Aflevering 1: Van kamperen naar glamperen

VAN KAMPEREN NAAR GLAMPEREN
Geschreven door Bert Plomp

Kamperen is een tijdje uit geweest, maar het wint sinds een paar jaar weer aan populariteit. Met dien verstande dat het bivak, dat men tegenwoordig voor een à twee weken betrekt, meer weg heeft van een peperdure kamer in Hôtel de Paris in Monaco dan van een tent.
De moderne tent is namelijk uitgerust met tal van luxueuze gemakken. Want wie wil er tegenwoordig nog in een tent kruipen, waarin geen houtkachel staat te knetteren, wanneer het frisjes is. Waarin geen airconditioning hangt te zoemen, wanneer het benauwd is. Benauwd is omdat het een tropische dag is of omdat de houtkachel teveel hitte afgeeft?
Hoe kun je nu nog met plezier kamperen, indien het je ontbreekt aan een supersnelle internetverbinding en je de hele dag niet direct in contact kunt staan met de rest van de wereld. Indien je tijdelijk verblijf niet is uitgerust met een high-definition tv, een ligbad en een regendouche. Een stortbad, dat garant kan staan voor een “Niagarawatervallen-erlebnis”. Indien er ’s avonds geen kingsize bed met een Hästens Vividus matras smachtend op je ligt te wachten. Indien er niet is voorzien in een uitgebreide ontbijtservice en een kratje champagne bij aankomst. Kortom, indien het om een onderdak gaat, waarin je je niet helemaal thuis voelt?
Geen sterveling toch zeker. Hooguit een verstokte natuurliefhebber of zo’n geitenwollensokken-type als ik.

Het nieuwe kamperen heet “Glamping”. Dat staat voor glamorous camping.
Als je niet als een armoedzaaier aangemerkt wilt worden, dan ga je glamoureus kamperen. Je slaat dan twee vliegen in een klap. Bij jan met de pet wek je de indruk, dat je waarde hecht aan eenvoud en duurzaamheid. Terwijl mensen van je eigen niveau “poe poe” zullen zeggen.
Hoewel niet strikt noodzakelijk, is het natuurlijk wel mooi meegenomen, indien het glamoureuze optrekje in een fraaie omgeving staat.

Eigenlijk is er niets nieuws onder de zon.
Ooit, in de vijftiger jaren, kampeerde ik iedere zomervakantie op camping “Het Grote Bos” in een primitieve tent. Met alle ongemakken van dien.
Slapen deed ik in een klamme slaapzak met een koude ritssluiting in mijn rug. Ik lag op een hard luchtbed. ’s Avonds hard, omdat het bed net was opgepompt. Bij het ochtendgloren hard, omdat het bed gedurende de nacht langzaam was leeggelopen. Iedere morgen stond ik met pijn in mijn rug op.
Uitsluitend op mijn knieën kon ik de tent betreden. Eigenlijk moest ik er gestrekt induiken.
De verlichting bestond uit een stormlantaarn, die op petroleum brandde en een “heerlijke” walm binnen de tent verspreidde. In het donker een boek lezen, deed ik met een zaklantaarn in mijn hand. Een lantaarn, waarvan het licht, hoofdstuk na hoofdstuk, in sterkte afnam totdat de batterij op was.
Midden in de nacht struinde ik over de camping, op zoek naar het toilet. Meestal liet ik de urine maar net buiten de tent lopen. Tegen de eerste de beste boom. Gek eigenlijk, dat je als man altijd iets zoekt om tegenaan te zeiken.
Half liggend op mijn bed, bereidde en consumeerde ik mijn eten. Het bereiden deed ik op een piepklein campinggasstelletje. Net groot genoeg om een ei op te bakken.
Door weer en wind liep ik naar het toiletgebouw om me op te frissen. Gedurende regendagen was de tent klam en had ik geen mogelijkheid om mijn kleding te drogen. Tijdens een natte dag was het wel zo, dat ik de hele dag lezend op mijn luchtbed doorbracht. Met het geluid van een plensbui op het tentdak en met het zicht op de regendruppels, die in de plassen uiteenspatten. Met de heerlijke mix van bos- en regenlucht, die de tent binnenstroomde. Voorwaar, een goddelijke ervaring. Ofschoon een andere gestrekte bezigheid, onder deze omstandigheden, evenmin te versmaden zou zijn geweest. Met vrijwel zeker, een nog gelukzaliger resultaat. Ware het niet, dat je daarmee ruim binnen een uur klaar bent.
De combinatie van de twee lijkt mij trouwens ideaal. Eerst een flinke vrijpartij en daarna lekker lezen.

Na een aantal jaren zo te hebben doorgemodderd, brak eind vijftiger jaren het luxe “glamperen” aan.
Mijn ouders hadden kans gezien hun bungalowtent te verruilen voor een heus tenthuisje. Het nieuwe bivak was geen tent, maar ook geen huisje. Het was een houten optrekje met een dak van tentdoek. Hoe het ook zij, het was qua comfort een enorme stap vooruit.
Het nieuwe onderkomen bestond uit een slaapgedeelte met echte bedden en een leefgedeelte met een flinke eettafel en een aanrechtje. Kortom, je kon je binnen rechtop verplaatsen en aan tafel zitten eten en drinken. Je kon slapen op een zacht matras met een voorgevormde kuil in het centrum.
Helaas moest ieder najaar het huisje worden afgebroken en in het voorjaar opnieuw worden opgezet. Gedurende de winter stond het hele spul elders op het terrein opgeslagen.
De eerste weken na de wederopbouw, hing er altijd een sterke, muffe lucht in het bouwsel. Alles was gedurende de opslag vochtig geworden. Niet alleen de opstal, ook de bedden, de dekens en het eenvoudige meubilair. Schimmel had zich alom vastgezet.
“Het weer zit erin”, verontschuldigde mijn moeder zich altijd. Alsof het haar aan te rekenen was, dat het niet fris rook.
Toch hield ik wel van die muffe lucht. Vooral zodra de zomerzon die geur wat verdreef en hij vermengd werd met die van brandende stormlantaarns. Het aroma was pas volmaakt, wanneer de reuk van sudderende gehaktballetjes op het oliestelletje eraan toegevoegd werd.

In de vijftiger jaren logeerde ik vaak bij vriend Joop in het Napoleonplantsoen. Als geringe tegenprestatie, verbleef hij regelmatig bij mij in het bos. Gedurende een paar zomervakanties en weekends.
Zijn moeder zei eens tegen de mijne, toen zij had gevraagd “Joop, ga je mee op vakantie naar Zwitserland?”, dat de deugniet had geantwoord: “Nee, ik ga liever met Bert mee naar Het Grote Bos”.
Het kan niet aan de luxe hebben gelegen, dat mijn vriend de voorkeur gaf aan een verblijf in het tenthuisje. Het stulpje kon bepaald niet garant staan voor een “Zwitserleven-gevoel”.