Aflevering 5: Over heuvels en door dalen

OVER HEUVELS EN DOOR DALEN 
Geschreven door Bert Plomp

Wieky, gelukkig volstrekt onwetend van al mijn rare gedachtenspinsels, rekte haar alom gebronsde lichaam nog eens goed uit voor mijn verlangende ogen.
Op die mooie, gebruinde huid kon ik hier en daar wat lichtblond, getinte haartjes zien. Zoals in de streek direct boven en onder haar navel. Wat dichtere, blonde, donzige beharing zag ik verder naar beneden toe. Op weg van haar navel naar haar meest erogene zone, nam de densiteit toe.
Ze had mooie, stevige borsten. Qua omvang, helemaal in harmonie met de rest van haar lichaam. Ik had de indruk dat haar tepels enigszins gezwollen waren. Aan de reactie van mijn onderlichaam te oordelen, had dit beeld me niet onberoerd gelaten. Ik had alle moeite om mijn driften in te tomen en niet direct wild toe te slaan.
Vanaf haar borsten liet ik mijn aftastende ogen, via haar middenrif en over haar bijna holle buikholte, langzaam afglijden naar haar diepe navel. Daar bleef mijn blik rusten.
Het gebied rond haar navel was eveneens hol. In het midden prijkte het intieme buikkuiltje. Het riep het beeld in mij op van het duinpannetje, waarin we zo behaaglijk lagen. De bodem van het kuiltje werd gevormd door het platte knoopje, dat op Wieky’s versnelde ademhaling op en neer bewoog. Het knoopje, het deel van haar lichaam, waarmee ze ooit via de navelstreng met haar moeder verbonden was. Via welk kanaal dit prachtige lijf leven werd ingeblazen.

Onweerstaanbaar werd mijn blik vervolgens, via haar wat hoger opstaande bekken, naar haar schaambeen getrokken. Terwijl mijn wellustige ogen haar schaamstreek binnendrongen, richtte Wieky haar onderlichaam wat op. Het leek er op alsof ze zo wilde aangeven, dat ze wel wat meer verlangde dan alleen maar intensief bekeken worden.
Toen mijn visuele tocht voorlopig even tussen haar stevige doch slanke dijen eindigde, stelde ik me voor een miniatuur-mannetje te zijn. Een mannetje dat, al wandelend in Wieky’s adembenemende natuur, volop aan het genieten is van al het verrukkelijks dat hij onderweg ontmoet. Dat via de nauwe kloof tussen Wieky’s borsten, afdaalt naar haar opwindende, tot rust gekomen kratertje. Dat, eenmaal daar aangekomen, zich in die mooie navelkom nestelt en zijn hoofd te rusten legt op het pikante, gestolde kussentje. Dat vanuit die positie, op zijn rug liggend, geniet van het prachtige panorama van de puntige toppen en contouren van Wieky’s opwindende borsten. Een mannetje dat zich, tegen het einde van zijn omzwervingen, op zijn buik keert om zich te verlustigen aan het uitzicht op haar glooiende venusheuvel. En dat zich ten slotte, als ware apotheose van deze zinnelijke tocht, volledig in haar lichaam begeeft.
Als de laatste wandeling van mijn leven was aangebroken, leek me dat toen het mooiste einde dat ik me kon voorstellen. Me volledig in Wieky’s paradijs begeven en er niet meer uit komen.

Al mijmerend kwam ik tot de conclusie, dat het ‘afscheid’ eigenlijk toch nog mooier kon zijn. Namelijk, indien mijn ‘definitieve’ binnentreden in het paradijs gepaard ging met het gelijktijdig binnenstromen van mijn zaad. In dat geval kon ik versmelten met één van mijn actiefste zaadjes en aansluitend een net losgelaten eicelletje penetreren. Hierop volgde dan een verblijf van negen maanden in een goddelijke sfeer. Een heerlijk onderkomen in de schoot van mijn geliefde Wieky. Alwaar ik in alle rust kon werken aan mijn wedergeboorte.
In mijn beleving was dat de bijna perfecte reïncarnatie. Het zou echter helemaal volmaakt zijn, mijmerde ik voort, indien ik dan weer als jongetje ter wereld kwam.
Ik wil meisjes bepaald niet tekortdoen en het lijkt me ook best wel spannend om het eens andersom te ervaren, maar ik kies toch liever voor zekerheid. De zekerheid om me weer te kunnen verheugen op de omgang met mooie meisjes.

Deze bijzondere geboorte, natuurlijk vooral vanwege de adorabele inbreng van Wieky, moest haast wel een bijzonder mooi ventje opleveren. Mijn ervaring was namelijk, dat de combinatie van een lelijke man en een mooie vrouw het mooiste geboorteresultaat opleverde. Of dat andersom ook gold, daar was ik niet zeker van. Zo’n combinatie had ik namelijk nooit gadegeslagen.
Ik had wel ooit een onvoorstelbaar lelijke Nederlander een prachtige, Aziatische vrouw zien schaken. Ik dacht toen: “Arme vrouw, wat breng je toch een enorm offer om een Nederlands paspoort te bemachtigen.”
Jaren later ontmoette ik de oudste dochter van het stel. Moeder was toen al geruime tijd, op veel te jonge leeftijd, overleden. Ten tijde van deze ontmoeting, was dochterlief inmiddels een jaar of achttien. En inderdaad, haar schoonheid was werkelijk oogverblindend.