Aflevering 4: Zet er toch zelf een punt achter

ZET ER TOCH ZELF EEN PUNT ACHTER
Geschreven door Bert Plomp

Wat me altijd stoort binnen de euthanasiediscussie is de vanzelfsprekendheid dat altijd een derde moet komen opdraven om “de stekker eruit te trekken”. Met alle nare, emotionele en juridische consequenties van dien voor die derde.
Als iemand het leven zat is, laat hij dan zelf actief een einde eraan maken. Niet door voor een aanstormende trein te springen of tegen het verkeer in te rijden. Niet door wat voor een actie dan ook, waarvan een ander de dupe kan worden. Nee, “heel gewoon”: slik genoeg gif zodat je lichaam het begeeft. Dan blijft niemand met een rot gevoel achter.
Natuurlijk zijn er dusdanig terminale mensen die zelfs niet in staat zijn om nog een hand naar de mond te brengen. Daar is technisch gezien best een oplossing voor te vinden.
Veel bejaarden hebben tegenwoordig een robotje als huiskameraad. Dat robotje biedt hen niet alleen onvoorwaardelijke vriendschap maar verricht ook allerlei hand-en-spandiensten in huis.
De laatste opdracht aan deze machinemens zou kunnen luiden om een of meer pilletjes liefdevol tussen de lippen van zijn baasje te plaatsen.
Zodoende is de regie volledig in handen van het individu met een doodswens en blijft een ander nadien niet zitten met hartzeer omdat hij een medemens om het leven heeft gebracht.
Trouwens, wie kan tegenwoordig niet organiseren dat de “patiënt” in kwestie voldoende gif binnen handbereik krijgt? Genoeg gif om op een zelfgekozen moment er een punt achter te zetten.
Het is toch niet zo moeilijk om een royale portie slaapmiddelen bij elkaar te sparen en daarna in korte tijd naar binnen te werken?
Veel mensen hebben in hun huisapotheek een hoeveelheid medicijnen liggen, genoeg om een kudde olifanten om te leggen.
Het ligt niet in mijn aard, maar als ik ermee zou willen kappen dan zou ik plaatsnemen op mijn zee-terras met een fles Cointreau in de ene en het verlossende medicijn in de andere hand. Om en om slikkend zou ik vervolgens in een roes wegglijden uit dit leven. Hoewel, er wordt ernstig gewaarschuwd voor het gelijktijdig gebruik van sterke drank en medicijnen: het schijnt ongezond te zijn.
Het is maar goed dat er heel scherp wordt toegezien op het toelaten van nieuwe, laagdrempeliger vormen van levensbeëindiging. Al vaker heb ik gezien dat mensen, die het helemaal niet meer zagen zitten en serieus zelfmoord overwogen, thans gelukkiger dan ooit verder door het leven huppelen.
Voorzichtigheid is ook geboden bij de betiteling van vormen van levensbeëindiging. Van de wollige benaming “Waardig sterven na een voltooid leven” gaat bijna een uitnodigende werking uit en werpt bovendien een wat denigrerend licht op andere varianten van sterven. Misschien is “Vrijwillig vervroegd uittreden” iets, nu die titel al geruime tijd vacant is.
En dan die stervenshulpverlener. Zou “Doodschapper” niet een betere benaming zijn? Een persoon die op zijn scooter rond raast en de dood op bestelling aflevert. Er moet wel iets angstaanjagends vanuit gaan, want het gaat hier niet om het bezorgen van “het snoepje van de week”.
Gelukkig is er nog een lange weg te gaan.