Voor het eerst naar The Stones

VOOR HET EERST NAAR THE STONES
Geschreven door Bert Plomp

In het Kurhaus te Scheveningen bezocht ik op zaterdag 8 augustus 1964 het eerste concert in Nederland van ‘The Rolling Stones’. Deze muziekuitvoering van mijn favoriete groep was tevens het eerste Europese optreden van de band buiten The UK. Het concert duurde echter korter dan een half uur en eindigde in een absolute chaos.

Die dag had ik al ver voor aanvang van het optreden mijn opwachting gemaakt in Scheveningen. Samen met een stel Haagse vrienden, toerde ik in de omgeving van het Kurhaus wat rond op de Tomos.
In afwachting van de start van het concert ‘s avonds om acht uur, brachten we de tijd door op de pier en het strand.
Het was een broeierige dag en er hing onweer in de lucht. Genoeg reden om wat verkoeling aan het water te zoeken.

Dagblad De Telegraaf had dagenlang zijn uiterste best gedaan om de leden van The Rolling Stones zo negatief mogelijk af te schilderen. Onder de kop “Import van lelijkerds”, schreef deze ‘kwaliteitskrant’ onder meer: “de lelijkste beatgroep ter wereld” en “ze hebben een Boris Karloff-uiterlijk”.
Dat oordeel sloeg natuurlijk nergens op. De jongens hadden lang haar, waren modern gekleed en brachten ruige muziek ten gehore. Muziek die door vele volwassenen als bedreigend werd ervaren. Echt iets voor sensatieblad De Telegraaf om dan zo te reageren. Ook toen al kon de krant slecht omgaan met veranderingen.

De personen die verantwoordelijk waren voor de invulling van het voorprogramma, hadden duidelijk totaal geen kaas gegeten van wat voor een soort publiek op het Kurhaus zou afkomen.
Hoe kun je het nu in je vette hersenen halen om artiesten als André van Duin, Trix & The Paramounts en The Fouryo’s te koppelen aan een optreden van de beroemde rockband? Een support-act die in de verste verte niet rijmde met het genre muziek en de uitstraling van The Stones. De opening had daarom het effect van een megalange uitvoering van ‘Twee reebruine ogen’, bedoeld als opwarmertje voor ‘Sympathy for the devil’. Een waanzinnige combinatie dus.
Het publiek dat toch al opgewonden was, werd hierdoor nog ongeduldiger en begon zich voor de pauze al danig te roeren. Toen het voorprogramma was afgewikkeld en de gordijnen op het podium sloten voor de pauze, was de sfeer zeer geladen en de stemming explosief. Ook buiten begon het al behoorlijk tekeer te gaan door het naderende onweer.
Op het moment dat Bill Wyman vanachter de gordijnen wat eerste tonen van zijn basgitaar op de zaal losliet, was het gedaan. De fans gingen thans helemaal uit hun bol en zetten een run in op het podium. Bij deze bestorming moesten de eerste stoelen eraan geloven. Ze vlogen van alle kanten door de lucht.
Toen de gordijnen uiteindelijk opengingen en The Stones hun optreden aanvingen, was de beer volledig los.
Het podium stond in een oogwenk vol met politieagenten. Gesteund door knokploegen en andere mensen van de organisatie, probeerden de agenten uit alle macht de fans te weerhouden het toneel te bestijgen. Het werkte allemaal als een rode lap op een aanstormende stier. Er werd met van alles en nog wat gesmeten naar de ordebewaarders.
De politie trapte en ramde erop los, dat het een lieve lust was. Dienders drongen zelfs te paard de zaal binnen, met geheven sabel. Dat er bij deze schermutselingen geen doden vielen, mag een wonder heten.

Terwijl de zaal met de grond gelijk werd gemaakt, was de herrie die de fans veroorzaakten zodanig, dat je onmogelijk nog iets van de band kon opvangen. Van de nummers, die The Stones desondanks nog ten gehore wisten te brengen, herkende ik flarden van Oh Mona en Suzy Q.
Toen The Stones hun vijfde nummer inzetten, sloten de gordijnen. Het concert werd voortijdig beëindigd. Hierna bereikte het wederzijdse geweld een absoluut hoogtepunt. De vernieling van de laatste stukken ongeschonden meubilair in de zaal werd voltooid. Het leek wel of de jongeren zo wilden afrekenen met het oubollige gezag en kranten als de Telegraaf.

Toen het publiek eenmaal het Kurhaus uit was gedreven en de schade kon worden opgemaakt, brak het onweer buiten in alle hevigheid los.
Onder luid gedonder, kwam de regen met bakken tegelijk uit de hemel omlaag plenzen en zorgde voor een meer dan noodzakelijke afkoeling.
Het is nu 2021. Het is 57 jaar later en The Stones zijn nog altijd mateloos populair. Ze trekken nog steeds volle stadions. Het publiek gaat bepaald niet minder tekeer als toen in Scheveningen, maar geweld hoort er gelukkig niet meer bij.