Aflevering 1: Geurvreters

GEURVRETERS
Geschreven door Bert Plomp

Ik ben gek op allerlei luchtjes. De meeste luchtjes die ik lekker vind, worden door anderen als onaangenaam ervaren.
Zo vind ik uitlaatdampen van een vliegtuig, een auto, een gasverwarming, een petroleumstelletje en ga zo maar door, heerlijk. Nu ik al jaren aan de Ierse kust woon, mis ik de geur van die gassen. Om die reden ga ik nog weleens terug naar de Randstad, om van die scherpe geuren te kunnen genieten.
Op dit moment veroorzaakt een tv-reclame weer voor de nodige ophef. Het is een reclame van een of andere bouwmarkt, die inspeelt op de lente. Inspeelt op het gelukzalige gevoel om weer buiten aan de slag te kunnen gaan: lekker tuinieren.
De reclame brengt wat wild uitziende mannen in beeld, die zich min of meer uit de naad werken in de ontluikende natuur, onder de warme lentezon.
Die mannelijke kanjers staan daar te zweten als een kudde paarden. Het in hun tuinpakjes opgeslagen zweet, althans de geur ervan, schijnt een delicatesse te zijn voor sommige Aziatische vrouwen. De reclame laat verder zien dat alle kledingstukken van de tuinierende geurdonoren vacuüm worden ingepakt en verzonden naar het verre Oosten. Vooral aan de onderbroek van een van de geurdonoren wordt extra aandacht besteed.
Eenmaal in Azië afgeleverd, zien we de uiteenlopende vacuümverpakte kledingstukken van de voorjaarsbrigade in een soort automatiek aangeboden worden aan de lokale consument.
We zien een, althans die indruk heb ik, hitsige Japanse vrouw die een pikant geurende Hollandse blauwe onderbroek uit zo’n automatieklaadje trekt. Zij rukt ongeduldig de verpakking open en drukt haar geurorgaan diep in het pakje, diep in het kruis van de slip.
Een gezamenlijke actie van feministen en asceten moet ertoe leiden dat deze reclame van de buis verdwijnt. De advertentie zou vrouwonvriendelijk, discriminerend, racistisch en, volgens het ascetisch genootschap, zinnenprikkelend zijn. Kortom in ieder opzicht fout.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik ook een beetje misselijk word van deze reclame. Maar dat is alleen maar vanwege het idee dat ik mijn eigen gok in zo’n stinkend mannelijk zakje zou moeten planten. Heel anders wordt het “natuurlijk” indien het vacuümverpakte stukje textiel afkomstig was van een mooi vrouwtje. Ik zou dat aroma zelfs nog beter kunnen trekken dan de lucht van verbrande kerosine van een vliegtuig.
Tijdens een skivakantie, in een gezellige berghut vol met opgewonden vrouwen, gooide eens een van de in extase verkerende dames haar sjaal naar mijn hoofd. Als in de film “A Fish Called Wanda” nam ik de halsdoek -dus niet een van de dameslaarzen- tot mij, stak mijn neus er diep in en snoof de prikkelende lucht van de vrouw op.
Mijn actie leidde tot veel plezier bij de groep vrouwen.
Vandaag de dag worden we met z’n allen door een klein groepje enge zuurpruimen in een dwangbuis gewerkt, een dwangbuis die steeds beklemmender wordt. Als het aan dat groepje ligt, dan zijn we straks allemaal af van het roken, van het drinken, van lekker eten en van seks. Als het aan hen ligt zal het niet lang meer duren of het wordt ook verboden om opgewonden te raken van een vrouw, van een man of van wat dan ook.