Aflevering 1: Professor doctor Paardenkuth

PROFESSOR DOCTOR PAARDENKUTH
Geschreven door Bert Plomp

“Gynaecoloog Fokker van het SAZU belde mij zojuist op. Hij vertelde mij dat hij net een spoedoperatie had onderbroken, omdat een verontruste operatie-assistente hem influisterde, dat Jeany en jij besloten hebben, dat jullie kindje niet in het ziekenhuis maar thuis geboren gaat worden. Hij vindt dat een heel onverstandig besluit. Daarom trekt hij zijn handen volledig van je vrouw af”.
Met dat bericht deed mijn vader een ultieme poging om Jeany en mij over te halen, de kleine toch maar met behulp van de vaardige handen van Fokker ter wereld te brengen. Het was een hele mond vol, maar het deed ons niks.
Vooral het beeld van Fokkers vaardige handen stond mij enorm tegen. Die vent zag ik zeer ongaarne intiem aan de slag met mijn knappe, jonge vrouw. Daar kwam nog bij, dat hij misschien nog wel een appeltje met mij te schillen had. Zijn lieftallige assistente had tenslotte een paar jaar eerder, mijn lijf een aantal malen aan een uitvoerig onderzoek blootgesteld.
Het volledig aftrekken, met mijn bekoorlijke Jeany in een lijdende rol, stemde mij enerzijds dik tevreden, maar anderzijds riep die handeling misselijkmakende beelden in mij op.
Trouwens, we vonden het bepaald niet geruststellend, bij de bevalling te moeten rekenen op een arts, die er totaal geen probleem in zag een operatietafel plotsklaps te verlaten om even te telefoneren. Het was al met al een onzinnig verhaal. Mijn vader zal het wel goed bedoeld hebben.

Jeany en ik hadden ons onderwijl al uitgebreid laten informeren over de pro’s en contra’s van thuis bevallen. Aangezien Jeany niet alleen mooi, maar ook jong, gezond en lenig was, stond niets in de weg om de blijde gebeurtenis thuis te laten plaatshebben. Gewoon bevallen in het kamertje, waarin de aanstaande boreling vrijwel zeker ook was verwekt. Veel romantischer dan in zo’n kil, onpersoonlijk ziekenhuis, waarin het vaak wemelt van de ziekteverwekkers.

Voormalig huisarts Fokker had een zekere reputatie opgebouwd, als het ging om de toepassing van zorg op vrouwelijke patiënten. Hij had daar zo goed de smaak van gekregen, dat hij later besloot zich volledig toe te leggen op deze zorggroep. Hij specialiseerde zich namelijk in de gynaecologie.
Nadat dokter Fokker, om twijfelachtige redenen, zijn praktijk in het Napoleonplantsoen had moeten sluiten, had een aantal invloedrijke leden van de vereniging ‘Vrouwen Zonder Baarmoeder’ het voor hem opgenomen. Deze dames hadden geld bijeengebracht om hem er weer bovenop te krijgen. Financieel wel te verstaan.
Voorts hadden zij, nadat Fokker zijn specialisatie had voltooid, het voor elkaar gebokst, dat hij een aanstelling kreeg op de afdeling gynaecologie van het SAZU.
De vrouwen in kwestie waren overigens allen oud-patiënten van Fokker, stammende uit de tijd dat zij nog niet voldeden aan de vereisten voor toetreding tot de VZB-groep.
Door hun inmenging werd Professor doctor Paardenkuth, die tot dan de scepter zwaaide over de afdeling gynaecologie, aan de kant gezet en met vervroegd emeritaat gezonden.
Naast het feit dat de dames liever een jonge arts als Fokker aan den lijve ondervonden, meenden zij dat de naam van het regerend hoofd, in relatie tot zijn serieuze opdracht, niet bijdroeg tot een adequate uitstraling van de afdeling. Je zult maar aan je vriendinnen moeten melden, dat je door ene Paardenkuth bent geholpen. Men zou de ernst van die zwaarwichtige boodschap direct in twijfel trekken, was hun overweging.

Jeany en ik zagen geen enkel probleem in een bevalling thuis. We werden daarin gesterkt door een verloskundige van ‘Het Ooievaartje’, een geboortekliniek verbonden aan het Emma Ziekenhuis in Utrecht.
Huize Ooievaar, de werkelijke naam van die inrichting, was gevestigd aan de Johan Willem Frisostraat in Oudwijk. Dat was voor ons lekker dicht bij huis.
De sfeer die daar heerste, was veel huiselijker dan in een academisch ziekenhuis als het SAZU. Er liepen ook niet van die populaire, hautaine types rond als Fokker. Laat staan van die uitgelaten studenten die, onder leiding van een professor, zonder enige gêne tussen de dijen van een aanstaande moeder gluurden en haar onderwijl overal betastten. Hetgeen veel weg had van een stelletje opgewonden theaterbezoekers, dat gulzig naar beneden op het podium staarde, in afwachting van het moment waarop de gordijnen open gingen.
Naast een paar verloskundigen, werkte er in Huize Ooievaar een flink aantal vroedvrouwen. Met een van die vrouwen hadden we regelmatig contact. Zij zou, zodra het zover was, de geboorte in goede banen leiden.

Jeany en ik woonden toen tijdelijk bij mijn ouders thuis in het Napoleonplantsoen. We sliepen en vermaakten ons in mijn oude slaapkamer. In deze kamer was nog wel het een ander te doen voor de bevalling daar kon plaatshebben. De ruimte hing vol met stoffige visnetten, fuiken en posters. De muren en gordijnen waren verzadigd van de geur van verbrande kerosine. Afkomstig van een jarenlang gebruik van diverse olielampen en een ‘aladdin kachel’. De vloerbedekking was rijkelijk besmeurd met motorolie, door het binnenshuis repareren van bromfietsen.
Om te voorkomen dat de vroedvrouw van schrik de benen zou nemen en ik in mijn eentje de bevalling zou moeten begeleiden, waar ik overigens helemaal niet tegenop zag, had ik maar eens flink de bezem door het kamertje gehaald.
Het gaf me wel een reuze kick te beseffen, dat Fokker ooit in dezelfde ruimte heer en meester was geweest en dat ik hem thans de deur had uitgewerkt.

Ons bed had ik vanzelfsprekend van frisse lakentjes voorzien en van andere zaken, die een voorspoedige bevalling bevorderden. Het bed moest bijvoorbeeld op een bepaalde hoogte staan. Dit was om te voorkomen, dat de vroedvrouw rugklachten zou overhouden aan de bevalling. Met het plaatsen van vier houten klossen onder de poten van het bed, werd het gewenste niveau bereikt. De kamer was hiermede gereed voor de ontvangst van een nieuwe wereldburger.
In de intieme sfeer van mijn voormalige jeugdkamer, waar ooit Led Zeppelin en The Rolling Stones luidruchtig tierden, vond in de middag van 8 augustus 1969 in alle rust de voorspoedige geboorte plaats van mijn dochter Florence.