Aflevering 5: Caribisch en toch Nederlandsch

CARIBISCH EN TOCH NEDERLANDSCH 
Geschreven door Bert Plomp

Het bezoek aan de andere eilanden was eigenlijk meer van hetzelfde. Hoewel, het dagje Curacao was wel een stuk leuker. Vooral Willemstad was de moeite waard. Een heel kleurrijk stadje met prachtige gebouwen in Nederlandse stijl, maar wel veel vrolijker getint. Er was een gezellig centrum met volop winkeltjes, cafeetjes en restaurantjes. Kortom, we konden ons daar prima vermaken. Bovendien hadden we met een nicht van Cynthia afgesproken. Zij woont met haar man in de buurt van Willemstad. Nichtlief heeft ons in een paar uurtjes alle mooie plekjes van Curacao laten zien. Aan het einde van de middag hebben we samen met haar en haar man, lekker geborreld in een leuke openluchtbar in het centrum van de stad.
Uiteindelijk was Bonaire een eiland dat volledig aan mijn wensen voldeed en waar ik me echt thuis voelde. Dat was niet zo vreemd, want we streken daar neer in een Nederlandse enclave, waar we de hele dag doorbrachten. Dit terrein, direct gelegen aan zee, bevatte een typisch Hollands strandpaviljoen met dito restaurant met hapjes van thuis. De leuke houten appartementen van deze nederzetting, waren direct gepositioneerd aan een hagelwit, Caribisch strand. Daar had ik de rest van de dagen wel willen doorbrengen. Heerlijk, die Atlantische rust in een tropische sfeer. Helaas hoorde ik veel te snel naar mijn zin, aan het andere uiteinde van het eiland de scheepstoeter al weer klinken en was het tijd om terug te keren naar de haven.

Op het schip was vaak wel een hoekje te vinden, waar ik me even kon terugtrekken. Om lekker te lezen of in stilte van het uitzicht te genieten. Op zo’n moment zat het volk doorgaans binnen te schranzen of het lag te zonnen in het bloedhete, met glas overkoepelde zwembad. Het buitenbad, in de open lucht, werd vreemd genoeg lang niet zo druk bezocht, terwijl je daar toch echt bruin kon bakken bij een aangename, tropische temperatuur. Gelukkig gaven de meeste mensen er de voorkeur aan, om  met elkaar op een grote, zwetende hoop te liggen.
Jammer genoeg duurde het stille genieten nooit lang. Spoedig kwam er weer een groepje luidruchtige Amerikanen om de hoek kijken om te zien wat ik daar in mijn eentje aan het uitspoken was. Dan sloot ik resoluut mijn boek en spoedde me naar de bar. Met de kaart van het drankenarrangement in mijn hand, bestelde ik vervolgens de zoveelste ‘pina colada’ van de dag. Het is voor mij absoluut onmogelijk om een boek te lezen, indien een stel mensen in de nabijheid zo luid van zich af staat te brallen.

Aan boord werd ik regelmatig lastig gevallen door een Amerikaanse dame. De vrouw had werkelijk alle uithoeken van de wereld gezien en bijna altijd per cruiseschip. Als je in een leuk, gelijkgestemd gezelschap verkeert, lijkt me dat ook een ideale manier om andere landen en gebieden te bezoeken. Althans, vanuit het oogpunt van de bezoeker.
De zeer bereisde dame wilde mij met alle geweld deelgenoot laten worden van haar reiservaringen. Ik kreeg de stellige indruk, dat al haar overzeese bezoekjes nooit langer duurden dan een uurtje of twee. Zij sprak er echter met een air over, alsof ze tijdens het passagieren een was geworden met de plaatselijke bevolking en cultuur.
Ik kon en wilde daar niet veel tegenover stellen. Benauwd dat ik was, dat ik niet meer van haar af kwam. Echter, waar ik me ’s avonds ook op het schip vertoonde, zij zag steeds weer kans om mij tegen het lijf te lopen en dan begon ze weer haar draaiboek af te wikkelen.
Door mijn werkzaamheden had ik vroeger het voordeel heel wat verre bestemmingen te kunnen bezoeken. Soms slechts als tussenstop, reizend naar een nog verder weg gelegen oord. Vaak reisde ik voor maar een paar dagen vergaderen. Dan zat ik hoofdzakelijk binnen en was er slechts een beetje tijd voor ontspanning en  culturele zaken. ’s Morgens, voor zo’n vergadering, ging wel altijd een uurtje hardlopen en dan zag ik toch nog redelijk veel van de omgeving.
Ik liet de zeer bereisde Amerikaanse weten, dat ik het veel belangrijker vond, om ergens in den vreemde een band met mensen op te bouwen, vrienden te maken. Zoiets vergt geduld en tijd. Daarom ga ik liever jaarlijks terug naar bekende plaatsen. Plaatsen als Zell am See in Oostenrijk en Mirtos op Kreta. Daar tref ik mijn lokale vrienden en heb ik na jaren wat kennis van de plaatselijke cultuur verworven.

De echtgenoot van de spraakzame dame, zag het allemaal met lede ogen aan. Hij vond het maar niks, dat zijn vrouw de godganse avond met mij zat te lullen. Hoewel ik dat contact evenmin zo zag zitten, was ik teveel een gentleman om hem van die gedachte op de hoogte te stellen.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat ik het eveneens maar zelden kan waarderen, indien andere mannen belangstelling tonen voor mijn lieftallige partner. Meestal begin ik dan de sfeer een beetje te verzieken, door vervelende opmerkingen naar die galante personages te maken.

In Ierland, thuis aan de kust, ontmoet ik ook regelmatig mensen uit ‘the states’. Het zijn doorgaans Amerikanen, die in mijn dorpje een vakantiehuis bezitten of een dergelijk huis hebben gehuurd.
Het komt nog weleens voor, dat ik naar beneden loop naar het kustweggetje om mijn brievenbus te legen. En dat daar dan plotseling, vanuit de zeemist, zo’n Amerikaanse vakantieganger opdoemt. Voordat je er erg in hebt, vraagt zo’n passant je op de man af wat je eigenlijk doet voor de kost.
Dat is een soort vraag, die volledig voorbijgaat aan de Europese omgangsvormen in het algemeen en aan de Ierse in het bijzonder. Nog voordat de persoon in kwestie je weer met rust laat, informeert hij ook nog eens naar je salaris, En dat alles binnen een tijdsbestek van vijf minuten.
Tja, Amerikanen. Het is niet mijn favoriete volk, maar ze hebben wel belangrijk bijgedragen aan onze bevrijding. Aan het neerslaan van ‘Mr. Hitler’ en zijn trawanten.
Trouwens, ter geruststelling, ik ben ook niet zo gecharmeerd van vele, voormalige landgenoten en ik ben zelf ook een lastige vent. Mijn leven lang al.