Aflevering 5: Flisvos’ lady

FLISVOS’ LADY 
Geschreven door Bert Plomp

Wat is het toch verrukkelijk om na zonsondergang plaats te nemen aan een tafeltje, op een van de terrasjes van de taveernes langs het strand van Mirtos. Omdat dit strand nogal smal is, zit je vrijwel direct aan het water. Dan voel je na een verzengende dag, de aangename koelte van een licht zeebriesje om je lijf dwarrelen.
Langs de kust loopt een smalle boulevard, waaraan een twintigtal gezellige taveernes, cafeetjes en restaurantjes zijn gevestigd. Indien je ergens aan het ene uiteinde hebt plaatsgenomen, kun je het andere uiteinde net niet zien.
Hier bevindt zich, godzijdank, geen lange reeks kroegen met grote tv-schermen met SKY-sportprogramma’s erop. Hier vind je geen grote groepen half- dan wel volledig bezopen, al te luidruchtige voetbalsupporters. Er is op de hele boulevard maar een taveerne met een dergelijk scherm. Dat scherm licht alleen op ’s avonds in het donker, wanneer er een voor de Grieken interessante match te volgen valt. Tijdens zo’n wedstrijd drinken de kijkers in alle rust een biertje en een glaasje Raki en er valt dan zelden een onvertogen woord. Relletjes of matpartijen zijn daar ondenkbaar.

Wat valt er dan wel te aanschouwen?
Zodra het donker wordt, worden de petroleumlampen en waxinelichtjes in de taveernes aangestoken. Hoewel de boulevard her en der elektrisch wordt verlicht, blijft het over het algemeen toch halfduister. Dan zie je donkerbruin gekleurde, kleine meisjes, in een smetteloos wit jurkje hand in hand over de boulevard flaneren. Dan zie je dito gekleurde jongetjes op hun fietsjes rakelings langs de tafeltjes scheren. Zonder dat ze echt voor overlast zorgen of herrie schoppen. Alles voltrekt zich in een vredige, serene sfeer.
Ook de talloze hondjes en katjes, die over de boulevard rondscharrelen, gedragen zich en zijn niemand tot overlast. Of het moet gaan om een individu dat een hekel heeft aan dieren. De beestjes liggen lijdzaam te wachten aan je voeten. Wachtend op het moment waarop je bereid bent iets van je maaltijd met hen te delen. Sommige dieren zijn graatmager, de meeste dieren zien er echter redelijk doorvoed uit. De laatste jaren merk ik, dat men op het eiland er serieus werk van maakt om het dierenbestand enigszins onder controle te krijgen en gezonder te maken. Steeds vaker zie ik, dat de lokale bevolking oog heeft voor zwerfdieren. Zie ik, dat mensen op verschillende plekken in het dorp speciale voederplekken hebben gecreëerd en daar bakjes met water en brokken plaatsen. En dat is maar goed ook. Want hoeveel minder charmant zou Kreta wel niet zijn, zonder de aanwezigheid van deze lieve viervoeters.

Voor verscheidene leden van het mannelijke geslacht, bereikt het avondlijke vertier pas echt een hoogtepunt, wanneer bij taveerne Flisvos, om klokslag acht uur, ‘the lady of the house’ haar werk in de keuken voor gezien houdt. Na een dag zwoegen in de hitte, stapt zij in haar bikini resoluut over het terras en daalt vervolgens het trappetje af naar het strand voor een verkoelende duik in zee. In haar kielzog wordt zij daarbij gevolgd door haar trouwe, grote Duitse herder.
Eenmaal op het strand gesprongen, loopt die herdershond om te beginnen steevast naar een van de aldaar opgestelde strandbedjes. Daar tilt hij een van zijn achterpoten op om aansluitend het uitverkoren bedje uitbundig onder te zeiken. Hoewel de zon er iedere dag weer in slaagt om de gevolgen van deze lekkage vrijwel uit te wissen, weerhoudt het mij er toch van om daar overdag op een zonnebedje te gaan liggen.
Flisvos’ lady is een vrolijke, struise meid van pakweg vijfendertig. Aan haar Engels te oordelen, is ze van Baltische komaf. Hoewel ze vroeger altijd goedlachs buiten op het terras het eten uitserveerde, staat ze tegenwoordig hoofdzakelijk tussen de dampende pannen in de bloedhete keuken. Het lachen is haar daarom toch wel enigszins vergaan.
Als haar zwempartijtje erop zit, keert zij weer okselfris over het terras terug naar de keuken. Maar niet voordat zij zich eerst uitgebreid met ontbloot bovenlijf heeft staan afdouchen in het halfduister. De openlucht douche in kwestie bevindt zich op het strand en is bevestigd aan de muur direct onder de tafeltjes van de taveerne.
Het tafeltje dat het dichtst bij de douche staat, is helaas altijd bezet als ik ’s avonds kom dineren. Als je dat plekje per se wilt claimen, moet je het tafeltje reeds aan het begin van je vakantie zien te boeken bij Flisvos. Alleen dan maak je een gerede kans om een dag of tien later te kunnen genieten van het opwindende uitzicht.

In de loop der jaren is er veel veranderd in Mirtos, maar niet in negatieve zin. Er zijn nu op de boulevard veel meer taveernes en andere horecabedrijfjes gevestigd. Er valt tegenwoordig voor eters en drinkers veel te kiezen. In dat opzicht was het in het verleden echt armoe troef. Er waren toen slechts drie à vier eetgelegenheden langs de kustlijn van het dorp. Indien je ’s morgens eens stevig wilde ontbijten, dan moest je helemaal naar Ierapetra. Voor gebakken eieren met spek en een lekker bakkie koffie, had ik toen een dik halfuur rijden wel over. Want het beste wat Mirtos destijds als ontbijt te bieden had, was een kopje sterke thee met een stuk bruinbrood. Dat brood was zo hard, dat je ermee met gemak iemand zijn schedel aan gruzelementen kon slaan.
Uit die dagen is ook nog een ouderwetse kapperszaak overgebleven. Die zaak had destijds, qua uiterlijk, meer weg van een abattoir dan van een haarsalon voor heren.
Ik kan me nog heel goed herinneren, dat een toenmalige vriend dreigde zijn zorgvuldig gekweekte baard te laten afscheren bij die barbier. Het was een soort uiting van zijn ongenoegen. Hij wilde een dramatische daad stellen, omdat hij meende dat ik iets met zijn vriendin had. Toen ik hem enthousiast op zijn missie vergezelde, zag hij er uiteindelijk toch maar van af. Hij vond het er allemaal toch wat griezelig uit zien daar binnen bij de barbier. Toen de baardscheerder mijn vriend voor de deur zag staan treuzelen, begon hij meteen zijn botte scheermes te scherpen met behulp van een imposante scheerriem.