Aflevering 2: Een onverwachte onthulling

EEN ONVERWACHTE ONTHULLING
Geschreven door Bert Plomp

Het was in de zomer van 1986, dat Charles mij belde met de mededeling dat hij mij dringend wilde spreken. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. Daarover wilde hij mij over de telefoon niet informeren. Daarom stelde ik hem voor elkaar ergens te treffen. Ik was de woensdagmiddag na het gesprek vrij en was van plan op het strand van Bloemendaal een paar uurtjes te gaan hardlopen. Ik stelde mijn broer voor dat ik hem thuis zou oppikken en samen te gaan trainen. Dat leek hem een goed plan.
Nadat het telefoongesprek was geëindigd, zat ik te peinzen wat er aan de hand kon zijn. Het moest iets zijn dat hem enorm hoog zat. Ik had gemerkt dat hij zo nu en dan wat moeite had de eindjes aan elkaar te knopen. Maar ja, zoiets kon je toch ook wel over de telefoon melden. Voor zover me bekend was, liet zijn relatie met zijn vrouw en drie dochtertjes niets te wensen over. Een lieve Indische echtgenote en aardige, leuke kinderen. Zij vormden tezamen een hecht gezinnetje in hun gezellige huisje in Vianen. Ik had geen idee wat er aan de hand kon zijn. Er zat niets anders op dan woensdagmiddag maar af te wachten.

Onderweg naar Bloemendaal, was Charles bepaald niet spraakzaam. De hele rit zat hij zwijgend voor zich uit te staren. Ik wilde hem niet onder druk zetten om op de proppen te komen met zijn probleem.
Pas na een half uur hardlopen op het strand, kwam het hoge woord eruit. Met veel gêne vertelde hij mij, dat hij al geruime tijd kampte met een probleem. Dat hij zich meer vrouw dan man voelde. Dat hij er niet mee naar buiten durfde te komen omdat hij zich ervoor schaamde. Vooral voor zijn moeder en zijn broers en zuster.
Niet in de verste verte had ik gedacht, dat dit mijn jongere broer dwars zat. Ik liet hem direct weten dat er geen enkele reden was om zich daarvoor te schamen. Dat hij door een mogelijke gedaantewisseling niet minder dierbaar zou worden voor zijn moeder. Evenmin voor zijn broers en zuster.
Ik merkte dat het hem enorm opluchtte, dat hij gezegd had wat hij wilde zeggen.
Toen ik vroeg hoe mijn schoonzus en nichtjes op deze onthulling gereageerd hadden, antwoordde Charles dat ze er alle begrip voor hadden. Dat ze besloten hadden om als gezin gewoon bij elkaar te blijven.
Toen we onze tocht over het strand voortzetten, maakte ik me toch wel zorgen over de toekomst.
Zonder dat ik me daarover uitliet, zag ik legio hindernissen. Niet van de kant van Charles’ familie. Die had in de loop der jaren al meer dan genoeg meegemaakt om ook nog maar ergens van te schrikken. Ik was meer beducht voor de reacties op straat en voor de hele problematiek rond de nodige lichamelijke ingrepen en de psychische gevolgen ervan.
De samenleving was dan weliswaar een stuk toleranter geworden, maar er liep nog steeds menig benepen individu rond, die alles veroordeelde wat niet volledig paste binnen zijn eigen gelovige straatje. Van die kleingeestige naarlingen, die bijvoorbeeld niet accepteerden, dat twee mensen van hetzelfde geslacht ook een liefdevolle relatie konden hebben. Sterker nog, daar gewoon het volste recht op hadden. Voor zulke lieden was het al helemaal onverteerbaar, dat een medemens een geslachtverandering had ondergaan.
Voorlopig zat er voor mij niets anders op dan mijn broer te ondersteunen en de ontwikkelingen af te wachten.

Charles hield van orde en netheid. Als je in Vianen zijn verjaardag bezocht, was de boel aan kant en heerste er een gezellige sfeer.
Op het dressoir stond dan een heel regiment aan lekkernijen in rijen opgesteld, gereed om geconsumeerd te worden.
In het voorste gelid stonden de gebakjes. Niet van die armzalige taartjes van de banketbakkersvakschool, die we vroeger thuis gewend waren voorgeschoteld te krijgen. Nee, het ging om echte, luxe gebakjes. Van die grote slagroompunten.
Nadat de gebaksronde was afgelegd, braken de hartige traktaties aan. Zelden werd het einde van het dressoir bereikt. Met een volle maag, keerde je huiswaarts.

Een keer, niet lang na Charles’ verjaardag, vierde ik mijn eigen verjaardag. Ik had belangstellenden gevraagd om oudjaarsnacht na het vuurwerk te komen en niet overdag op nieuwjaarsdag. Op die dag kwam normaliter toch geen hond.
Het werd een heel gezellige nacht, oftewel veel te veel gezopen en gerookt en veel te laat naar bed. Toen ik ’s morgensvroeg om zes uur de laatste gast de deur had uitgewerkt, dook ik meteen in bed met het idee niet voor het skispringen op te staan.
Vijf uur later stond ik toch maar op. Het idee dat er een enorme puinhoop op me lag te wachten, hield me uit mijn slaap.
Toen ik langs de keuken liep en de huiskamer betrad, had ik het idee dat ik tussen de smeulende resten van een gebombardeerde woning strompelde. Overal stampvolle asbakken, half geledigde glazen en voedselresten. Bordjes met kromgetrokken, gesmeerde toastjes en restanten van zure uitjes en augurkjes. Ik voelde me al brak, maar dit aangezicht en de bedompte lucht deden mij bijna kotsen.
Ofschoon het vriezend weer was, heb ik alle ramen in de flat opengezet. Dat luchtte op. Met frisse tegenzin ging ik aan de slag. Binnen een paar uur was het huis weer toonbaar.
Toen ik Garmisch-Partenkirchen aanzette, deed de sneeuw zoveel pijn aan mijn ogen, dat ik besloot de tv direct weer uit te zetten en languit op de bank te gaan liggen. Aldus hoopte ik wat achterstallige slaap in te halen.
Ik had mijn ogen nog maar net toegedaan, of de deurbel ging. Ik dacht even ik ga niet open doen. Toen ik opstond en naar het raam wankelde, zag ik beneden op straat Charles en zijn hele gezin enthousiast staan zwaaien. De moed zonk me in de schoenen.