Marijke

MARIJKE
Geschreven door Bert Plomp

Marijke is er niet meer. Vandaag 20 mei 2018 is ze er al drie jaar niet meer. Wat een gemis voor Hans, haar man, en haar 2 jongens Jan en Rik. Maar ook voor haar andere familieleden, vrienden en kennissen. Marijke is slechts 61 jaar oud geworden.
Nog dagelijks, als we in onze serre zitten en haar schilderij bewonderen, denken we terug aan deze bijzondere vrouw en aan de gezellige tijden die we met haar in Ierland en in Nederland doorbrachten. Wat een heerlijk contrast vormde zij tegenover Hans. Hans, de robuuste en wat knorrige beeldhouwer, en de spichtige Marijke met haar droge humor. Wat hebben we een lol gehad gedurende de vele gezamenlijke etentjes in hun oergezellige oude cottage in Leamerlea. Deze cottage ligt 20 minuten rijden ten westen van Dingle Town, richting Feothanach. Je kunt gerust zeggen dat het schiereiland Dingle, ten opzichte van de rest van Europa, een zeer afgelegen oord is. De bewoners van Dingle zelf beschouwen op hun beurt Leamerlea weer als een ver afgelegen negorij “back west”. Met andere woorden, als je van rust houdt, moet je in Leamerlea zijn. Er staan slechts twee huizen, te weten een boerderij en de cottage. Voor kunstenaars als Hans en Marijke werkelijk een ideale plek om hun kunstzinnige ideeën uit te broeden.
Als we hen bezochten, was het keer op keer goed opletten geblazen om niet het verkeerde weggetje in te slaan en ergens in niemandsland tot stilstand te komen. Eenmaal bij de cottage aangekomen, werden we doorgaans buiten al welkom geheten door de border collie van de buren en de kippen op het erf van Hans en Marijke. Binnen was Marijke bij zo’n gelegenheid al volop in de weer lekkere hapjes te bereiden op het ouderwetse fornuis en ontkurkte Hans alvast de eerste flessen wijn. Het gesprek aan tafel ging vaak over de toestand in Nederland en op ons schiereiland. Het laatste betrof vooral gebeurtenissen rond wederzijdse vrienden en kennissen. Met andere woorden: er werd gezellig geouwehoerd. We spraken ook veel over literatuur en over het aan de man brengen van kunstwerken. Er ging echter geen etentje voorbij zonder de vraag te stellen: “Wanneer komen jullie nu definitief naar Ierland?”. Met nog een paar jaar te gaan tot haar pensionering, keek Marijke al met veel enthousiasme uit naar de dag dat ze, samen met Hans, voorgoed naar Ierland zou afreizen. Ze wilde in Ierland, naast eigen werk produceren, ook anderen via cursussen warm maken voor haar metier.
Marijke was erg goed in portretteren, tekenen, schilderen en het maken van linoleumsneden. Deze linoleumsneden hadden vaak een Iers karakter.
Het heeft er helaas niet van mogen komen. Als donderslag bij heldere hemel, kreeg Marijke in de herfst van 2014 te horen dat ze een zeer ernstige ziekte onder de leden had. Ze heeft er hard voor gevochten om haar droom toch nog te verwerkelijken en zich voor altijd in haar geliefde cottage in Leamerlea te vestigen, al was het maar voor de nog korte tijd die haar resteerde.
Toen ik vernam dat zij de strijd om te overleven verloren had, kwam er een boosheid in mij op over het onrecht dat haar is aangedaan. Hier gaat weer een relatief jong mens heen, dacht ik. Een geliefde vrouw die zeer gehecht is aan het leven, altijd gezond heeft geleefd en zich enorm heeft ingezet voor anderen. Gelijktijdig realiseerde ik me dat er gezonde mensen rondlopen die niets liever willen dan een eind maken aan hun leven omdat het leven hen niets meer te bieden heeft. Wie heeft hier de regie toch in handen?
Wat een prachtige begrafenis heeft Marijke gehad. De Michaëlskerk in Oosterland, niet ver gelegen van haar huis in Den Oever, was werkelijk tot de nok toe gevuld met familie, vrienden en kennissen. Zelfs de treden van alle trappen in dit pittoreske kerkje waren bezet. Er waren bovendien verscheidene Ierse vrienden overgekomen om Marijke uitgeleide te doen. Geheel in overeenstemming met Marijkes grote liefde Ierland, klonken tijdens deze afscheidsceremonie de aandoenlijke tonen van verscheidene Ierse klassiekers, ten gehore gebracht door lokale muzikanten. Hoewel Marijke uiteindelijk niet haar laatste rustplaats in Ierland heeft weten te vinden, doet haar plekje op het rustieke begraafplaatsje bij dit kerkje in Oosterland niet onder voor een in de omgeving van Leamerlea in Ierland.
Na deze emotionele begrafenis, haastte ik mij terug naar het huis van mijn broer in Harmelen, alwaar ik de nacht voor mijn terugreis naar Ierland zou doorbrengen. Hans had mij weliswaar uitgenodigd om bij hem thuis nog wat te komen drinken. De Ieren hadden namelijk een grote hoeveelheid whisky meegebracht. Hoe graag ik ook van de partij had willen zijn, ik kon geen gevolg geven aan zijn uitnodiging: met Ieren en veel whisky de avond doorbrengen, zoiets loopt gewoonweg fataal af. Marijke zal me groot gelijk hebben gegeven.
Ruim een jaar voor haar overlijden heeft Marijke, toen ze nog in goeden doen was, een prachtig schilderij voor ons gemaakt. Het is een maritiem tafereel betreffende de VOC en het hangt bij ons in de serre. Nadat we Marijke hadden aangegeven wat het onderwerp van het schilderij moest zijn, heeft ze kordaat als zij was de maten opgenomen van de plaats waar het zou moeten komen hangen en is ze voortvarend aan de slag gegaan. Met haar gevoel voor humor heeft ze rechtsonder op het schilderij het familiewapen van Plomp nog afgebeeld met aan weerszijden onze hondjes Maggie en Lizzy. Het schijnt een echt wapen te zijn, maar waarschijnlijk van een andere Plomp met geld.
Lieve Marijke, dank voor alle gezelligheid en gastvrijheid die je ons geschonken hebt. Ofschoon het nog steeds aangenaam vertoeven is in jullie Ierse cottage en in jullie huis in Den Oever en ofschoon Hans, Jan en Ingrid altijd hun uiterste best doen om de sfeer van weleer te doen herleven en ons onverminderd buitensporig verwennen, missen we je nog steeds. Gelukkig is het nooit moeilijk om ons in te beelden dat je als altijd gezellig bij ons aan de keukentafel zit.