Lachen om dierenleed

LACHEN OM DIERENLEED
Geschreven door Bert Plomp

In Matthijs zijn wereldje draait door: het populaire VARA-programma waarin bij de aankondiging in het logo de wereld reeds de verkeerde kant op draait – hetgeen niet veel goeds belooft -, werd gisteravond weer eens hartelijk gelachen om dierenleed.
Jullie weten inmiddels wel dat ik dat programma met zijn hypocriete presentator en dito kompanen niet zo zie zitten en op die tijd liever naar BinnensteBuiten op NPO2 kijk. Evenwel zo nu en dan waag ik het er toch op om DWDD nog een kans te geven. Gisteravond was dat weer zo ver en viel ik pardoes met mijn neus in de boter toen die zo aangeduide “sidekick” van Matthijs: Marc-Marie Huijbregts, zijn verhaal deed over een gebeurtenis eerder op die dag, toen hij zijn auto over Neerlands wegen richting tv-studio stuurde en een grote vlucht spreeuwen aan het firmament zag verschijnen. Na aanvankelijk die sierlijk verschietende wolk van spreeuwen te hebben bewonderd, dook een deel ervan op zijn snel voortbewegende bolide en hoorde hij enkele van die ongelukkige spreeuwen op zijn voertuig uiteenspatten.
Deze “haperende giegelsmurf” moest om die vogelellende heel erg lachen en vooral over hoe hij met een hard kaartje de pootjes van een nog levende spreeuw, waarvan de ingewanden bloot lagen, doorsneed om zijn auto van dit hoopje misère te ontdoen.
Onze sidekick had gedurende zijn verslag de talrijk aanwezige lachers weer eens helemaal op zijn hand. Zo ook natuurlijk Matthijs en een mede aan zijn praattafel gezeten zangeresje, Wende Snijders geheten, dat haar lachbekje zo wijd opentrok, dat ze het bijna met behulp van haar beide handen weer moest toedoen om tijdig in de uitzending haar liedje ten gehore te kunnen brengen.
Wende deed het echt in haar broek van het lachen.
Gelukkig had ze, rekening houdend met het feit dat er bij DWDD altijd wel onbedaarlijk gelachen wordt, een speciaal incontinentie slipje over haar tedere onderlichaam getrokken, welk slipje haar beschermde tegen de nare gevolgen van urineverlies, bij welk verlies de urine in de “bodem” van dit slipje wordt opgevangen en direct wordt omgezet in een soort gel die verder geen vocht meer loslaat. Zou zij dit slipje echter niet gedragen hebben, maar bijvoorbeeld wel een vochtdoorlatend exemplaar, dan zou zij zelf tijdens haar optreden onderwerp van spot en buldergelach hebben kunnen worden en een smet hebben kunnen werpen op de hele uitzending en zou haar reputatie, en mogelijk ook die van Matthijs, aan gruzels hebben kunnen liggen.
Het kan iedereen overkomen, dat je per ongeluk een dier doodrijdt, bijvoorbeeld wanneer zo’n wezen plotseling voor jouw auto de weg opkomt. Ik heb die nare ervaring zelf ook een paar keer meegemaakt.
Als de dag van gisteren herinner ik mij dat ik ooit op weg naar het strand, rijdend op de A2, een paar eendjes onder mijn auto zag verdwijnen. Er was geen ontwijken aan, gelet op de drukte toen op deze autosnelweg.
Ook sprong eens een ree plots voor mijn auto, hoewel ik het beestje licht raakte, zag hem vervolgens het bos inrennen.
Een paar maanden geleden vloog er tijdens het rijden een kraai tegen mijn voorruit en bleef daar vervolgens versuft tussen de bladen van mijn ruitenwissers verstrikt zitten. Hoewel het toen ook druk was op de weg, heb ik mijn auto stil gezet en het arme dier voorzichtig bevrijd uit mijn ruitenwissers. Toen hij vervolgens midden op de weg sprong, heb ik het verkeer weten te stoppen om de vogel veilig aan de andere kant van de weg in de bosjes neer te zetten.
Voor mij is een vogel ook een warmbloedig wezentje met een kloppend hartje en dus geen fladderend ding. Bij Vara’s Vroege Vogels zullen ze er niet anders over denken.
Het is toch treurig dat er bij DWDD mensen zijn die zo moeten lachen wanneer er dierenleed aan de orde is. Ik heb het idee dat deze mensen toch niet echt bedorven zijn, het gaat hier om mensen die bol staan van de zenuwen: ze nemen immers deel aan een show die zijn weerga niet kent, een show die geleid wordt door een presentator die zich de status en de salariëring van een popidool heeft weten aan te meten en deswege voelt ook het in zijn kielzog opererende publiek een zekere prestatiedruk.
Zodra het DWDD-fenomeen op subtiele wijze te kennen geeft dat er gelachen kan worden, dan barst het auditorium ook als bevrijd los, ongeacht het onderwerp, ongeacht de score op de “lachindex” ervan.
De onverschilligheid die in dit programma regelmatig aan de dag wordt gelegd is jammer genoeg karakteristiek voor grote delen van de huidige samenleving.
Zodoende kun je bij de behandeling van andere onderwerpen zoals de vluchtelingencrisis, de verkiezingen etc. als kijker van DWDD niet echt geloven dat die onverschilligheid ineens plaats heeft gemaakt voor betrokkenheid, ook niet als er een traantje wordt weggepinkt wanneer bijvoorbeeld ene Jan Terlouw ten tonele verschijnt en memoreert aan de mooie dagen van weleer toen de mensen niet beducht waren een touwtje uit de brievenbus te laten hangen.
Het is en blijft een hypocriet clubje dat dit tv-programma tracht “inhoud” te geven. Hoe kun je het als presentator trouwens maken dat je schaamteloos alle gasten van het programma probeert te ontfutselen op welke partij ze gaan stemmen en dat je vervolgens zelf niet thuis geeft indien jou gevraagd wordt: “En waar stem jij dan op Matthijs”?
Deze dirigent van de lach sluit zijn programma’s altijd af met een roffeltje met beide handen op de rand van de praattafel, alsof er een prachtige prestatie is geleverd.
In navolging van hem zie je thans ook zijn vaste tafelgasten, een klein groepje hem naar de mond pratende gasten dat met de regelmaat van de klok terugkeert in zijn programma’s, met hun handjes gelijktijdig mee trommelen, al doende meedelend in het succes.
Wat een kleinzielig zooitje. Hopelijk ligt dit programma eenzelfde neergang in het verschiet als zijn grote politieke inspirator: de PvdA.