Aflevering 2: Dat ruikt kruidig

DAT RUIKT KRUIDIG
Geschreven door Bert Plomp

De afgelopen decennia is er veel werk van gemaakt om mensen, groot en klein, afhankelijk te maken van de samenleving. Om ze vervolgens, op basis van hun behoefte, te categoriseren en te helpen.
De personen die deze ontwikkeling in gang hebben gezet, creëerden aldus hun eigen werkgelegenheid. Inmiddels verdienen ze er een goed belegde boterham mee.
Het is daarom niet zo vreemd dat ons land nu bol staat van de kneusjes. Van mensen die allemaal zorg en aandacht nodig hebben. Al die arme zielen gaan gebukt onder problemen door het leven en torsen een rugzakje met zich mee. Een rugzakje, waar de overheid, oftewel de hardwerkende Nederlander, periodiek een flinke duit in stopt. De overheid hoopt op die wijze alle hulpbehoevende personen zo normaal mogelijk te laten functioneren. Op school en in de maatschappij.

Het geld uit al die rugzakjes komt vervolgens weer terecht in de wijde zakken van de personen die bepaalde kinderen tot probleemkinderen en bepaalde mensen tot probleemmensen hebben bestempeld.
De gulle, helpende hand legt vanzelfsprekend de schuld van alle malheur bij die boze, kapitalistische industrie. Bij die egoïstische ondernemers, die al die arme mensjes hebben verziekt. Vol hebben gestampt met vet, suiker en glutenrijk voer. Met alcohol en tabak hun lichamen naar de Filistijnen hebben geholpen.

Anderzijds wilde het individu nu zelf ook weleens wat meer aandacht krijgen van zijn medemens. Hierdoor ontstond alom de wens tot oprichting van groepen. Groepen die erkenning nastreefden van het gemeenschappelijke probleem van hun leden. Immers, samen sta je sterk en gedeelde smart is halve smart.
Die wens zag je vooral sterk opkomen bij vrouwen. Onder de leden van ‘het zwakke geslacht’ werden in een ommezien uiteenlopende groepen opgericht. Vertegenwoordigende lichamen als de BOM- groep, te weten de groep van bewust ongehuwde moeders. De BAM-groep: de groep van, alweer bewust, bewust alleenstaande moeders. De VIDO-groep: de groep van vrouwen in de overgang. De VZB- groep: de vrouwen zonder baarmoeder. En natuurlijk, verreweg de grootste en meest invloedrijke groep, de VMB-groep: de vrouwen met baarmoeder.
Trouwens, inmiddels mogen we wel stellen dat door emancipatie van de vrouw en ‘demancipatie’ van de man, de vrouw meer aanspraak kan maken op de titel ‘het sterke geslacht’ dan de ‘moderne man’.
Bij bètaopleidingen tref je tegenwoordig meer meisjes aan dan jongens. Bij verdere scholing kiezen jongens steeds vaker een pretpakket of helemaal geen pakket, omdat ze huisman willen worden. Gaandeweg nemen de meisjes de posities van de jongens over. Tegenover die gunstige ontwikkeling bij de dames staat dat veel jongemannen zich tot echte ‘theemutsen’ hebben ontplooid. Door de ‘demancipatie’ zijn het echte softies geworden. Ze durven geen enkel risico meer te lopen en verblijven het liefst op een warm, beschut plekje, getooid in een hansopje met een eikeltjesmotief.
Wat wel negatief is aan deze ontwikkeling is dat sommige meiden het nu ook wel aandurven om iemand op straat lastig te vallen. Dat ze nu ook geweld gebruiken en iemand neermeppen of zelfs neersteken.
In de sport zie je eenzelfde ontwikkeling. Nederlanders staan sowieso niet bekend om hun killersmentaliteit. Zoals wél het geval is ‘bei unseren Nachbarn’. In een bepaald opzicht is dat ook niet iets om je zorgen over te maken.
Wat mooi is, is dat onze dames nu veel medailles binnenhalen. Daar waar onze kerels steeds vaker met lege handen blijven staan.
Als het op de mannen aankomt, zijn we een volk met slappe knieën geworden. Van de ooit zo ‘stoere’ VOC-mentaliteit is niets meer over. Binnen de huidige generatie mannen is geen spoor terug te vinden van de mentaliteit van ‘de mannen van stavast’. Van mannen die ooit, met een mes tussen de tanden geklemd, de wereldzeeën veroverden. Die ver van huis aan land gingen om de plaatselijke inboorlingen tegen de grond te knuppelen. Er is juist sprake van een omgekeerde ontwikkeling.
Is het niet een heel veeg teken dat vrouwen, meisjes en bejaarden op straat worden lastiggevallen. Dat mannelijke getuigen te bang zijn om in te grijpen.

Hoewel Nederland er regelmatig in slaagt om met topvoetballers aan het EK en het WK deel te nemen, gaat het keer op keer op een beslissend moment mis en weet Oranje de beker niet naar huis te brengen. Meerdere malen werd er op een schlemielige wijze in de laatste minuten verloren.
Zodra de moderne oranje leeuw is uitgeschakeld, vertrekt hij, gewapend met een beautycase, op kosten van de supporter, naar een ver exotisch strand. Aldaar aangekomen, ligt hij de hele dag te geilen op zijn rijkelijk aangebrachte tatoeages. Die tatoeages moeten het stoere, historische beeld oproepen van de zeeheld met een mes tussen zijn kaken. De beautycase valt hier helaas enigszins uit de toon.

Je ziet ook steeds meer mannen met een baby aan de sjouw. Lopen ze niet een kinderwagen voort te duwen dan hebben ze de zuigeling wel in een draagdoek aan hun borst gesnoerd. Het zal niet lang meer duren of de evolutie leidt ertoe dat ze hun kindje zelf borstvoeding kunnen geven. Het zijn dezelfde mannen die het de gewoonste zaak van de wereld vinden dat ze samen met hun vrouw naar zwangerschapsgymnastiek gaan. Dat ze samen met hun vrouw zitten te puffen.

De softere samenleving zie je ook terug in een crisissituatie. Zodra er in Nederland iets ernstigs aan de hand is, wordt er direct een crisisteam geformeerd. Psychische en sociale hulpverleners eisen daarin meteen een hoofdrol op. Onder hun auspiciën worden vervolgens bijeenkomsten georganiseerd voor mensen die behoefte hebben aan geestelijke bijstand. Op zulke avonden zie je voornamelijk, zo niet uitsluitend, volwassenen verschijnen. Volwassenen die, bij elkaar en bij de professionele hulpverleners, troost zoeken. Op weg naar zo’n bijeenkomst, lopen die mensen met een uitdrukking op hun gelaat alsof het kwaad hen persoonlijk is aangedaan. Terwijl het een ander is overkomen. Iemand die ze doorgaans helemaal niet kennen. Die ander zelf zie je trouwens zelden of nooit op zo’n ‘troostbijeenkomst’ verschijnen.
Ik vraag me regelmatig af waar volwassenheid tegenwoordig eigenlijk nog voor staat. Voor mij is het een kenmerk van volwassenheid wanneer je bijvoorbeeld met nare kwesties kunt omgaan. Wanneer je in staat bent je kinderen te helpen bij het verwerken van trieste ervaringen.
Als het een beetje tegenzit, wordt er door het crisisteam ook nog zo’n ‘stille tocht’ uitgeschreven. Wat schiet je daar nou mee op?
Als het om een zware misdaad gaat, ga dan naar het gebouw waar die ellendeling zit opgesloten. Ga daar luid protesteren en probeer de rotzak, bij wijze van spreken, uitgeleverd te krijgen.
Van zo’n stille tocht ligt toch zeker niemand wakker. Er wordt ook niemand wakker van. De misdadiger al helemaal niet.
In Nederland zijn we tegenwoordig heel gauw van streek. Als de koningin een scheet laat dan rukken de hulptroepen al weer uit.
Net als ieder ander mens zit de koningin een aantal keren per dag te ruften. Dat is niks bijzonders.
Ik kan me enigszins voorstellen dat een ferme buikwind van de oude koningin tot wat ophef kan leiden. Een scheet van Maxima daarentegen zal lang niet zo hard aankomen. Zij is namelijk nog jong en veel meer van het volk. Een wind, ontsnapt aan haar mooie kont, ruikt gewoon beter en is daarom geestelijk veel makkelijker te verteren.