Aflevering 2: From here to Glasgow

FROM HERE TO GLASGOW 
Geschreven door Bert Plomp

Een paar jaar geleden was ik weer eens op vakantie op Kreta. Aan het einde van een middag zat ik in alle rust op een terrasje een boek te lezen. Terwijl ik aan een glas Retsina nipte en met volle teugen genoot van het uitzicht op zee en de melancholieke klanken van traditionele muziek op de achtergrond, plofte aan het aangrenzende tafeltje een kwartet Amerikanen neer. Zonder dat zij zich aan mij hadden voorgesteld, was hun herkomst mij direct duidelijk.
Aanvankelijk was ik nog in staat wat stukjes tekst uit mijn boek over Spinoza tot mij door te laten dringen. Dat was ingewikkeld genoeg, maar het ging mij voor de Amerikaanse invasie nog redelijk af. Het duurde echter niet lang, totdat ik besloot het boek maar te sluiten en me volledig over te geven aan de wijn. Ik kon me namelijk totaal niet meer concentreren door het verbaal geweld van de buren. Ik kreeg de indruk dat het tafeltje naast mij, op een of andere manier mijn aandacht wilde opeisen. Dat lukte uiteindelijk ook.
Beide mannen droegen zo’n maffe, grote cowboyhoed. Vanuit mijn positie kon ik net niet goed zien of ze soms ook nog een holster droegen. Of ze een zwaar kaliber pistool droegen en een batterij munitie rond hun gordel hadden gesnoerd.
Wel goed zichtbaar was, dat beide vrouwen elkaar de loef hadden afgestoken bij het ondergaan van de meest uiteenlopende cosmetische ingrepen. De verbouwingen die ze aan hun lijf hadden laten uitvoeren, deden die van een buitensporige aflevering van het tv-programma ‘Verbouw mijn huis’ volledig verbleken.
Ondanks de enigszins verdovende werking van de wijn, had ik me al een tijdje behoorlijk zitten opvreten van ergernis. Toch wist ik me te beheersen en mijn verwensingen voor mij te houden. Tot het moment suprême aanbrak. Toen de man met de dikste kop en de grootste hoed nog luider het woord nam. De brulboei ging staan en terwijl hij, enigszins gedesoriënteerd, met zijn rechter, lompe wijsvinger over de zee naar de noordkust van het Afrikaanse continent wees, kraamde hij luidkeels uit: “Well, from here to Glasgow is only five hours flying and then you’ve already crossed the borders of six different nations. If you fly for five hours from the northeast to the southwest of the USA, you are still in the same country”.
Na deze bewering vond ik het eigenlijk ook wel tijd om iets te berde te brengen. Terwijl ik bleef zitten, reageerde ik met: “You might be right. But, while crossing Europe by plane, you missed all the different, rich, European cultures down on the ground. You also missed the great histories of all the interesting people below. However, when you arrive in the southwest of the states, you are more or less in the same culture and between the same boring Americans as in the northeast”.
Nadat ik de hoeden en hun cosmetische ingrepen een genoeglijke voortzetting had gewenst, verdween ik naar mijn kamer om me even op te frissen voor het avondmaal.

De Caribische cruise kreeg ook mijn zegen omdat Cynthia en ik tijdens de vaartocht onze 25ste trouwdag gingen vieren. Ik vond niet alleen dat haar wensen daarom voorrang moesten krijgen op die van mij, maar ook dat de uitvoering ervan wel wat mocht kosten.
Om die reden had ik een VIP-arrangement aan boord van het schip geboekt en businessclass tickets van de KLM voor de vlucht op en neer naar Miami.
De comfortabele fauteuils op het bovendek van de Boeing waren zeer gerieflijk. De hapjes en drankjes waren veelvuldig en niet te versmaden. Het enige minpuntje was, dat de nachtstewardess flink verkouden was. Met haar hand zag ik deze gastvrouw haar druppelende neus afvegen. Vervolgens offreerde ze mij met dezelfde hand nog weer eens een glas champagne. “Ach, je bijt niet in de hand die je voedt”, dacht ik. Ik vond haar trouwens ook wel een beetje zielig.

Na een lange, chique vlucht stonden Cynthia en ik ineens weer met beide benen op de grond. Als ‘gewone mensen’ stonden we in de rij in de haven van Miami. Niet zomaar in de rij, maar in een menigte van duizenden andere schepelingen. Allemaal passagiers voor een grote vloot van cruiseschepen, die daar lag afgemeerd. Het Celebrity-schip dobberde ergens vooraan in de reeks.
Met een VIP-kaart in de hand, dachten we even de hordes van alledaagse reizigers te nemen. Helaas, na wat inhaalacties stelden we teleurgesteld vast, dat de kaart alleen aan boord enige betekenis had. Dus was het verder toch maar braaf in de rij blijven staan en op onze beurt wachten.
Al met al heeft het zeker een uur geduurd eer wij de bagage in onze hut hadden gedropt. Na wat opfrissen, gingen we snel op weg naar het restaurant voor het nuttigen van een mooie welkomstlunch. Beneden, staande op de kade in de hete zon, had ik al hele visioenen gehad over mijn eerste glas koele wijn aan boord.
Toen ik een eerste, verkennende blik wierp op de wijnkaart in het restaurant, kreeg ik echter het onaangename gevoel, dat deze cruise geen ordinaire zuippartij zou gaan worden. Mijn eerste glas Chardonnay had ik ternauwernood achterover geslagen, of de donkere, charmante, Caribische ober stond alweer met de fles naast mij om mijn glas op te toppen. Omdat het goedje meer dan $10 per glas kostte, besloot ik het tempo toch maar even wat te matigen.
Toen ik Cynthia vroeg of zij soms nog een drankpakket voor mij had geregeld, bleef zij mij het antwoord schuldig op die vraag. Om in de stemming te komen en te blijven, was voor haarzelf een glas wijn per dag meer dan voldoende. Voor mij lag dat duidelijk anders. Tussen de gerechten door, spurtte ik daarom even naar de receptie om hierover klaarheid te verkrijgen.
Nou, de kraan kon wijd open hoor. Cynthia had me gewoon zitten plagen. Mijn lieve schat had voor mij het op een na duurste drankenarrangement geregeld. Ik kon bij wijze van spreken de hele dag door blijven drinken. Uitsluitend voor een heel dure whisky of cognac moest ik wat bijbetalen.
Eenmaal terug aan tafel, ging de handrem er direct van af en kon de charmante ober flink aan de bak.