan het einde van de middag wat biertjes bij hem gedronken heb, of hij een bepaalde maaltijd voor mij wil bereiden. In negen van de tien gevallen heeft hij alle ingrediënten daarvoor in huis en staat mijn eten al bijna gereed, wanneer ik aan het begin van de avond arriveer.
Wat ook niet op de kaart staat, maar wel kan worden besteld, is mijn speciale koffie. Ik hou niet van sterke koffie, wel van ‘koffie verkeerd’. Na een aantal min of meer mislukte pogingen, had Ioannis de bereiding van mijn aparte koffie onder de knie. Sindsdien maakt hij mijn hete drankje altijd met veel zorg gereed en presenteert hij dat met enige trots in een hoog glas. Hij heeft mijn koffie ook een bijzondere naam gegeven. Al een aantal jaren bestellen insiders met dezelfde koffievoorkeur een ‘Mister Albert Coffee’ op zijn terras.

Omdat Ioannis er meestal in zijn eentje voor staat, kan het soms heel lang duren voordat hij een bestelling komt opnemen en er uiteindelijk iets te consumeren op het tafeltje staat. Het valt ook niet mee om zonder enige hulp maaltijden voor te bereiden, te koken, te bakken, te serveren en daar tussendoor ook nog de afwas te doen. Wil hij echter financieel nog wat aan zijn werk in de taveerne overhouden, dan heeft hij weinig tot geen ruimte om er personeel op na te houden.
Voor mij, als vaste klant, duurt het meestal niet zo lang voordat ik aan de beurt ben. Bovendien weet ik waaraan ik begonnen ben. Verder heb Ik altijd een boek bij me en vul ik de tijd op met lezen. Als ik dan tevens een flesje wijn en een portie olijven binnen handbereik heb, heb je aan mij verder geen kind.

In het weekend wordt Ioannis voor het opnemen van bestellingen en het serveerwerk bijgestaan door twee van zijn nichtjes. Deze beide, verrukkelijke, Griekse meisjes, zijn niet alleen in alle opzichten oogverblindend mooi, ze zijn ook nog eens gezegend met een goed stel hersens. Ze studeren beiden wiskunde aan de universiteit van Athene.
Als ik hen weer zie, met hun fijn besneden, knappe gezichtjes, met hun donkerbruine ogen, waarvan het oogwit witter is dan wit en scherp afsteekt tegen hun donkere oogkassen. Met hun mooie, lange, ravenzwarte haren. Met hun door de zon donkerbruin getinte lijven, waar geen grammetje teveel vet aan zit. Met hun lange, slanke benen, gestoken in ultra korte hotpants van versleten spijkerstof, waarin her en der gaten zijn gevallen. Dan komt het mythische verhaal in mij op van Odysseus en de Sirenen. Het verhaal van de Griekse held, die zich liet vastbinden aan de mast van zijn schip, om zo te voorkomen, dat hij ten prooi zou vallen aan de bekoringen van de Sirenen. Aan de lichamelijke verlokkingen van die sensuele halfgodinnen met hun betoverende, zoetgevooisde gezang.
Nu ken ik Ioannis’ nichtjes al vanaf hun geboorte en heb ik in de praktijk geen enkele moeite om me netjes te houden aan de belofte, die ik ooit heb gedaan op mijn trouwdag. Maar als een van die meisjes, met een verleidelijke oogopslag, bij mijn tafeltje staat om mijn bestelling te noteren, dan overweeg ik toch wel zo nu en dan om me voor alle zekerheid vast te binden aan de balustrade van het terras.

Geweldig is het, met een glas ijskoude Retsina in mijn hand, te zien, hoe sommige gasten met een gezonde etenstrek, naar mate de tijd verstrijkt, bijna panisch worden. Hoe ze vol ongeloof, voortdurend hun blik richten op de deur van de keuken, waaruit het bestelde, heerlijke voedsel tevoorschijn moet komen.
Ten opzichte van het terras, is die keuken wat hoger gelegen en slechts via het beklimmen van een trapje te bereiken. Daarom is het onmogelijk, enig zicht te krijgen op wat er zich allemaal afspeelt in die keuken. Niets is vervelender dan niet te weten, of het nog vijf minuten of nog een uur duurt, eer je je honger kunt stillen. Ik heb het meegemaakt, dat een jong stelletje, dat aanvankelijk nog in een romantische stemming verkeerde, ruim een uur moest wachten op zijn eten. Nog zie ik het meisje ten langen leste met een kwaaie kop het trapje bestijgen, om te zien waar het eten bleef. Alsof dat nog niet genoeg misère was voor een avond, moest het stelletje ook nog eens een half uur wachten op de rekening.
Omdat ik bij Ioannis een soort rekening-courant aanhoud, roep ik doorgaans na het eten onder aan het trapje “kalinichta” en keer zonder af te rekenen terug naar mijn appartement.