Aflevering 2: Verbetering wereldrecord

VERBETERING WERELDRECORD
Geschreven door Bert Plomp

Mijn vader voetbalde vroeger in het eerste elftal van VELOX. Dat is alweer een tijdje terug. Namelijk een aantal jaren voordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Een zware knieblessure maakte een einde aan zijn voetbalcarrière. Eenzelfde lot was mij beschoren toen ik op mijn vijfentwintigste mijn linkerknie ernstig verdraaide.
Ondanks zijn verminkte knie bleef mijn vader altijd sportief aan de slag. Hij stimuleerde zijn zoons van jongs af aan deel te nemen aan tal van sporten. Langeafstand hardlopen werd tenslotte de favoriete sport van alle drie de jongens. Mijn zuster Saskia was wat minder sportief, zeg maar onsportief. Hoewel, ze heeft een paar keer de avondvierdaagse gelopen.

In onze vroege jeugd speelden Theo, Charles en ik eigenlijk niet met elkaar. Althans niet thuis. Ieder had zijn eigen vriendenkring en we verschilden onderling ook een aantal jaren in leeftijd. Wel deden we samen veel aan straatvoetbal en andere spelletjes op straat.
Toen we tieners waren en veel weekenden en vakanties op de camping in Doorn doorbrachten, namen we gedrieën iedere zondagmiddag in de zomer deel aan de ‘Ronde van Het Grote Bos’. Dat was een wedstrijdloop van vijf kilometer rondom het kampeerterrein. Het kwam regelmatig voor dat we als eerste drie finishten en net binnen de 18 minuten bleven. Om zo’n tijd te klokken moest je wel de longen uit je lijf lopen.
In die dagen kwam Theo meestal als eerste over de streep. Toen sprak het leeftijdsverschil nog in zijn voordeel. Zo nu en dan was ik echter de snelste. Dan was mijn oudste broer de rest van de dag niet te genieten.
Het mooiste moment van zo’n wedstrijddag was de huldiging ’s avonds op het grote plein van de camping. Zondagsavonds, tijdens het dansen, werd de winnaar bekend gemaakt en gehuldigd. De eerste drie werden uitgenodigd op het erepodium plaats te nemen. Ten overstaan van een enthousiaste menigte kregen zij een medaille uitgereikt. Zij konden de rest van de avond rekenen op de warme belangstelling van tal van mooie meisjes uit het publiek. Die aandacht was voor mij altijd aanleiding om hoe dan ook een greep te doen naar het hoogste eremetaal.

Dat streven bracht mij eens tot een snood plan. Het was op een zondagmiddag dat mijn beide broers een keer verstek lieten gaan. Die middag had ik niet zo veel puf om me uit de naad te lopen. Maar ik wilde de meisjes ook niet teleurstellen. Daarom besloot ik te proberen om over het eerste stuk van het parcours een flinke voorsprong op te bouwen. Vervolgens, uit het zicht van de concurrentie, via de achteringang de camping binnen te glippen en een kilometer voor de finish, via een zijingang, het parcours weer op te pakken. Zodoende kon ik ongezien een heel stuk afsnijden.
De eerste vijfhonderd meter, een recht stuk strak langs het hek van het kampeerterrein, bleef ik gehijg in mijn nek horen. Ik moest er dus nog een schepje bovenop doen. De tegenstander moet op een gegeven moment wel gedacht hebben: Dat houdt die uitslover nooit vol, laat hem maar gaan.
Na een haakse bocht naar rechts volgde wederom een halve kilometer rechtdoor, strak langs de afrastering. Aan het einde daarvan volgde opnieuw een strakke bocht naar rechts en vlak erna de beoogde achteringang. Toen ik de laatste bocht nam en snel achteromkeek zag ik dat ik zo’n honderd meter voor lag op de rest en ongemerkt de camping op kon lopen. Snel wurmde ik me door het draaihekje en verdween tussen de bomen.
Waar ik het parcours verliet moest de rest van het deelnemersveld nog een paar kilometer over een zandweg naar Doorn lopen om aansluitend, via de Oude Arnhemse Bovenweg, de laatste twee kilometers naar de hoofdingang van Het Grote Bos af te leggen. Eenmaal op de camping kon ik wat gas terugnemen en op adem komen. Ik liep verder op een drafje, diagonaal over het terrein, naar de zijingang. Vanaf dat punt was het nog tweehonderd meter tot de toegangsweg naar de camping en vervolgens nog vijfhonderd tot de finish.
Ver voor de rest uit doemde ik op aan het begin van de Hydepark-laan. Het laatste stukje was aangebroken. Ik kon de massa bij de eindstreep al horen juichen en verkeerde in een zekere mate van extase. In vervoering door de opwindende gedachte dat al die bewonderende meisjes mij spoedig om mijn nek zouden vliegen. Dat ik ’s avonds, bij het dansen op het grote plein, in het middelpunt van de belangstelling zou staan.
Toen ik even op mijn klokje keek kwam ik plotseling tot het besef dat ik binnen de veertien minuten zou gaan finishen. Dan zou ik het officieuze wereldrecord op die afstand ruim gaan verbeteren. Toen heb ik toch maar voor alle zekerheid besloten het parcours via een zijweggetje te verlaten.
Onopgemerkt heb ik ruim achter de eindstreep mijn tent opgezocht en me de rest van de dag niet meer laten zien. Ik wilde tenslotte, zoals vele andere topsporters, niet te vroeg pieken aan het begin van mijn hardloopcarrière.