Irritrea

Afgelopen weekend heb ik me groen en geel zitten ergeren aan die irritante Eritreeërs die in Den Haag op gewelddadige wijze huishielden. In de Hofstad leek het wel oorlog. Diverse auto’s die in lichterlaaie stonden, een volledig uitgebrande bus, een zalencentrum waarvan alle ramen aan diggelen waren gegooid en dat reeds vlam had gevat en, alsof dat nog niet ernstig genoeg was, verschillende agenten die naar het leven werden gestaan door agressieve Eritrese relschoppers. We hebben het hier over ‘deerniswekkende’ Eritrese vluchtelingen die onze overheidsdienaren door middel van een traditionele steniging om zeep wilden helpen.
Je zult op je ‘vrije’ zaterdagavond maar moeten uitrukken en geconfronteerd worden met zulk tuig en getrakteerd worden op een soort wolkbreuk van grote keien terwijl je vrouw en kinderen thuis in spanning je wederkomst zitten af te wachten.

In Nederland hebben we in de loop der jaren zo’n vijfentwintigduizend Eritrese vluchtelingen binnengelaten. Pakweg twaalfkeer ‘Ter Apel’.
Een deel van die vluchtelingen is heel erg enthousiast over het regime in Eritrea en gaat graag op vakantie naar dat land. In het bewuste zalencentrum vierden deze vluchtelingen een feestje ter ere van het Eritrese regime.
Een ander deel staat echter heel vijandig tegenover dat regime. Tot de laatste groepering behoren de relschoppers van zaterdagavond. Zij hebben kennelijk niet alleen een hekel aan de Eritrese maar ook aan onze overheid.
Wat beide groeperingen gemeen hebben is dat ze er niets voor voelen om voorgoed terug te keren naar hun geboortegronden, ook al is er, zeker als het gaat om de feestgangers, geen enkele reden meer om op de vlucht te blijven.
Voorts hebben vrijwel alle leden van beide groeperingen gemeen dat ze zo lang ze al in Nederland verblijven nog nooit een dag hebben gewerkt.

Zelf ben ik ook een vluchteling. Jaren geleden ben ik naar Ierland gevlucht omdat ik het leefklimaat in Nederland steeds verstikkender vond worden. Niet vanwege de stikstof maar vanwege de steeds verder toenemende overheidsbemoeienis en regelgeving.
Sinds mijn oversteek naar het groene eiland ben ik een ware allochtoon. Een allochtoon is namelijk een persoon van wie ten minste één ouder in het buitenland is geboren. Ik voldoe maximaal aan deze definitie, want mijn beide ouders zijn in het buitenland geboren, in Nederland te weten.
In politiek correct Nederland staat al een tijdje het gebruik van de termen allochtoon en autochtoon ter discussie omdat die termen discriminerend zouden zijn.
Het zal niet lang meer duren of we zijn in een situatie beland waarin je geen enkele groep meer kunt duiden en iedereen bij zijn eigen naam moet gaan noemen, zoals dit tijdens de ledenvergadering van vereniging Ons Genoegen het geval was. Een vergadering waarin Toon Hermans, in de rol van voorzitter, oeverloos de mutaties in het ledenbestand van de vereniging aan het opsommen was: Mevrouw Deegroller, mevrouw Stip, mevrouw Hak, Mevrouw Loof-Hutjes, mevrouw Kistemaker …….. .

Nog even en we moeten, net zoals dit tegenwoordig op de voetbalvelden gebeurt, om te vermijden dat de tegenstander van je lippen kan aflezen wat het strijdplan is, met de hand voor de mond spreken over minderjarigen, bejaarden, 50-plussers, 65-plussers, babyboomers, ZZP’ers en ga zo maar door.
In wat voor een bocht ik me ook zou wringen, ik blijf een allochtoon in Ierland en dat ervaar ik absoluut niet als iets minderwaardigs, temeer niet omdat ik ook wel trots ben op mijn geboorteland.
Het is ook absurd te menen of van de Ieren te verlangen dat ik als Ier, als autochtoon, moet worden aangezien. Het is net zo waanzinnig om te menen dat ik een Tukker ben omdat mijn rasechte Utrechtse ouders zich ten tijde van mijn geboorte, werkend voor het Leger des Heils, voor een paar dagen in Hengelo verbleven om aldaar het evangelie te verkondigen.
Ik heb een diep besef dat ik pas aanspraak kan maken op de titel Ier indien ik kan zeggen: ik, mijn ouders, mijn voorouders hebben dit land mede helpen opbouwen, we hebben gevochten voor dit land, we hebben met de Ieren honger geleden en, om het populair te zeggen: we hebben bloed, zweet en tranen gelaten voor Ierland. Aangezien ik in de verste verte niet voldoe aan deze criteria, ben en blijf ik een allochtoon. Om die reden wil ik in Ierland bij verkiezingen ook geen stem uitbrengen. Wie ben ik, gelet op het voorgaande, om mede te bepalen wat goed of slecht is voor Ierland en de Ieren? Nee, laat dat maar over aan mensen die daar echt aanspraak op kunnen maken, namelijk aan echte Ieren met Ierse roots. Evenmin zal ik me in Ierland mengen in zaken die gerelateerd zijn aan geloof, cultuur en traditie.
Ik houd wel rekening met het mogelijke bestaan van een God, maar ik heb niets met het hele circus en de hele hiërarchie die de mens zelf onder zo’n God bedacht heeft.
Het zal echt niet in mijn kop opkomen om hier in Ierland mijn eigen geloof te verkondigen en ruimte in de vorm van gebouwen, televisiezendtijd en subsidie op te eisen ten dienste van het verspreiden van wat ik geloof.
Het is voor mij echt ondenkbaar dat ik, als niet katholiek, op een dag de viering van St. Patrick’s Day in Ierland ter discussie ga stellen, dat ik mijn afschuw uitspreek over al die groen uitgedoste feestvierders. Of dat ik kritiek heb op de Halloween-viering, dat ik het onacceptabel vind dat kindertjes, in een angstaanjagende vermomming, in het donker aan mijn deur kloppen en mij bedreigen en niet eerder vertrekken voordat ik ze iets lekkers aangeboden heb. Nee, ik leef in Ierland en feest met de Ieren mee.
Ik laat ook mijn Ierse buren, vrienden en kennissen regelmatig weten hoezeer ik als allochtoon Ierland en zijn inwoners waardeer en dat ik het er enorm naar mijn zin heb. Autochtone Ieren stellen het op prijs dat eens van een ander te horen.

Ofschoon ik wel een mening heb over bijvoorbeeld de Oranjemarsen in Noord-Ierland, bespreek ik zoiets hooguit met heel goede Ierse vrienden van beide zijden van de grens, van beide zijden van het conflict. Het is voor mij onvoorstelbaar, terwijl Oranje in zekere zin ook aan mij kleeft, dat ik het houden van die marsen zou propageren dan wel tegenwerken. Dat is een interne Ierse kwestie met een lange voorgeschiedenis, waarbij veel bloed is vergoten. Daar ga ik mij, als betrekkelijke nieuwkomer, niet in mengen? Okay, ik kom dan wel uit de Randstad en veel van de Randstedelingen denken er wereldwijd een mening van betekenis op na te moeten houden, in het bijzonder die megalomane idioten uit de grachtengordel, maar daar moet ik echt niets van hebben.
Die inmenging als allochtoon, roept bij mij het beeld op uit de film The Field, een tragedie waarin een jonge Amerikaan zich zo uit het niets bemoeit met het wel en wee van een kleine Ierse gemeenschap en een veld wil kopen over de rug van een lokale familie die dat veld tot dan huurde en met bloed, zweet en tranen door de jaren heen tot iets moois heeft ontwikkeld.

Hoe anders gedragen bepaalde allochtonen zich in Nederland. Met name die van Arabische en Afrikaanse komaf. Tot allochtoon gepromoveerde vluchtelingen zoals die Eritrese relschoppers en die Jerry Afriyie. Voor mij zijn dat geen allochtonen maar walgtonen. Woest kan ik worden als ik zulke schreeuwlelijkerds zie en tekeer hoor gaan.
De misdragingen van deze walgtonen in aanmerking genomen, rijst de vraag: Wie heeft de lat zo laag gelegd dat zulks in Nederland mogelijk is geworden en keer op keer met de mantel der liefde wordt bedekt. Wie is er verantwoordelijk voor dat die onwelwillende lieden het idee hebben gekregen dat ze het land maar naar hun hand kunnen zetten. Wie is er verantwoordelijk voor dat een serieus programma als Opsporing Verzocht eerder lijkt te zijn opgenomen ergens in de regio Afrika dan in Nederland?
Is het niet om je als Nederlander kapot te schamen dat Marokkaanse bendes uit Utrecht en omgeving een ware plaag vormen in Duitsland, alwaar zij grootschalig geldautomaten plunderen?
Wie is er verantwoordelijk voor dat de Islam zich in Nederland kan uitrollen als een soort 5G-netwerk en dat de gebedsoproep vanaf een minaret die van de kerkklokken overstemt in een tijd dat steeds meer kerken de deuren sluiten?
Wie is er verantwoordelijk voor dat we in Nederland imamopleidingen faciliteren, islamitische scholen toestaan en subsidiëren en ongelimiteerd moskeeën laten bouwen? Het wordt door onze ‘nieuwe Nederlanders’ niet alleen als vanzelfsprekend ervaren maar zelfs opgeëist.
Het antwoord luidt: politiek correct Nederland, een kliek van vooral linkse Randstedelijke politici van PvdA/D66/GroenLinks huize. Van televisieprogrammamakers met dezelfde politieke achtergrond en van een grote groep mensen die een goed belegde boterham verdient met het coûte que coûte doorvoeren van veranderingen en die lak heeft aan de mening van de meerderheid.
Het is de hoogste tijd dat de andersdenkende meerderheid de macht nu eens naar zich toetrekt en meer zijn stempel gaat drukken op het gebruik van de media en afrekent met die kliek.